Το τέλος της εργασίας; Σε καθημερινή βάση τα λουκέτα των επιχειρήσεων είναι τόσα πολλά, που εκ των πραγμάτων ο προβληματισμός ο οποίος γεννιέται σε όλους είναι τι θα γίνει με το μέλλον της εργασίας. Θα υπάρχουν –άραγε- εργατικά χέρια στο μέλλον ή μήπως κι αυτά θα τα αντικαταστήσει κάποιο ρομποτικό χέρι και η συλλογική εργασία, όπως τη γνωρίζαμε τουλάχιστον, θα περιοριστεί στην ατομική ή προσωπική απασχόληση; ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΚΕΤΟΣ (http://www.sakketosaggelos.gr/) ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ του γεγονότος ότι σαν σήμερα, το 1909, γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μεγιστάνες του κόσμου, ο Σταύρος Νιάρχος, ιδρυτής και ιδιοκτήτης πέραν των άλλων και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, όπου εργαζόταν για είκοσι ολόκληρα χρόνια και ο γράφων, ας μας επιτραπεί να καταθέσουμε ορισμένους προβληματισμούς για το μέλλον της λεγόμενης εργασίας. Είναι αλήθεια ότι η συλλογική εργασία, τουλάιστον όπως την γνωρίζαμε μέχρι τώρα, δεν υφίσταται πλέον. Οι μεγάλες βιομηχανίες που απασχολούσαν 8.000 άτομα, όπως η ήταν η παραπάνω επιχείρηση, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Είναι νωπές ακόμη οι αναμνήσεις του παρελθόντος από την μαζικότητα των εργαζομένων. Δεκάδες τα λεωφορεία και τα πούλμαν που πήγαιναν να παραλάβουν τους εργάτες ή τους υπαλλήλους, και στη συνέχεια, με το τέλος της εργασίας, να τους μεταφέρουν στους τόπους όπου διέμεναν. Τότε δουλεύαμε έξι μέρες και δεν είχαμε πενθήμερο. Μεγάλη η δύναμη που είχαν οι εργαζόμενοι στους βιομηχανικούς αυτούς χώρους. Τα σωματεία, συν τω χρόνω, καθίσταντο πανίσχυρα και οι διεκδικήσεις ακόμη πιο μεγάλες. Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και οι εργοδοσίες, μπροστά στη δυναμική των εργαζομένων, έκαναν μερικές φορές αρκετές υποχωρήσεις ή παραχωρήσεις. Ίσως είναι άγνωστο το γεγονός, ότι, για παράδειγμα, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά υπήρχε ένα μεγάλο "Σούπερ Μάρκετ" για τους εργαζόμενους, όπου ψώνιζαν φθηνά προϊόντα, ενώ οι εργαζόμενοι τότε με ένα κουπόνι 10 δρχ έτρωγαν το φαγητό της ημέρας, πέραν κάποιων άλλων προνομίων, που είχαν σε προμήθειες στολών, ειδικών ρούχων, ενώ ορισμένοι, οι οποίοι είχαν πρόσβαση στις αποθήκες ιματισμού των πλοίων, προμηθεύονταν ακόμη και οικιακά σκεύη, κλινοσκεπάσματα κλπ. Βεβαίως, όλα αυτά ήταν ένα μέρος των παραχωρήσεων, που έκανε η παραπάνω εργοδοσία, διότι από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι δοκιμάζονταν σκληρά. Η υγεία των εργαζομένων, λόγω των συνθηκών εργασίας, κλονιζόταν πιο εύκολα (αυτός και ο λόγος που η εργοδοσία υποχρεωνόταν να δίνει σε όλους ένα κουτί γάλα την ημέρα) και οι συνθήκες εργασίας πολλές φορές ήσαν δραματικές με πολλά ατυχήματα ή δυστυχήματα στους χώρους της δουλειάς. Κι όχι μόνο! Οι εργάτες διαχωρίζονταν από τους υπαλλήλους εκ των οποίων ορισμένοι κατάφεραν να γίνουν ... κίτρινα και μπλε τα λεωφορεία μεταφοράς τους (!), ενώ για πολλά χρόνια οι απλοί εργάτες έπαιρναν ετήσια άδεια 8 έως 16 ημερών, την ώρα που οι υπάλληλοι ελάμβαναν ετήσια άδεια 12 έως 30 ημερών! Αλλά, ας τ' αφήσουμε αυτά στο παρελθόν... Σήμερα, αντικρίζοντας κανείς την πραγματικότητα, διαπιστώνει ότι η μορφή αυτή της συλλογικής εργασίας αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται. Τα αυτόματα μηχανήματα έχουν αντικαταστήσει τα εργατικά χέρια, οι βιομηχανίες με τους χιλιάδες εργαζόμενους κλείνουν (για να μην πούμε έκλεισαν) και οι άνθρωποι στρέφονται πλέον σιγά-σιγά σε μία άλλη μορφή προσωπικής απασχόλησης μέσω κομπιούτερ, που όπως δείχνουν τα πράγματα μάλλον θα είναι όχι η εργασία, αλλά η απασχόληση του μέλλοντος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και το Υπουργείο Εργασίας πολλές φορές άλλαξε ονομασία (Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας), ενώ τα πανίσχυρα Συνδικάτα εκφυλίστηκαν κι αυτά από τη στιγμή που οι κύριοι εκπρόσωποί τους απορροφήθηκαν από το πολιτικό σύστημα και από εκπρόσωποι της εργατικής τάξης έγιναν περιέργως οι πιο σκληροί πολέμιοι του εργατικού κινήματος (!!). (ένα μόνον παράδειγμα Κουτρουμάνης ο εργατοσκοτώστρας) Η συλλογική εργασία, έτσι όπως την γνωρίσαμε εμείς οι παλιότεροι, δεν νομίζουμε ότι θα έχει μέλλον. Τη θέση της, κατά πάσα πιθανότητα, θα την καταλάβει η ατομική απασχόληση. Και ίσως αυτό να είναι καλύτερα για τον άνθρωπο διότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η σημερινή κατάσταση, με την οικονομική κρίση να διαδέχεται η μία την άλλη, την παγκοσμιοποίηση και όλα αυτά τα σχετικά, κατά πάσα πιθανότητα στο μέλλον μία άλλη μορφή συλλογικής εργασίας δεν θα είναι εργασία, αλλά μια πραγματική δουλεία. Μια σκλαβιά δηλαδή, που δεν θα ελπίζει, όμως, σε κανένα Σπάρτακο!.. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΦΙΛΟΔΟΞΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ;;;

Το τέλος της εργασίας;

Σε καθημερινή βάση τα λουκέτα των επιχειρήσεων είναι τόσα πολλά, που εκ των πραγμάτων ο προβληματισμός ο οποίος γεννιέται σε όλους είναι τι θα γίνει με το μέλλον της εργασίας. Θα υπάρχουν –άραγε- εργατικά χέρια στο μέλλον ή μήπως κι αυτά θα τα αντικαταστήσει κάποιο ρομποτικό χέρι και η συλλογική εργασία, όπως τη γνωρίζαμε τουλάχιστον, θα περιοριστεί στην ατομική ή προσωπική απασχόληση;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΚΕΤΟΣ (http://www.sakketosaggelos.gr/)

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ του γεγονότος ότι σαν σήμερα, το 1909, γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μεγιστάνες του κόσμου, ο Σταύρος Νιάρχος, ιδρυτής και ιδιοκτήτης πέραν των άλλων και των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, όπου εργαζόταν για είκοσι ολόκληρα χρόνια και ο γράφων, ας μας επιτραπεί να καταθέσουμε ορισμένους προβληματισμούς για το μέλλον της λεγόμενης εργασίας.

Είναι αλήθεια ότι η συλλογική εργασία, τουλάιστον όπως την γνωρίζαμε μέχρι τώρα, δεν υφίσταται πλέον. Οι μεγάλες βιομηχανίες που απασχολούσαν 8.000 άτομα, όπως η ήταν η παραπάνω επιχείρηση, ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

Είναι νωπές ακόμη οι αναμνήσεις του παρελθόντος από την μαζικότητα των εργαζομένων. Δεκάδες τα λεωφορεία και τα πούλμαν που πήγαιναν να παραλάβουν τους εργάτες ή τους υπαλλήλους, και στη συνέχεια, με το τέλος της εργασίας, να τους μεταφέρουν στους τόπους όπου διέμεναν. Τότε δουλεύαμε έξι μέρες και δεν είχαμε πενθήμερο.

Μεγάλη η δύναμη που είχαν οι εργαζόμενοι στους βιομηχανικούς αυτούς χώρους. Τα σωματεία, συν τω χρόνω, καθίσταντο πανίσχυρα και οι διεκδικήσεις ακόμη πιο μεγάλες. Αλλά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και οι εργοδοσίες, μπροστά στη δυναμική των εργαζομένων, έκαναν μερικές φορές αρκετές υποχωρήσεις ή παραχωρήσεις.

Ίσως είναι άγνωστο το γεγονός, ότι, για παράδειγμα, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά υπήρχε ένα μεγάλο "Σούπερ Μάρκετ" για τους εργαζόμενους, όπου ψώνιζαν φθηνά προϊόντα, ενώ οι εργαζόμενοι τότε με ένα κουπόνι 10 δρχ έτρωγαν το φαγητό της ημέρας, πέραν κάποιων άλλων προνομίων, που είχαν σε προμήθειες στολών, ειδικών ρούχων, ενώ ορισμένοι, οι οποίοι είχαν πρόσβαση στις αποθήκες ιματισμού των πλοίων, προμηθεύονταν ακόμη και οικιακά σκεύη, κλινοσκεπάσματα κλπ.

Βεβαίως, όλα αυτά ήταν ένα μέρος των παραχωρήσεων, που έκανε η παραπάνω εργοδοσία, διότι από την άλλη πλευρά, οι εργαζόμενοι δοκιμάζονταν σκληρά. Η υγεία των εργαζομένων, λόγω των συνθηκών εργασίας, κλονιζόταν πιο εύκολα (αυτός και ο λόγος που η εργοδοσία υποχρεωνόταν να δίνει σε όλους ένα κουτί γάλα την ημέρα) και οι συνθήκες εργασίας πολλές φορές ήσαν δραματικές με πολλά ατυχήματα ή δυστυχήματα στους χώρους της δουλειάς. Κι όχι μόνο!

Οι εργάτες διαχωρίζονταν από τους υπαλλήλους εκ των οποίων ορισμένοι κατάφεραν να γίνουν ... κίτρινα και μπλε τα λεωφορεία μεταφοράς τους (!), ενώ για πολλά χρόνια οι απλοί εργάτες έπαιρναν ετήσια άδεια 8 έως 16 ημερών, την ώρα που οι υπάλληλοι ελάμβαναν ετήσια άδεια 12 έως 30 ημερών! Αλλά, ας τ' αφήσουμε αυτά στο παρελθόν...

Σήμερα, αντικρίζοντας κανείς την πραγματικότητα, διαπιστώνει ότι η μορφή αυτή της συλλογικής εργασίας αρχίζει σιγά-σιγά να εξαφανίζεται. Τα αυτόματα μηχανήματα έχουν αντικαταστήσει τα εργατικά χέρια, οι βιομηχανίες με τους χιλιάδες εργαζόμενους κλείνουν (για να μην πούμε έκλεισαν) και οι άνθρωποι στρέφονται πλέον σιγά-σιγά σε μία άλλη μορφή προσωπικής απασχόλησης μέσω κομπιούτερ, που όπως δείχνουν τα πράγματα μάλλον θα είναι όχι η εργασία, αλλά η απασχόληση του μέλλοντος.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ακόμη και το Υπουργείο Εργασίας πολλές φορές άλλαξε ονομασία (Υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας), ενώ τα πανίσχυρα Συνδικάτα εκφυλίστηκαν κι αυτά από τη στιγμή που οι κύριοι εκπρόσωποί τους απορροφήθηκαν από το πολιτικό σύστημα και από εκπρόσωποι της εργατικής τάξης έγιναν περιέργως οι πιο σκληροί πολέμιοι του εργατικού κινήματος (!!). (ένα μόνον παράδειγμα Κουτρουμάνης ο εργατοσκοτώστρας)

Η συλλογική εργασία, έτσι όπως την γνωρίσαμε εμείς οι παλιότεροι, δεν νομίζουμε ότι θα έχει μέλλον. Τη θέση της, κατά πάσα πιθανότητα, θα την καταλάβει η ατομική απασχόληση. Και ίσως αυτό να είναι καλύτερα για τον άνθρωπο διότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η σημερινή κατάσταση, με την οικονομική κρίση να διαδέχεται η μία την άλλη, την παγκοσμιοποίηση και όλα αυτά τα σχετικά, κατά πάσα πιθανότητα στο μέλλον μία άλλη μορφή συλλογικής εργασίας δεν θα είναι εργασία, αλλά μια πραγματική δουλεία. Μια σκλαβιά δηλαδή, που δεν θα ελπίζει, όμως, σε κανένα Σπάρτακο!..