Λίγη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με Celine και Chris Rea πιο κάτω, γιατί αυτό που καλούμαι χρόνος τρέχει, "σαν" να μην υπάρχει. Κάθε φορά όμως πάντα φέρνει ένα μήνυμα, πέρα από τις γνωστές γλυκές ιστορίες, δένδρα στολισμένα και πανέμορφα λαμπάκια ! Για μένα τουλάχιστον είναι η παιδική αναγέννηση κάθε κουρασμένου ανθρώπου, η αθωότητα, η αγάπη που εκπέμπει κάθε τι αγνό και άσπιλο, αυτή που διαλύει τον φόβο. Είναι το ίδιο το νόημα της ζωής και το κυνήγι στην μάχη μαζί της, Όπως όταν έτρεχε η μητέρα του να τον σώσει από την μάχαιρα του Ηρώδη. Όπως όταν θυσίασε την ζωή του για ό,τι πίστευε, για ό,τι ήθελε να προστατέψει, για ό,τι αγαπούσε πάνω από την εφήμερη ζωή του. Τρέφω τόσο μεγάλο σεβασμό αε αυτήν την κυρία Ζωή, , που δεν ξέρω μερικές φορές πως να της το ανταποδώσω, αν και ξέρει πως πολλές φορές θέλω να την ξεμαλλιάσω. Εκείνη πάντα όμως μου θυμίζει, πως δεν φταίει τελικά εκείνη, αν πιάστηκε στα αγκάθια το όμορφο της πέπλο, ούτε αν έγδαρε βαθιά τα καλλίγραμμα της πόδια σε σκίνα και κοφτερές κοτρώνες. Ούτε αν δεν καταφέρνει ακόμα, να ξαναφτιάξει την ωραία της κόμη , αντιμέτωπη με θύελλες και καταιγίδες. Πάντα πάντως περιμένει να ξανά αποκτήσει την πρότερη της όψη και το περιμένει από όλους όσους την καταλαβαίνουν ! Α. WITHOUT ANY FEAR

Λίγη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα με Celine και Chris Rea πιο κάτω, γιατί

αυτό που καλούμαι χρόνος τρέχει, "σαν" να μην υπάρχει.  Κάθε φορά όμως πάντα φέρνει ένα μήνυμα, πέρα από τις γνωστές γλυκές ιστορίες, δένδρα στολισμένα και πανέμορφα λαμπάκια !  Για μένα τουλάχιστον είναι η παιδική αναγέννηση κάθε κουρασμένου ανθρώπου, η αθωότητα, η αγάπη που εκπέμπει κάθε τι αγνό και άσπιλο, αυτή που διαλύει τον φόβο.

Είναι το ίδιο το νόημα της ζωής και το κυνήγι στην μάχη μαζί της, Όπως όταν έτρεχε η μητέρα του να τον σώσει από την μάχαιρα του Ηρώδη. Όπως όταν θυσίασε την ζωή του για ό,τι πίστευε, για ό,τι ήθελε να προστατέψει, για ό,τι αγαπούσε πάνω από την εφήμερη ζωή του.

Τρέφω τόσο μεγάλο σεβασμό αε αυτήν την κυρία Ζωή, , που δεν ξέρω μερικές φορές πως να της το ανταποδώσω, αν και ξέρει πως πολλές φορές θέλω να την ξεμαλλιάσω.  Εκείνη πάντα όμως μου θυμίζει, πως δεν φταίει τελικά εκείνη, αν πιάστηκε στα αγκάθια το όμορφο της πέπλο, ούτε αν έγδαρε βαθιά τα καλλίγραμμα της πόδια σε σκίνα και κοφτερές κοτρώνες.  Ούτε αν δεν καταφέρνει ακόμα, να ξαναφτιάξει την ωραία της κόμη , αντιμέτωπη με θύελλες και καταιγίδες.   Πάντα πάντως περιμένει να ξανά αποκτήσει την πρότερη της όψη και το περιμένει από όλους όσους την καταλαβαίνουν !  Α.