a.readmore { /* CSS properties go here */ }
Καλώς ορίσατε στην μάχη της Αναζήτησης.

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Μας υπέδειξαν το θέμα οι φίλοι “Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.
Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίαςστο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικίατων Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο τηςπροσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτκλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»
Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.
(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος»αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.
Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.
Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει.
15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30βολτ.
«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω νασυμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.
Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, που ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με τηντιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τιςαισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τονπειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσαστους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντώνθα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ωςτον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.
Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιοπείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.

Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450βολτ!
Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί – αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».
Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό τοπείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»
Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέρονταςότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετπου σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθειςκαι δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.
Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώςκάνει τη δουλειά του.
Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτόςυπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.
Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανέναςδεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε έναζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε ναυπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώςαντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους.Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1412621
Αναδημοσίευση από http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/ 

Ν : αυτό που διατρέχουμε στον παρόντα χρόνο, είναι πέρα από κάθε τι "στερεωμένο" εντός και εκτός μας.  "Θέλει δουλειά πολύ",  που λέει το τραγουδάκι, γνήσια και αγνή.  Το κείμενο αφορά κάθε άνθρωπο πάνω στη γη μας. Πόσο μάλλον τώρα που ήλθε και στην γειτονιά μας, μη δίνοντας σημασία τι γινόταν ....μακριά μας.  Κι αν δινόταν καμιά σημασία από κάποιο πολιτικό φορέα, πάλι θα είχε μιάν άλλη σημασία, εκτός απ' την ίδια την σημασία του.  Σήμερα ας πούμε δεν έχουμε να διαφωνήσουμε σε ό,τι συμβαίνει γύρο μας. Διαφωνούμε μεταξύ μας, μάλιστα μερικοί το έκαναν επάγγελμα* διαφωνούν για να διαφωνούν αλλά στο τέλος όλοι μαζί συμφωνούν σε απόσταση "ασφαλείας",  οι πολιτικοί. 

Μόνον πειραματόζωα είμαστε (!)*  Το οικόπεδο αφού πάντα το είχαν, τι στο καλό θέατρο είναι όλο αυτό ;;  Μα τα υπόλοιπα κράτη.  Τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι προτεκτοράτα και αυτός είναι ο στόχος !! Με κάποιο τρόπο πρέπει να πειστούν οι λαοί, πως "τα κακά παιδιά" που δεν υπακούουν  στους "ευεργέτες" τραπεζίτες τους, θα τους επιβάλλονται "ποινές" .  Είναι δυνατόν σήμερα να εκφράζουν "μίσος" κατά της Ελλάδας για τα δεινά τους οι λαοί αυτοί, αλλά όπως προείπα έχουν αρχίσει όλα να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια τους.  
Αν το συνδυάσω με το παραπάνω πείραμα μάλλον είμαστε οι "μαθητευόμενοι" με την διαφορά ότι το πείραμα γίνεται αυτήν την φορά ολοκληρωμένο, δηλαδή με "βόλτ" , αλλά οι "δάσκαλοι" είναι όλοι οι υπόλοιποι. 
Όταν όλοι οι υπόλοιποι φτάσουν να καταλάβουν το "πείραμα", τότε θα ξεκινήσει μεγάλο πανηγύρι.  Δεν έχω λόγο να το σκιαγραφήσω. Μπορεί ο καθένας να φανταστεί ό,τι θέλει.  Όμως δεδομένο και βασικό κρατούμενο νομίζω πώς πρέπει να πάρουμε το άριστο, την αφύπνιση της ανθρωπότητας που έχει ήδη ξεκινήσει.  Ποιός είπε πως "αρκεί να μην είναι αργά !"  Με ποιό δεδομένο ζυγίζεται ένα αξίωμα , όταν δεν υφίσταται κάτι σπουδαιότερο απ' αυτό ;;  Ποιός είναι ο στόχος ;; Η αφύπνιση... και αυτή δεν έχει αντίπαλο, πέρα από αυτό που έχει ήδη νικήσει, έστω και εν μέρει, ασχέτως χρόνου.  Ο χρόνος είναι πλασματικός, όπως η ζωή που ζούμε.  
Εντούτοις ίσως να φαίνεται βουνό, ....τι κι αν φαίνεται, ....δεν είναι έτσι, αρκεί να κοιτάξουμε εμάς και τότε βρήκαμε την άκρη του νήματος.  

Θέλει σθένος αυτή η προσωπική μάχη που είναι δύσκολη πολύ.  Πρέπει να καταπολεμηθεί κάτι από μέσα μας, πολύ ισχυρό μέχρι να πάψουμε να είμαστε οι "εαυτούληδες"  ή  το επίκεντρο του κόσμου....   Αν δεν καταστραφεί κάτι από μέσα μας, δεν πρόκειται να αισθανθούμε κάτι διαφορετικότερο με πολλές πιθανότητες να είναι ανώτερο, από αυτό που αισθανόμασταν προ ή μετά ή άνευ αποδοχής απόδοσης ποινής.  Υπάρχει όμως και η περίπτωση απόδοσης της πραγματικής ποινής, όπου η ενοχή πρέπει να μειώνει το μπόι της , για την απόδοση της δικαιοκρατικής ποινής. 

Βρέθηκα κάπου τέλος πάντων σήμερα και αναφέρθηκα σε κάποια στιγμή με το τι έκανα με το χαράτσι μέχρι αυτήν την στιγμή. Ο συνομιλητής μου όμως είπε πως "ααααα δεν έχω τέτοιους χρόνους, να τρέχω σε δικαστήρια...".  Κι όμως ο ίδιος ο άνθρωπος λίγο νωρίτερα αναρωτιόταν "πως θα αλλάξει η όλη κατάσταση......και που το πάνε....".  

Αν περιμένουμε να ανάψουν  τα φώτα του απέναντι, ποτέ δεν θα ανοίξουν τα δικά μας.


Το πείραμα του Μίλγκραμ

Μας υπέδειξαν το θέμα οι φίλοι “Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.
Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίαςστο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.
Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικίατων Γερμανών.
Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο τηςπροσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.
Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.
Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτκλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»
Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.
(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος»αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.
Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.
Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει.
15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30βολτ.
«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω νασυμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.
Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, που ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με τηντιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τιςαισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τονπειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσαστους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντώνθα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ωςτον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.
Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιοπείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.

Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450βολτ!
Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί – αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».
Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό τοπείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»
Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέρονταςότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετπου σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθειςκαι δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.
Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώςκάνει τη δουλειά του.
Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτόςυπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.
Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανέναςδεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε έναζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε ναυπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώςαντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους.Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1412621
Αναδημοσίευση από http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/ 

Ν : αυτό που διατρέχουμε στον παρόντα χρόνο, είναι πέρα από κάθε τι "στερεωμένο" εντός και εκτός μας.  "Θέλει δουλειά πολύ",  που λέει το τραγουδάκι, γνήσια και αγνή.  Το κείμενο αφορά κάθε άνθρωπο πάνω στη γη μας. Πόσο μάλλον τώρα που ήλθε και στην γειτονιά μας, μη δίνοντας σημασία τι γινόταν ....μακριά μας.  Κι αν δινόταν καμιά σημασία από κάποιο πολιτικό φορέα, πάλι θα είχε μιάν άλλη σημασία, εκτός απ' την ίδια την σημασία του.  Σήμερα ας πούμε δεν έχουμε να διαφωνήσουμε σε ό,τι συμβαίνει γύρο μας. Διαφωνούμε μεταξύ μας, μάλιστα μερικοί το έκαναν επάγγελμα* διαφωνούν για να διαφωνούν αλλά στο τέλος όλοι μαζί συμφωνούν σε απόσταση "ασφαλείας",  οι πολιτικοί. 

Μόνον πειραματόζωα είμαστε (!)*  Το οικόπεδο αφού πάντα το είχαν, τι στο καλό θέατρο είναι όλο αυτό ;;  Μα τα υπόλοιπα κράτη.  Τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη δεν είναι προτεκτοράτα και αυτός είναι ο στόχος !! Με κάποιο τρόπο πρέπει να πειστούν οι λαοί, πως "τα κακά παιδιά" που δεν υπακούουν  στους "ευεργέτες" τραπεζίτες τους, θα τους επιβάλλονται "ποινές" .  Είναι δυνατόν σήμερα να εκφράζουν "μίσος" κατά της Ελλάδας για τα δεινά τους οι λαοί αυτοί, αλλά όπως προείπα έχουν αρχίσει όλα να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια τους.  
Αν το συνδυάσω με το παραπάνω πείραμα μάλλον είμαστε οι "μαθητευόμενοι" με την διαφορά ότι το πείραμα γίνεται αυτήν την φορά ολοκληρωμένο, δηλαδή με "βόλτ" , αλλά οι "δάσκαλοι" είναι όλοι οι υπόλοιποι. 
Όταν όλοι οι υπόλοιποι φτάσουν να καταλάβουν το "πείραμα", τότε θα ξεκινήσει μεγάλο πανηγύρι.  Δεν έχω λόγο να το σκιαγραφήσω. Μπορεί ο καθένας να φανταστεί ό,τι θέλει.  Όμως δεδομένο και βασικό κρατούμενο νομίζω πώς πρέπει να πάρουμε το άριστο, την αφύπνιση της ανθρωπότητας που έχει ήδη ξεκινήσει.  Ποιός είπε πως "αρκεί να μην είναι αργά !"  Με ποιό δεδομένο ζυγίζεται ένα αξίωμα , όταν δεν υφίσταται κάτι σπουδαιότερο απ' αυτό ;;  Ποιός είναι ο στόχος ;; Η αφύπνιση... και αυτή δεν έχει αντίπαλο, πέρα από αυτό που έχει ήδη νικήσει, έστω και εν μέρει, ασχέτως χρόνου.  Ο χρόνος είναι πλασματικός, όπως η ζωή που ζούμε.  
Εντούτοις ίσως να φαίνεται βουνό, ....τι κι αν φαίνεται, ....δεν είναι έτσι, αρκεί να κοιτάξουμε εμάς και τότε βρήκαμε την άκρη του νήματος.  

Θέλει σθένος αυτή η προσωπική μάχη που είναι δύσκολη πολύ.  Πρέπει να καταπολεμηθεί κάτι από μέσα μας, πολύ ισχυρό μέχρι να πάψουμε να είμαστε οι "εαυτούληδες"  ή  το επίκεντρο του κόσμου....   Αν δεν καταστραφεί κάτι από μέσα μας, δεν πρόκειται να αισθανθούμε κάτι διαφορετικότερο με πολλές πιθανότητες να είναι ανώτερο, από αυτό που αισθανόμασταν προ ή μετά ή άνευ αποδοχής απόδοσης ποινής.  Υπάρχει όμως και η περίπτωση απόδοσης της πραγματικής ποινής, όπου η ενοχή πρέπει να μειώνει το μπόι της , για την απόδοση της δικαιοκρατικής ποινής. 

Βρέθηκα κάπου τέλος πάντων σήμερα και αναφέρθηκα σε κάποια στιγμή με το τι έκανα με το χαράτσι μέχρι αυτήν την στιγμή. Ο συνομιλητής μου όμως είπε πως "ααααα δεν έχω τέτοιους χρόνους, να τρέχω σε δικαστήρια...".  Κι όμως ο ίδιος ο άνθρωπος λίγο νωρίτερα αναρωτιόταν "πως θα αλλάξει η όλη κατάσταση......και που το πάνε....".  

Αν περιμένουμε να ανάψουν  τα φώτα του απέναντι, ποτέ δεν θα ανοίξουν τα δικά μας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου