a.readmore { /* CSS properties go here */ }
Καλώς ορίσατε στην μάχη της Αναζήτησης.

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Πόσο διαφέρει το περυσινό από το φετινό καλοκαίρι. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχαν κορυφωθεί οι πολυήμερες και ποικιλόμορφες εμφανίσεις των αγανακτισμένων, στο Σύνταγμα και αλλού. Τον τόνο του δημοσίου διαλόγου τον υπαγόρευαν οι γιαουρτοπόλεμοι, τα κινήματα “δεν πληρώνω”, οι μούντζες και “να καεί το μπουρδέλο”. Ο λαός φαινόταν να διακατέχεται από αυτό που λέμε δημόσιο αίσθημα το οποίο συντόνιζε την οργή του και τις εκδηλώσεις της.

Τι άλλαξε φέτος; Βελτιώθηκε κανένας δείκτης; Το αντίθετο, οι περισσότεροι επιδεινώθηκαν κι άλλο, κυρίως αυτοί που οι πολίτες νιώθουν στην καθημερινότητά τους. Προστέθηκε άλλη μιά χρονιά βαρίδι στις πλάτες μας, ένα νέο πακέτο αδιέξοδα για τον καθένα. Τότε γιατί αυτή η βουβαμάρα γύρω μας, γιατί τα περιστατικά συλλογικής έκφρασης είναι αραιότερα ακόμα και από την προ του μνημονίου περίοδο;

Μεσολάβησαν οι εκλογές, είναι η εύλογη απάντηση. Ο λαός εκτονώθηκε, ψήφισε με θυμό στις πρώτες, πιό διεξοδικά στις δεύτερες, πάντως τιμώρησε όσους θεωρούσε υπεύθυνους. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι καταλάβαμε τον διπλανό μας. Το ‘χουν αυτό οι εκλογές, δεν μετράμε μόνο τη δύναμη των κομμάτων, μετριόμαστε και μεταξύ μας. Οσο πιο πολύ τις αφήνουμε πίσω μας τόσο ομογενοποιούμαστε, τόσο νομίζουμε ότι μοιάζουμε μεταξύ μας, τόσο περισσότερο εδραιώνεται η αυταπάτη της συλλογικότητας.

Μετά φτάνουν οι εκλογές και διαπιστώνουμε ότι δίπλα μας είχαμε άμυαλους εθνικιστές, τυφλωμένους αρνητές της πραγματικότητας, εμμονικούς των ΑΟΖ, στυγνούς κυνηγούς μεταναστών, οπαδούς της βίας, αμιγείς φασίστες, αυτιστικούς φίλους του λαού, ή απολίτικους γιάπηδες, σκληρούς νεοφιλελεύθερους, στενόψυχους αριθμολάγνους. Σαν φασματοσκοπική ανάλυση της κοινωνίας μας είναι οι εκλογές που μας δείχνει πόσο λιγότεροι βρίσκονται στην απόχρωσή μας και πόσο μεγαλύτερη από όσο νομίζαμε είναι η πολιτική μοναξιά μας.

Μην ανησυχείτε, όσο θα μακραίνει ο χρόνος από τις τελευταίες εκλογές τόσο θα αμβλύνονται οι γωνίες μας, τόσο θα χάνονται οι ενδιάμεσοι τόνοι, τόσο θα ξεθωριάζει η κοινωνική αυτογνωσία μας, τόσο θα πιστεύουμε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουν το ίδιο πράγμα.΄Ισως τελικά αυτήν την ουτοπία να την έχουμε πραγματικά ανάγκη.

Ν : ωραίο άρθρο. μου έκλεψε τις σκέψεις και αυτό μου αρέσει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τις ίδιες σκέψεις .  Όμως διαφωνώ με την απαισιόδοξη πλευρά της απόψεως. Δεν ξέρω αλλά κρατώ σφικτά βασικές ρήσεις,  "ουδέν κακόν αμιγές καλού" . Μόνον μέσα από το "σκοτάδι" εκτιμάς το φως.  Δεν αλλάζουν τα πράγματα πριν απ'την ώρα τους....

ΥΣ : αυτή την στιγμή άκουγα τον Βενιζέλο. Αυτά που λέει δεν υπάρχουν. Δεν ξέρω τι άλλο να πω.  Σαν να άκουγα κάποιον Εθνικιστή που προσπαθούσε να με πείσει, το πόσο καλός είναι στο market ως σωτήρας της πατρίδας και καλός πατριώτης, για να κλείσει λέγοντας, πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς θυσίες.  Είδες τι ωραία...., τσουπ το θρησκευτικό στοιχείο... Πρέπει να κάνεις θυσίες σου λέει και ας μην ξέρεις ακριβώς ποιανού και πόσα χρέη πληρώνεις.  Απλά πληρώνεις γιατί αυτοί το λένε . Ποιοί....αυτοί που πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό και εμείς αν δεν πληρώσουν, θα πρέπει να τους πετάξουμε "έξω απ' το μαγαζί".  Έτσι, για να βάλουμε τους ανθρώπους, στους ακριβείς τους ρόλους.
Η αυταπάτη της συλλογικότητας

Πόσο διαφέρει το περυσινό από το φετινό καλοκαίρι. Πέρυσι τέτοιο καιρό είχαν κορυφωθεί οι πολυήμερες και ποικιλόμορφες εμφανίσεις των αγανακτισμένων, στο Σύνταγμα και αλλού. Τον τόνο του δημοσίου διαλόγου τον υπαγόρευαν οι γιαουρτοπόλεμοι, τα κινήματα “δεν πληρώνω”, οι μούντζες και “να καεί το μπουρδέλο”. Ο λαός φαινόταν να διακατέχεται από αυτό που λέμε δημόσιο αίσθημα το οποίο συντόνιζε την οργή του και τις εκδηλώσεις της.

Τι άλλαξε φέτος; Βελτιώθηκε κανένας δείκτης; Το αντίθετο, οι περισσότεροι επιδεινώθηκαν κι άλλο, κυρίως αυτοί που οι πολίτες νιώθουν στην καθημερινότητά τους. Προστέθηκε άλλη μιά χρονιά βαρίδι στις πλάτες μας, ένα νέο πακέτο αδιέξοδα για τον καθένα. Τότε γιατί αυτή η βουβαμάρα γύρω μας, γιατί τα περιστατικά συλλογικής έκφρασης είναι αραιότερα ακόμα και από την προ του μνημονίου περίοδο;

Μεσολάβησαν οι εκλογές, είναι η εύλογη απάντηση. Ο λαός εκτονώθηκε, ψήφισε με θυμό στις πρώτες, πιό διεξοδικά στις δεύτερες, πάντως τιμώρησε όσους θεωρούσε υπεύθυνους. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι καταλάβαμε τον διπλανό μας. Το ‘χουν αυτό οι εκλογές, δεν μετράμε μόνο τη δύναμη των κομμάτων, μετριόμαστε και μεταξύ μας. Οσο πιο πολύ τις αφήνουμε πίσω μας τόσο ομογενοποιούμαστε, τόσο νομίζουμε ότι μοιάζουμε μεταξύ μας, τόσο περισσότερο εδραιώνεται η αυταπάτη της συλλογικότητας.

Μετά φτάνουν οι εκλογές και διαπιστώνουμε ότι δίπλα μας είχαμε άμυαλους εθνικιστές, τυφλωμένους αρνητές της πραγματικότητας, εμμονικούς των ΑΟΖ, στυγνούς κυνηγούς μεταναστών, οπαδούς της βίας, αμιγείς φασίστες, αυτιστικούς φίλους του λαού, ή απολίτικους γιάπηδες, σκληρούς νεοφιλελεύθερους, στενόψυχους αριθμολάγνους. Σαν φασματοσκοπική ανάλυση της κοινωνίας μας είναι οι εκλογές που μας δείχνει πόσο λιγότεροι βρίσκονται στην απόχρωσή μας και πόσο μεγαλύτερη από όσο νομίζαμε είναι η πολιτική μοναξιά μας.

Μην ανησυχείτε, όσο θα μακραίνει ο χρόνος από τις τελευταίες εκλογές τόσο θα αμβλύνονται οι γωνίες μας, τόσο θα χάνονται οι ενδιάμεσοι τόνοι, τόσο θα ξεθωριάζει η κοινωνική αυτογνωσία μας, τόσο θα πιστεύουμε ότι είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουν το ίδιο πράγμα.΄Ισως τελικά αυτήν την ουτοπία να την έχουμε πραγματικά ανάγκη.

Ν : ωραίο άρθρο. μου έκλεψε τις σκέψεις και αυτό μου αρέσει, ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τις ίδιες σκέψεις .  Όμως διαφωνώ με την απαισιόδοξη πλευρά της απόψεως. Δεν ξέρω αλλά κρατώ σφικτά βασικές ρήσεις,  "ουδέν κακόν αμιγές καλού" . Μόνον μέσα από το "σκοτάδι" εκτιμάς το φως.  Δεν αλλάζουν τα πράγματα πριν απ'την ώρα τους....

ΥΣ : αυτή την στιγμή άκουγα τον Βενιζέλο. Αυτά που λέει δεν υπάρχουν. Δεν ξέρω τι άλλο να πω.  Σαν να άκουγα κάποιον Εθνικιστή που προσπαθούσε να με πείσει, το πόσο καλός είναι στο market ως σωτήρας της πατρίδας και καλός πατριώτης, για να κλείσει λέγοντας, πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς θυσίες.  Είδες τι ωραία...., τσουπ το θρησκευτικό στοιχείο... Πρέπει να κάνεις θυσίες σου λέει και ας μην ξέρεις ακριβώς ποιανού και πόσα χρέη πληρώνεις.  Απλά πληρώνεις γιατί αυτοί το λένε . Ποιοί....αυτοί που πρέπει να πληρώσουν τον λογαριασμό και εμείς αν δεν πληρώσουν, θα πρέπει να τους πετάξουμε "έξω απ' το μαγαζί".  Έτσι, για να βάλουμε τους ανθρώπους, στους ακριβείς τους ρόλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου