Η ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΗΣ Οι «ΑΣΤΟΙ» του 21ου αιώνα, με τα παγκοσμιοποιητικά τους οράματα και με την πλήξη τους από την αίσθηση του υπερκορεσμού των επιθυμιών τους για υλικές απολαύσεις. Μετά και την τελευταία αρχαιοελληνική προτομή για τη διακόσμηση της πολυτελούς κατοικίας τους, τώρα για αυτούς αλλού βρίσκεται η απόλαυση: στην εκμετάλλευση των ανθρώπινων ζωών, στον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου είδους, με όρους οικονομικούς, με παράλληλη διερεύνηση της δυνατότητας επαναξιοποίησης των συνθηκών δουλείας με τις -όσο δεν παίρνει άλλο- ευνοϊκότερες (για τους ίδιους εννοείται) ρυθμίσεις εκμετάλλευσης. Η Απόλαυση πλέον για αυτούς είναι η απαξίωση της όποιας ανθρώπινης προδιάθεσης για προσφορά, για δημιουργία, για έκφραση, για συμμετοχή, για πνευματική τροφή, για έλλειψη φόβου και ανασφάλειας, για αυτοπροσδιορισμό και αυτοδιάθεση. Η Απόλαυση τώρα για αυτούς είναι η καταπάτηση των ανθρώπινων αξιών και η εκμηδένιση του ανθρώπου, ως μοναδικό πρόσωπο και ον αυτεξούσιο. Στη θέση του αυτόνομου προσώπου που δρα και σκέφτεται αυτόβουλα γιατί έχει αυτοσυνείδηση επικράτησε η έννοια του μαζανθρώπου και επιβλήθηκε η τηλεοπτική περσόνα, ως σημείο αναφοράς του τρόπου «δραν και λαλείν». Όσο για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της «πλειοψηφίας» των μαζών, επεφύλαξαν τον καλύτερο ρόλο στους «έρημους κι απρόσωπους», το ρόλο της -για γέλια- εξασφάλισης του λαϊκού συμφέροντος, απασχολώντας τους, με το αζημίωτο φυσικά, ως μαριονέτες για τη διασκέδαση του υπερεθνικού club της πλουτοκρατίας. Με την έναρξη δε του 21ου αιώνα, η αστική τάξη, προχώρησε και στην άμεση εκτέλεση της Θεωρίας της Παγκοσμιοποίησης προχωρώντας με γρήγορα βήματα στην εφαρμογή της άποψης ότι: το μέσο χειραγώγησης του μαζανθρώπου είναι ο φόβος για την καθημερινή του επιβίωση! Οι ΜΕΣΟΑΣΤΟΙ, που έχουν επιτέλους μια βίλα με πισίνα, γιατροί μέτοχοι σε Πολυκλινικές, δικηγόροι με δικηγορικές εταιρείες, μεγαλέμποροι και μεσάζοντες, αρχιτέκτονες, εργολάβοι οικοδομών, βιοτέχνες, εκδότες, καλλιτέχνες , εκμεταλλευτές ακινήτων, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, στελέχη πολυεθνικών, χρηματιστές, όλοι εργάζονται σκληρά και αφιερώνουν τη ζωή τους, ίσως και την τελευταία τους πνοή μέχρι να κορεστεί η ανάγκη τους για χρήμα και μέχρι να νιώσουν ότι τώρα πια που η ρόδα γυρίζει και κόβει μονέδα μόνο για αυτούς, κι αφού συνειδητοποιήσουν ότι έχασαν τη ζωή τους και ότι ξέχασαν να τη ζήσουν, κι αφού είναι έτσι φτιαγμένος ο κόσμος, κι αφού αυτοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για αυτό, πεθαίνουν, κι ας μην έζησαν πραγματικά τη ζωή που ήθελαν να ζήσουν, ήσυχοι κι ευτυχισμένοι… Αρκεί που αποδείξανε στον εαυτό τους και στους άλλους ότι αυτοί τα καταφέρανε γιατί ήταν οι καλύτεροι και ικανότεροι, ενώ οι άλλοι ήταν οι ανίκανοι και ανάξιοι! Αποδείξανε πως είναι αυτοί που (αν και ξόανα) θα τους καμαρώσει ο δάσκαλος τους του Δημοτικού, όταν θα τους συναντήσει, και που θα τους συγχαρεί που τα καταφέρανε και γίνανε «κάποιοι» κι ας ήτανε και στούρνοι. Ε, κι αν δεν γίνανε ως άνθρωποι ανθρωπινότεροι, αυτό δεν το προσέχει και κανένας. Ενώ το χρήμα που σε κάνει αξιοζήλευτο, που σε κάνει «κάποιο» όλοι το αναγνωρίζουν ακόμα και οι δάσκαλοι του Νηπιαγωγείου! Κι όσο πιο πολύ χρήμα βγάζεις τόσο πιο αξιοσέβαστος θεωρείσαι, και όλο και πιο πολύ σε θαυμάζουν και σε ζηλεύουν οι άλλοι (αυτοί που στο χωριό σου πεινάγανε και τους τρέχανε τα σάλια όταν θα έτρωγες μπροστά τους μια ζεστή φρατζόλα), μέχρι που βγάζεις τόσο χρήμα που δεν έχεις τι να το κάνεις και στο τέλος αγοράζεις και την πιο ακριβή, την μαλαματένια λεκάνη τουαλέτας, για να ακουμπάς τον πετυχημένο .ώλο σου… κι εκεί εκπληρώνεται ο προορισμός σου σε αυτή τη ζωή… Κι αν κάπου βαθιά μέσα σου δεν νιώθεις την παραμικρή συγκίνηση για τη φτώχεια των άλλων, τόσο το καλύτερο, το χαίρεσαι διπλά: μια που δεν είσαι στη θέση τους, και μια που δεν έμεινε κάτι από την ανθρώπινη συνείδηση μέσα σου… Αλλά και πόσοι σαν κι εσένα δεν πεθάνανε με το όραμα να σε φτάσουν και τους τσάκισε ο σκληρός και ανελέητος ανταγωνισμός και μείνανε στα μισά του δρόμου. Ακολουθούν οι ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ, οι στυλοβάτες του συστήματος της δουλείας, με τα μικροαστικά τους όνειρα, εξ’ ου και το παιδί πρέπει να μάθει οπωσδήποτε αγγλικά, να πάει φροντιστήριο για να μπει στο πανεπιστήμιο, για να γίνει κάτι στη ζωή του, πάση θυσία! Να πάει φροντιστήριο, να ανταγωνιστεί το συμμαθητή του, να πάει στο πιάνο του, στην κιθάρα, στο μπαλέτο, στο καράτε του! Να μάθει γράμματα για να ανοίξει ένα μαγαζάκι, ή για να βρει μια δουλίτσα, και αν βρει δουλειά και στο δημόσιο ε, τότε εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες της μάνας. Τότε, χαλάλι για τις αγωνίες, για τα έξοδα, για τις στερήσεις, και αν είναι εργατικός και υπάκουος και δέχεται να τον καταπιέζουν τα αφεντικά του χωρίς να διαμαρτύρεται, αυτό είναι η μεγαλύτερη δικαίωση. Μεγάλωσες ένα καλό παιδί! Εξάλλου το ίδιο θα κάνει κι αυτός μόλις γίνει αφεντικό. Απλώς δεν το κατάφερε ακόμα. Σε αυτή την τάξη ανήκει και μια ξεχωριστή κατηγορία: οι ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ή αλλιώς οι ΜΑΖΑΝθΡΩΠΟΙ αυτοί που κάποιοι σημαντικοί Άλλοι -ενίοτε τηλεοπτικές περσόνες- πρέπει να τους λένε ΠΩΣ να ζουν… ΤΙ να σκέφτονται… και κυρίως ΤΙ να ονειρεύονται για το μέλλον των παιδιών τους. Συνήθως οι οδηγίες διοχετεύονται μέσω μιας τηλεοπτικής συνέντευξης με επιστήμονες, επαγγελματίες καλλιτέχνες, επαγγελματίες δημοσιογράφους, με καθηγητές Πανεπιστημίου, έως και με πρώην φωτομοντέλα νυν πετυχημένες παρουσιάστριες με πολυετή καριέρα. Απώτερος στόχος η αποκωδικοποίηση του παγκόσμιου μηνύματος: Κάνε τα στραβά τα μάτια και συνέχισε να τρως κουτόχορτο, έτσι τα κατάφερα κι εγώ, και έφτασα εδώ που με βλέπεις. (αλλιώς δεν θα με έβλεπες γιατί θα με είχε φάει η μαρμάγκα της ανωνυμίας). ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΠΛΟΥΤΙΣΑΝΤΕΣ, Κοινώς «τα λαμόγια» όλης της χώρας, με δοσοληψίας και προμήθειες, με τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, μεγαλογιατροί που χτίσανε βίλες με φακελάκια, μεγαλοδικηγόροι που «φάγανε» τα χωράφια των γονιών των πρεζονιών για 10 αναβολές και μια αποφυλάκιση, δικαστικοί, υπεύθυνοι διακίνησης σωματεμπορίας, ναρκωτικών, όπλων, ζητιάνων, προμηθευτές που λυμαίνονται τον κρατικό προϋπολογισμό και μοιράζοντας μίζες, φαρμακοβιομήχανοι, διοικητές και πρόεδροι δημοσίων οργανισμών, εργολάβοι οικοδομών και συμβολαιογράφοι στεγαστικών δανείων στην υπηρεσία της κρατικής στεγαστικής πολιτικής που είναι στην απόλυτη υπηρεσία των Τραπεζών, οι οποίες υποθηκεύουν ένα σπίτι για €200.000, στο συμβόλαιο αγοράς (με μια καθόλα νόμιμη συμβολαιογραφική πράξη φαίνεται ότι αγοράστηκε €50.000) ο δανειζόμενος στη συνέχεια κυνηγιέται από την Τράπεζα για την υπόλοιπη ζωή του για να ξεχρεώσει το τοκογλυφικό δάνειο που πήρε, ενώ ο εργολάβος δεν φορολογείται για αυτό το ποσό που εισέπραξε αλλά για αυτό που φαίνεται στο συμβόλαιο! Αυτοί οι τελευταίοι ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ αποτελούσαν από χούντας -και πιο πριν- τον «κορμό» ή αλλιώς το «στήριγμα» της ελληνικής οικονομίας, και παρατηρείται ότι έχουν πάντα καλές σχέσεις με τους παπάδες (βλέπε χρυσοποίκιλτα καμπαναριά-δωρεές, σε κάθε εκκλησία) και με τους βουλευτάδες (βλέπε άδειες οικοδομών και ένταξη στα σχέδια πόλεων). Οι ΕΡΓΑΤΕΣ –οικοδόμοι, που υπομένουν ακόμα τον καπιταλιστικό ζυγό τελώντας υπό ομηρεία στο Κόμμα, ιδεολογικά αιχμάλωτοι, θυσιαζόμενοι στο βωμό της εκπροσώπησης του προλεταριάτου για όλη τους τη ζωή θύματα τα πρώτα θύματα της κρεατομηχανής, που κόβει στα μέτρα του επιχειρηματικού υπερκέρδους, τις ώρες εργασίας και την κοστολόγησή της. Που θα βάλει τον καλύτερό του εαυτό στην οικοδομή που προορίζεται για τον πλούσιο αγοραστή και την πιο πρόχειρη και βιαστική δουλειά για τον φτωχό αγοραστή, με εντολή του αφεντικού που τον πιέζει να μην κάνει τη δουλειά που θέλει εκείνος σωστά για να φανεί και να αναδειχτεί η ακριβή οικοδομή σε σχέση με τη φτηνότερη, γιατί έτσι επιτάσσει η «ΛΟΓΙΚΗ» (ή μάλλον ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ) του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ή αλλιώς της άδικης κατανομής αγαθών και χρήματος αφού οι πολλοί εργάζονται σκληρά και οι λίγοι συσσωρεύουν την υπεραξία της εργασίας τους, του κόπου τους και του μόχθου τους (βλέπε Το Κεφάλαιο του Μαρξ, που έγινε και της μόδας εν έτει 2011 ΜΚ). Οι ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ και οι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, οι ΥΠΝΩΤΙΣΤΕΣ της Λαϊκής Εξέγερσης, οι ΕΚΤΟΝΩΤΕΣ της σύγκρουσης των συμφερόντων. Αχ, αυτοί οι ΘΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ της Κοινωνικής Ειρήνης μεταξύ εργοδοτών-εκμεταλλευτών και εργαζομένων-εκμεταλλευόμενων, τι κόπους εγκεφαλικής ουσίας έχουν καταξοδέψει στο να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, στο να κουκουλώνουν σκανδαλάκια και σκάνδαλα, στο να υπερασπίζονται το δίκιο του εργάτη υπέρ του εργοδότη! Αχ, αν δεν υπήρχανε αυτοί οι διαπραγματευτές της υπεραξίας μας, αυτοί οι κοιλιόδουλοι νταβατζήδες -εκλεγμένοι εκπρόσωποι- της ανάγκης μας για λίγη ζωή, λίγο ψωμί και λίγο κρασί. Το με πόση επιτυχία έχουν κρατήσει και οι μεν και οι δε τις «ισορροπίες» για να μη γίνει αυτός ο Κοινωνικός Πόλεμος, αποδεικνύεται περίτρανα από το πόσο ακριβά πούλησαν το τομάρι τους στην κυρίαρχη ιδεολογία, με συγκεκριμένα και μετρήσιμα ανταλλάγματα. Μόνο εύγε έχω να πω και τίποτε άλλο. Τύφλα να’ χουν οι Αρχιεπίσκοποι και οι Μητροπολίτες! Οι ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΩΝ, ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ, και ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΩΝ, αυτοί οι τελευταίοι άνοιξαν τα μεγαλύτερα SUPERMARKET, ενώ οι πρώτοι γίνανε Πολιτικοί, Δικαστικοί, μεγαλοεκδότες, και οι μεσαίοι γίνανε Τραπεζίτες. Οι ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ-ΥΠΗΡΕΤΕΣ δύο αφεντάδων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ της συντεταγμένης Πολιτείας, με γνώμονα τις επιταγές του «καθεστώτος» (του εδραιωμένου καλά από χούντας) και όχι με γνώμονα το συμφέρον του πολίτη-κακομοίρη (εκτός κι αν έχει πάρει τηλέφωνο ο βολευτής του για τη σχετική εξυπηρέτηση) και εφαρμόζονται όχι με βάση το πνεύμα του Νόμου αλλά με βάση το πνεύμα(!) του εκάστοτε προϊσταμένου του διορισμένου -με καμία αξιολογική κρίση- για να υπηρετεί το καθεστώς και όχι το Σύνταγμα και τους Νόμους όπως ορκίστηκε όταν τον διορίσανε! Αυτοί είναι και οι άξιοι να προωθηθούν, οι άλλοι δέχονται καθημερινούς εξευτελισμούς με υπονοούμενα και ψυχολογικές-ηθικές επιθέσεις, πιέσεις και αποκλεισμούς (από σεμινάρια και επιτροπές), παραγκωνίζονται, απομονώνονται. Αυτό είναι το γνωστό στην Επιστήμη της Ψυχολογίας ως mobbing και επικρατεί σε όλο τον Δημόσιο Τομέα της Ελληνικής Δημοκρατίας! Οι ΕΦΟΡΙΑΚΟΙ, οι καλύτεροι σερβιτόροι (με το απαραίτητο φιλοδώρημα) κάθε είδους συμφερόντων οικονομικών κυκλωμάτων που δρούν ανεξέλεγκτα και που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις τουλάχιστον μέχρι και το τελευταίο σωτήριο εκλογικό έτος 2009 ΠΚ (προ κρίσης). Γιατί εν έτει 2011 ΜΚ (μετά κρίσης) τέρμα οι εγχώριοι νταβατζήδες, τώρα τις ανεβοκατεβάζουν οι Γερμανοί απ’ ευθείας. Οι ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ και οι απόντες εγχώριοι διανοούμενοι, Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που χάθηκαν στην ανάλυση και που επέλεξαν να διδάξουν την επιστήμη τους και όχι να την υπηρετήσουν. Οι ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ Μέσης και Ιδιωτικής Εκπαίδευσης, που επέλεξαν την Ιδιωτική Οδό (όχι του Ελύτη πάντως) του φροντιστηρίου και της εξαγοράς της γνώσης με τα γρόσια. Οι ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ Συνταξιούχοι, με πενιχρές συντάξεις, που περιμένουν ακόμα να δικαιωθούν οι αγώνες τους για μια καλύτερη ζωή. Προ κρίσης, γιατί Μετά κρίσης τους κόψανε ακόμα και αυτή την εξευτελιστική αποζημίωση για τους κόπους μιας ζωής. Η πρώτη μάχη Μετά κρίσης για τον υποβιβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κερδήθηκε πολύ εύκολα, με τόσο ανίσχυρους και εξαθλιωμένους αντιπάλους, που από περηφάνια, θα προτιμήσουν να λιμοκτονήσουν από το να βγούνε στη ζητιανιά, ή να τρέχουν στα συσσίτια. Και μη ξεχνάμε και το ρατσισμό της επίσημης ελληνικής φασιστικής πολιτείας για τα γηρατειά και την ανημπόρια. Οι ΕΡΗΜΙΤΕΣ, οι Μοναχοί, οι ξέμπαρκοι Άνεργοι, οι Αντιρρησίες συνείδησης, τα «απόβλητα» του συστήματος: οι Φυλακισμένοι, οι Τοξικομανείς, οι Άστεγοι, οι Πόρνες, οι Ψυχασθενείς, οι Ανάπηροι εργατικών ατυχημάτων, οι Τρόφιμοι ιδρυμάτων, Φοιτητές και Μαθητές, που ζουν ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ στο περιθώριο από τον ισότιμο διάλογο. Τα αθώα ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ καταστολής και ασφάλειας: Οι Έλληνες Αστυνομικοί και οι Ελληνίδες Αστυνομικίνες (και προς Θεού όχι άλλο οι Μπάτσοι!) Ποιος άλλος βρέθηκε να τους υπερασπιστεί (εκτός από μια έρευνα γνωστής κοινωνικής ερευνήτριας και ψυχολόγου), αυτά τα θύματα κακοποίησης που είτε από ανάγκη, είτε γιατί από παιδιά θέλανε όταν θα μεγαλώσουν να κυνηγάνε τους «κακούς», και από το φόβο τους ταυτίστηκαν μαζί τους και καταδιώκουν όποιον απειλεί να τους ξυπνήσει την θαμμένη τους πληγή και την χαμένη αθωότητά τους; Πρέπει να θλιβόμαστε για αυτούς που σκοτώσανε πρώτα τον εαυτό τους και μετά σκοτώσανε από μίσος για τις ανθρώπινες καρδιές που είναι ακόμα ζωντανές. Αυτοί που έχουν υποστεί την μέγιστη κακοποίηση μέσω της εκπαίδευσής τους, αυτοί επιλέγονται ως ειδική φρουρά, γιατί είναι και οι πιο κατάλληλοι. Τους εξευτελίζουν, τους ισοπεδώνουν, τους κάνουν να χεστούν από το φόβο τους και μετά τους αμολάνε σαν τα σκυλιά. Έχουν χάσει την επαφή τους πλέον με την ανθρώπινη υπόσταση και δρούνε πιο πολύ με τα ενστικτώδη αντανακλαστικά του κακοποιημένου ζώου. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Μετά τους αστυνομικούς να και οι ΚΛΕΦΤΕΣ ή αλλιώς οι ΚΑΚΟΠΟΙΟΙ. Γιατί κανείς δεν τους είπε όταν ήταν παιδιά ότι δεν είναι απαραίτητο ο κακός να είναι και κακοποιός ή και το αντίστροφο, και ο καλός να μην είναι κακοποιός. Αν και οι ίδιοι πίστεψαν ότι είναι πολύ κακοί άνθρωποι και πράξανε αναλόγως. Οι υπηρετούντες ως μόνιμοι ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ στα Σώματα Στρατού, γιατί από μικροί θέλανε να πολεμήσουν τον εχθρό για να υπερασπιστούν τη «Μαμά Πατρίδα», γιατί κανείς δεν τους είπε ότι ο εχθρός που έπρεπε να πολεμήσουν (εκεί γύρω στα 3 χρόνια τους) ήτανε μέσα τους και ότι μόνο τότε ο «Εξωτερικός» εχθρός θα είναι ακίνδυνος! Οι κάθε λογής προαγωγοί ταλέντων και παραγωγοί τηλεοπτικών εκπομπών, που υπέστησαν μειωτική συμπεριφορά, και νιώσανε τόσο φτυσμένοι από τον περίγυρο λόγω της ταξικής τους καταγωγής που τώρα παίρνουν το αίμα τους πίσω προσφέροντας άρτο και θεάματα στο αδηφάγο από πλήξη και ανία φιλοθεάμων κοινό, που σε πιο δύσκολους καιρούς έχει περισσότερη ανάγκη γιατί ξεχνιέται με κάτι τέτοια. Προαγωγοί-χρηματοδότες νέων μουσικών «ταλέντων» για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, νονοί της νύχτας, μεσολαβητές στην σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών που έρχονται να βρουν εργασία, και παιδιών θυμάτων κακοποίησης από την ίδια την οικογένειά τους. Αξιοσέβαστοι πελάτες και παιδεραστές στο απυρόβλητο των μέσων μαζικής ενημέρωσης (εκτός κι αν δε γίνεται αλλιώς, γιατί βούιξε όλο το χωριό…) Μετανάστες θύματα εκμετάλλευσης -ζητιάνοι με τη μεσολάβηση Ελληνάρα ρατσιστή- συνεργάτη του κυκλώματος, που τους σιχαίνεται και ψηφίζει να φύγουν από τη χώρα, γιατί μας κλέβουν τις δουλειές… Ακολουθούν οικονομικοί μετανάστες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο σε σπίτι Ελληνάρα ρατσιστή που δε θέλει ούτε να τους βλέπει και ψηφίζει ανάλογα, και πολιτικοί πρόσφυγες που προσπαθούν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. Οι ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ που σίγουρα υπάρχουν σε κάθε μια από όλες τις παραπάνω κατηγορίες, και που μέχρι σήμερα τηρούν τη «ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ» Και Τέλος ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ, δηλαδή όσοι και όσες από όλους μας, αρχίζουν ίσως να το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ως έτσι, (ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ) Να μια καλή αρχή. Να είσαι δούλος του εαυτού σου. Να έχεις αφεντικό τη συνείδησή σου. Να υπηρετείς τον εαυτό σου. Να μην έχεις ανάγκη να σου υπαγορεύουν τι να πιστεύεις, σε τι να ελπίζεις, γιατί να ζεις. Δες για πρώτη φορά τον εαυτό σου στον καθρέφτη με τα δικά σου μάτια. Τι θα βλέπανε επάνω σου εκείνοι που σε φτιάξανε και σίγουρα που θα σε καμαρώνουνε; Εσύ τι βλέπεις μέσα σου; (όχι έξω σου). Ταιριάζει αυτό που βλέπεις μέσα σου με αυτό που βλέπεις από έξω; Νιώθεις λίγο λυπημένος αλλά και χαρούμενος, λίγο αναστατωμένος, αλλά και ικανοποιημένος; Αν ναι, τότε μπράβο σου, μάλλον θα σκέφτεσαι ότι είσαι ο «ιδανικός» δούλος, προσαρμόζεσαι είτε «αναρχικά» είτε «δουλικά», είτε και τα δύο, και το «απολαμβάνεις», σαν τον Σαίξπηρ που το δήλωνε ειρωνικά φορώντας τον κρίκο-σκουλαρίκι στη μύτη του για να το διακωμωδήσει, για να αντέχει ψυχικά …υπηρετώντας πάντα τη βασιλική αυλή. Αν δεν νιώθεις έτσι, τότε την έχεις άσχημα. Γιατί θα σε τρώνε μάλλον οι τύψεις σου, που κάθε μέρα φοράς αυτόν τον μανδύα του δούλου, που σε προστατεύει μεν, αλλά σου τρώει τα σωθικά, και το ξέρεις… μέχρι να εμφανιστεί το πρόβλημα υγείας που θα σε ταλαιπωρεί για όλη σου τη ζωή, ή ίσως να σου στοιχίσει και την ίδια σου τη ζωή, έτσι ξαφνικά, μια ζωή μες τη δουλεία… χωρίς διέξοδο. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα τα πράγματα για σένα. Θα μπορούσε να είσαι δούλος, να συμπεριφέρεσαι ως τέτοιος, και να μην το «ξέρεις» ή να μη το δέχεσαι, ξεπλένοντας την συνείδησή σου, σε αγώνες ταξικούς, σε διαδηλώσεις μαζικές, σε πορείες, σε διαμαρτυρίες, ψηφίζοντας επαναστατικά, και μπορεί να βυθίζεσαι κάθε φορά που σε προδίδουν στην όλο και πιο βαθιά απόγνωση, που την εκφράζεις με ένα εκκωφαντικά καταπιεσμένο ουρλιαχτό, από την αδικία που νιώθεις στο πετσί σου. Γιατί να βρεθώ σε αυτή τη θέση; Αναρωτήθηκες ποτέ, ΑΝ: -Έγινες αυτό που ήθελες εσύ ή αυτό που θέλανε οι άλλοι; -Πρόλαβες ποτέ να πεις αυτό που σκέφτεσαι, ή έλεγες πάντα αυτό που θέλανε να ακούσουνε οι άλλοι; -Έδωσες ποτέ απάντηση στην ερώτηση: Γιατί έζησα τη ζωή που δεν ήθελα; Και αντί για αυτό, έζησα μια ζωή για να με καμαρώνουν /να με ζηλεύουν /να με θαυμάζουν /να με αποδέχονται /να με επιβραβεύουν οι άλλοι/να μη με απορρίπτουν οι άλλοι/να μη με φοβούνται οι άλλοι/να με εκτιμήσουν οι άλλοι και κυρίως τα αφεντικά… είτε είναι πρόσωπα, είτε είναι το Κόμμα… -Έδωσες ποτέ απάντηση στην ερώτηση Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι «άλλοι»; Γιατί είναι τόσο σημαντικοί για σένα; -Eίναι μήπως αυτοί που μας υπόσχονται κάθε φορά ότι: Θα μας δώσουν την απέραντη αγάπη τους, όπως μας το υποσχότανε και κάποιοι άλλοι στην παιδική μας ηλικία, αλλά με όρους… Στο σημείο αυτό θα παραθέσω το απόσπασμα από τη νουβέλα του John Baley «Iris»: Η εκπαίδευση δε φέρνει ευτυχία, ούτε κι η ελευθερία. Δεν γινόμαστε ευτυχισμένοι γιατί είμαστε ελεύθεροι, αν είμαστε… ή επειδή μορφωθήκαμε, αν μπορέσαμε να μορφωθούμε Μέσω της εκπαίδευσης καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι Μας ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά. Μας λέει που κρύβονται οι χαρές. Μας πείθει ότι υπάρχει μια μόνο ελευθερία που να έχει σημασία: Εκείνη που να μας δίνει τη βεβαιότητα, την πεποίθηση να βαδίσουμε στο μονοπάτι που ανοίγει ο μορφωμένος νους μας…» Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όλων μας που οι δύο εαυτοί παλεύουν μεταξύ τους, ο αληθινός κι ο ψεύτικος. Πρέπει να πολεμήσεις τον έναν για να βιώσεις τον άλλον. Όχι παθητικά, αλλά με την πεποίθηση ότι δεν μπορώ να κάθομαι απαθής και να κοιτάω τι θα γίνει μετά, ότι τίποτα δεν αλλάζει αν δεν έχεις τον έλεγχο της σκέψης …αυτόν τον έλεγχο που διεκδικούν οι παγκόσμιοι άρχοντες να έχουν… γιατί ο πόλεμος δεν είναι πρωτίστως ταξικός… είναι πρωτίστως ψυχολογικός! Ήταν εκείνο το πρωί που ένα παιδί «του δρόμου» μου ζήτησε λεφτά για να αγοράσει κάτι να φάει από ένα τυροπιτάδικο… Το παιδί των 7 ετών με πλησίασε, ήταν καλά ντυμένο, ένα ζητιανάκι όχι τόσο εξαθλιωμένο ακόμα… μου είπε με όλη την ειλικρίνεια των ματιών του: «πεινάω, θέλω κάτι να φάω». Έλεγε την αλήθεια ακόμα. Τον κοίταξα καλά στα μάτια… δεν είχα λεφτά… όπως σχεδόν πάντα… δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τον αφήσω στο έλεος των συνανθρώπων μου… για αυτό μπήκα στο τυροπιτάδικο και είπα αποφασισμένη στον ιδιοκτήτη-αφεντικό, «δώστου κάτι να φάει, αλλά θα διαλέξει μόνος του, χωρίς λεφτά! Γιατί πεινάει και βάσει νόμου, που έγινε αφού σκοτώσανε (τα αθώα θύματα, βλέπε ανωτέρω) έναν αλλοδαπό, γιατί έκλεψε μια φρατζόλα ψωμί από φούρνο το1987 νομίζω, από τότε δικαιούται κάθε κακομοίρης που πεινάει να ζητήσει ένα πιάτο φαί! Το είχα τυπώσει στο μυαλό μου και να που ήρθε η στιγμή να το εφαρμόσω… Είδα την ανθρώπινη περηφάνια να κατοικεί ακόμα μέσα του… να κατοικεί ακόμα μέσα του η αίσθηση αξιοπρέπειας. -«Αλήθεια, δεν πλήρωσες λεφτά;» με ρώτησε και πλημμύρισε το βλέμμα του περηφάνια για το ότι ήταν γεγονός ότι δεν τον ελέησα! Ότι είχε δικαίωμα να επιβιώσει σε αυτή την κοινωνία του 2011, χωρίς λεφτά! Μετά έρχεται στο μυαλό μου, η εποχή της ντροπής του να είσαι φτωχός, που έζησε όλη η ελληνική κοινωνία… και την επάνοδό της την εποχή Σημίτη, που φτιάχτηκε η τάξη των νεόπτωχων, που ένας δικηγόρος φορώντας κοστούμι πέθανε από το κρύο (ήταν μια νύχτα με πολύ χαμηλή θερμοκρασία) στο παγκάκι μιας εκκλησίας γιατί ενώ δέχτηκε το δωρεάν γεύμα της ενορίας με όσο εξευτελισμό μπορεί αυτό να εμπεριέχει, γιατί ντρεπόταν για τον εαυτό του και δεν απεκάλυψε σε κανέναν από ντροπή ότι δεν είχε σπίτι να μείνει… γιατί δεν πλήρωσε το ενοίκιο, ότι δεν είχε ρεύμα γιατί δεν είχε λεφτά να πληρώσει τους λογαριασμούς, με αποτέλεσμα να βρεθεί νεκρός από το κρύο σε ένα παγκάκι με τη βαλίτσα εργασίας, εν έτει 2004…χρυσές εποχές! Από τότε μπήκε μέσα μου η ιδέα για την ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ. Πάντα πίστευα ότι αυτοί που πρέπει να ντρέπονται είναι οι πλούσιοι κι όχι να είναι αξιοζήλευτοι και αξιοσέβαστοι αλλά κατάπτυστοι και αξιοθρήνητοι… Αυτοί που σε εχθρεύονται και σε σκοτώνουν είναι αξιολύπητοι, μην τους φοβάστε είναι τα υποχείρια του συστήματος, οι σκύλοι που γαυγίζουν, και τίποτε παραπάνω. Αν τους δείξεις πόσο τους λυπάσαι για τη θέση που βρέθηκαν… τουλάχιστον δεν θα σε μισήσουν, αλλά μπορεί να μπουν και στη δική σου θέση, μπορεί ακόμα να μπουν και στη θέση του εαυτού τους και να θυμηθούν ποιοι ήταν και πώς βρέθηκαν εκεί… που είναι σήμερα: δούλοι δούλων… υπόδουλοι των απάνθρωπων ενστίκτων και της αδίστακτης πλευράς της ανθρώπινης φύσης, που από φόβο δέχτηκαν να υπηρετούν… κι όχι από ανάγκη ή από λογική σκέψη. Έτσι εγκαταστάθηκε η αδικία σαν «αποδεκτή» πράξη, σαν «δικαιολογημένη» ενέργεια, σαν ανθρώπινη συνθήκη… ανθρώπινης κοινωνίας. Πόσες τέτοιες αδικίες καταγράψαμε μέσα μας και δεν θέλαμε να τις δούμε… για να αποφύγουμε τον πόνο της ευθύνης για τη θέση που βρέθηκε ο εαυτός μας… Κλείναμε τα μάτια ίσως για να μην αισθανθούμε συνυπαίτιοι για τη θέση που βρέθηκαν οι ανωτέρω… Και μετά ερχότανε τα κανάλια. Γιατί ήταν εδώ; Για να καθαγιάζουν την κάθε προσωπική στάση απαξίας σε περιθωριακά κοινωνικά φαινόμενα (έτσι τα βαφτίζανε), την στάση απραξίας του ατόμου και της καθολικής αδράνειας του κοινωνικού συνόλου, εφόσον είναι εδώ για να σου προσφέρουν μια σπουδαία εκδούλευση: το δωρεάν πλύσιμο συνειδήσεως. Αυτό το τελευταίο γίνεται ως εξής : Πιάνουν ένα θέμα (π.χ εργατικό ατύχημα), το κοσκινίζουν, το ζυμώνουν, το ψήνουν και το σερβίρουν έτοιμο για να το φας. Μόλις το φας, δίνεις άφεση αμαρτιών σε όλους, πιστεύεις ότι ούτε λίγο ούτε πολύ όλοι έχουν δίκιο από τη μεριά τους να σκέφτονται και να πράττουν έτσι και αφού τεχνηέντως σε έχουν πείσει ότι εσύ έχεις την τελική ευθύνη για ότι σου συμβαίνει… αρπάζεις την πρώτη ευκαιρία, στο επόμενο κανάλι ή στην επόμενη διαφήμιση και παρηγοριέσαι που είναι κι άλλοι σαν κι εσένα και δεν είσαι ο μόνος! Αυτή η επίρριψη της ευθύνης στο ίδιο το θύμα, αυτή η ενοχή που νιώθεις θέλεις δε θέλεις, σε αδρανοποιεί και σε κάνει να σκέφτεσαι, «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» σε κάνει να μη διαμαρτύρεσαι για εκείνον που πραγματικά είναι υπαίτιος π.χ ο ανέντιμος και ασυνείδητος εργοδότης, αλλά καταναλώνεσαι σε ένα σωρό δικαιολογίες… και εξάλλου τώρα αρχίζει και το αγαπημένο σου σήριαλ… δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς περισσότερο το θέμα… Κι ύστερα κοιμάσαι αποκαμωμένος γιατί εκείνοι ξέρουν να σε «κρατάνε απασχολημένο» γιατί έτσι χειραγώγησαν γενιές και γενιές αναισθητοποιημένων μαζανθρώπων. Τη συνταγή την ξέρουνε καλά μετά τη μεταπολίτευση… Αυτή τη φράση χρησιμοποίησε μια νέα εργαζόμενη, 25 χρονών, που δούλευε σε ένα εστιατόριο στη Ν. Υόρκη 10 ώρες την ημέρα! Αυτή ήταν η πραγματική αιτία, και η σύμβαση εργασίας ήταν το νοητικό κατασκεύασμα, ή μάλλον το συμβόλαιο παραχώρησης προς εκμετάλλευση του χρόνου που διαθέτεις σαν ελεύθερος άνθρωπος… (αυτό τους ενδιαφέρει πραγματικά) και όχι η εργασία που μπορείς να προσφέρεις ποσοτικά, δηλαδή δεν σε πληρώνουν ανάλογα με το πόσους πελάτες εξυπηρετείς αλλά με το πόσο χρόνο σου τρώνε από τη ζωή σου, έστω κι αν εξυπηρετείς έναν πελάτη κάθε μέρα…! Τον χρόνο σου θέλουν τα αφεντικά! Όχι την ποσότητα της εργασίας σου, που με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να έχει υπερδεκαπλασιαστεί σε σχέση με το παρελθόν… Και αντί να συζητάμε για μείωση των ωρών εργασίας, μιλάμε για το αν θα πουλήσουμε το τομάρι μας για 800 ευρώ, ή για 1300 ευρώ το μήνα (η ρηξικέλευθη πρόταση του ΚΚΕ που συντάραξε τον καπιταλισμό συθέμελα!). Και αντί να μαζεύουμε τα λεμόνια από τις γειτονιές μας που σαπίζουν κάθε καλοκαίρι πάνω στα δέντρα, πάμε στο μανάβη και αγοράζουμε τα μισοσάπια τα εισαγόμενα από την Αφρική, γιατί ντρεπόμαστε να ανέβουμε σε ένα δέντρο να κόψουμε τον καρπό του, είτε γιατί δεν τολμάμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να είναι ποτέ εφικτό να αποκτήσουμε τα αγαθά που χρειαζόμαστε χωρίς να δώσουμε λεφτά για αυτά! Ας δούμε λοιπόν τι αγοράζουμε με το Χρήμα: Αγοράζουμε είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, δηλαδή αγοράζουμε την ασφάλεια της επιβίωσης. Αγοράζουμε το νερό, το φως , το τηλέφωνο, τις συγκοινωνίες, την εξασφάλιση στέγης, δηλαδή αγοράζουμε τις βασικές ανάγκες διαβίωσης ενός ανθρώπινου πολιτισμού. Αγοράζουμε σύγχρονα μέσα τεχνολογίας, αυτοκίνητα, μηχανές, σκάφη, για την ανάγκη να νιώσουμε τη χαρά ενός παιδιού που παίζει με τα παιχνίδια του ή για να νιώσουμε τη χαρά της επαφής με την εξέλιξη του πολιτισμού, τη χαρά της επαφής με τη φύση. Αγοράζουμε δώρα για τους άλλους, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας, αγοράζουμε την ανάγκη να νιώθουμε σημαντικοί στα μάτια των άλλων. Αγοράζουμε εισιτήρια για θέατρο, για κινηματογράφο, για συναυλίες σπουδαίων καλλιτεχνών, αγοράζουμε την πνευματική μας τροφή που είναι απαραίτητη για την καλλιέργεια του νου και της σκέψης. Αγοράζουμε εισιτήρια για τα γήπεδα, αγοράζουμε το σεξ, για την εξασφάλιση της απόλαυσης και της έκφρασης / εκτόνωσης των ανθρώπινων ενστίκτων. Αγοράζουμε τη δόξα, αγοράζουμε τον θαυμασμό των άλλων, τη ζήλεια, ακόμα και το μίσος τους, εξαργυρώνοντας έτσι την κενή ουσίας ζωή που ζήσαμε χωρίς κανείς από αυτούς να το ξέρει (αυτό αφορά κυρίως τα ζευγάρια βιομηχάνων που ποζάρουν στα περιοδικά life style, τους σπουδαίους καλλιτέχνες, με και χωρίς εισαγωγικά, τους γενικότερα διάσημους… ανθρώπους του πλανήτη). Αγοράζουμε οτιδήποτε μας υποδεικνύουν ότι θα μας «ανεβάσει στα μάτια των άλλων», και θα μας εξασφαλίσει την αποδοχή τους, ίσως και την αγάπη… Ας κρατήσουμε σαν σημείωση ότι όλα όσα αγοράζουμε τα παράγουν άλλοι δούλοι, που πληρώνονται εξευτελιστικές τιμές για την ποσότητα και για το χρόνο της εργασίας τους, και ότι αυτά τα αγαθά τα αγοράζουν επίσης δούλοι (εμείς δηλαδή) που διαθέτουν ένα υψηλότερο εισόδημα, που δεν τους φτάνει όμως για να τα αποκτήσουν, και για αυτό μεσολαβούν οι σωτήρες, δηλαδή οι Τράπεζες για να τους βοηθήσουν να ζήσουν τα όνειρά τους, προσφέροντας τη χαρά της απόκτησής τους, με τίμημα όλα τα παρακάτω: Στην προκειμένη περίπτωση, το παράδοξο είναι ότι οι νταβατζήδες δεν είναι οι Τράπεζες αλλά οι Πολιτικοί, που δεν σου ζητάνε βρε αδερφέ και τίποτε παρά πάνω, παρά μόνο την ψήφο σου… τη συναίνεσή σου στη δουλεία… κι έχουν τον τρόπο τους να σου την πάρουν με το ζόρι, γιατί σε τρομοκρατούν, σε εκβιάζουν, σε στριμώχνουν με επιχειρήματα, σε ενοχοποιούν, σε βγάζουν τεμπέλη, αναρχικό, αντιδραστικό, απροσάρμοστο…, ενώ επιβραβεύουν τα καλά παιδιά, που με τη βοήθεια της Εκκλησίας και του Θεού… κάνουν το χρέος τους προς την Πατρίδα! (Έτσι έφτασε στο άκρον άωτον της αναισχυντίας, για να διατυπώσει την ειρωνική του φράση, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, λέγοντας : «Υπερυψώθηκαν…. πεσόντες», για τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, που σκοτώθηκαν εξαιτίας της κακής συντήρησης των αεροπλάνων….) Τη διαφορά κόστους παραγωγής και κόστους εργασίας, μέχρι την κατανάλωση, την καρπώνονται: το κράτος, με τη στενή έννοια του όρου εννοείται, δηλαδή οι εκάστοτε κυβερνώντες, που παίρνουν τις μίζες τους για να μη τυχόν γίνει ποτέ ανταγωνιστικός ο δημόσιος τομέας και οι δημόσιες επιχειρήσεις, με αποδιοπομπαίο τράγο τον δημόσιο υπάλληλο και την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, λες κι γεννήθηκε από μόνη της!) οι μεσάζοντες της αγροτικής παραγωγής, οι τράπεζες, οι προμηθευτές υλικοτεχνικής υποδομής, οι έμποροι, οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, όλα δηλαδή τα αφεντικά μιας σύγχρονης καπιταλιστικής – ανθρώπινης κατ’ επίφαση κοινωνίας. Kαι ας δούμε τι πουλάμε για το Χρήμα: Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την αυτοκυριαρχία μας. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την ελεύθερη διαχείριση του χρόνου μας, εν τέλει τον χρόνο της ζωής μας. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την αυτοδιάθεσή μας. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την ανθρώπινη περηφάνια και αξιοπρέπεια. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την αυτοσυνείδησή μας, τον εαυτό μας, τη μάνα μας, το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας. Πουλάμε το γιό μας, την κόρη μας, το ματωμένο ήρωα του Πολυτεχνείου, και πιο πάνω από όλα πουλάμε τον εαυτό μας, την όραση και την ακοή μας, την αίσθηση της δικαιοσύνης, την αντίληψη του ένα κι ένα κάνουν δύο, και λέμε αποκαμωμένοι, συμβιβασμένοι, παραδομένοι στο παράλογο και στην αδικία: Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τουλάχιστον ξέρω ότι το κάνω συνειδητά να τα δέχομαι όλα αυτά, δεν μου το επιβάλει κανένας… Εξάλλου αυτοί (οι εργοδότες) δε με χρειάζονται άλλο και με κάνουν ότι θέλουν τώρα. Με έχουν στο χέρι τους με απολύουν ότι ώρα θέλουν. Εξάλλου τώρα συνήθισα έτσι, νομίζω ότι μου αρέσει έτσι όπως είμαι γιατί «ο φόβος φυλάει τα έρμα», κι εγώ είμαι λογικός, δε ρισκάρω τα κεκτημένα μου… υλικά αγαθά. Τα δικαιώματα όμως; Αυτοί μου τα δώσανε, αυτοί μου τα παίρνουν πίσω. Εξάλλου έχω παραχωρήσει την εκπροσώπησή μου στο Κόμμα, στους Συνδικαλιστές, στους θεσμοφύλακες της κοινωνικής ειρήνης υπό το κράτος της τρομοκρατίας των εργοδοτών, των αφεντικών που υπηρετούν πιστά τόσα χρόνια και χρόνια, και χρόνια, και χρόνια ….και βάλε ακόμα για πόσα… Τι να κάνουμε; Κάνουμε διαδηλώσεις, πορείες, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, καίμε, σπάμε, σπαταλάμε ενέργεια σε δράσεις εκτόνωσης… τα βάζουμε με τον εχθρό που είναι έξω από εμάς, όχι μέσα μας. Και τέλος λέμε: Εξάλλου έχω παραχωρήσει την εκπροσώπησή μου στη Βουλή κι ας έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στις δυνάμεις μου, στη λογική μου. Τώρα είναι πολύ αργά… για ότι μου συμβαίνει παίρνω εγώ όλη την ευθύνη στις αχαμνές μου πλάτες και συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν δούλος σας… Αυτό ακριβώς το τελευταίο από παράγοντας ανασταλτικός μπορεί να γίνει το εφαλτήριο της αντίστροφης μέτρησης για τα αφεντικά: 7. Αντί για έχω όλη την ευθύνη, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου, για τις σκέψεις μου, για τις πράξεις μου, είμαι εγώ υπεύθυνος γα το παρόν μου, για το μέλλον μου. 6. Αντί να με εκπροσωπούν «έρημοι κι απρόσωποι» και χρυσοπληρωμένοι δούλοι δούλων κι αυτοί, Δηλώνω παρών/παρούσα και είμαι ικανός να παίρνω αποφάσεις για να λύνω μόνος μου τα προβλήματά μου, με την άμεση ψήφο μου σε επίπεδο γειτονιάς, κοινότητας, Δήμου, όπου ο καθένας θα είναι ισότιμος με τον άλλο συνομιλητή. 5. Αντί να με εκπροσωπούν κάποιοι πιο μορφωμένοι και πιο έξυπνοι από εμένα στο Κόμμα, ή στο σωματείο ή στο συνδικάτο, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Είμαι ικανός να μοιράσω δύο γαϊδάρων άχυρο, και να κρατήσω το μερίδιο που μου αναλογεί σε εμένα και να αποδώσω δίκαια τα αγαθά των κόπων τους, και στους συνανθρώπους μου για να πάρουν αυτό που δικαιούνται, ανάλογα με τις πραγματικές τους ανάγκες, για μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή διαβίωση, με έλεγχο της παραγωγής με βάση τη μέτρηση αυτών των συγκεκριμένων αναγκών κατά άτομο, σε κάθε τομέα εργασίας. 4. Αντί να με έχουν στο χέρι τους και με απολύουν ότι ώρα θέλουν, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Αυτοδιορίζομαι υπάλληλος του ανθρώπινου συνόλου και δεν θέλω αμοιβή για αυτό, το χρήμα δεν θα γίνει το σύμβολο της δουλείας μου, αυτοδιορίζομαι εργάτης, τεχνίτης, επιστήμονας, στην υπηρεσία του συνόλου, χωρίς μισθό, χωρίς να με εξαγοράζει κανένας και χωρίς να με εξουσιάζει κανένας. 3. Αντί να αισθάνομαι άχρηστος γιατί οι εργοδότες δε με χρειάζονται άλλο, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Η προσφορά εργασίας με αμοιβή που υπολογίζεται σε χρήμα δεν σε κάνει χρήσιμο αλλά σε κάνει δούλο. Είμαι χρήσιμος όταν η προσφορά της εργασίας μου έχει καλό αποτέλεσμα στο άμεσο περιβάλλον μου, στον περίγυρο, στους ανθρώπους που τον αποτελούν. 2. Αντί για την πλήρη υποταγή, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Ξέρω ότι είμαι δούλος και ποιόν υπηρετώ. Τώρα έχω τη δύναμη αυτό να το αλλάξω και το κάνω συνειδητά δεν μου το επιβάλει κανένας παρά μόνο η κοινή λογική μιας ανθρώπινης κοινωνίας που θα απαγορεύει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την υποταγή, την παράλογη απαίτηση για σπατάλη πόρων, αγαθών, και ανθρώπινων ζωών. 1. Αντί για ηττοπάθεια και αίσθηση αδιεξόδου, στο «δεν μπορώ να κάνω αλλιώς», τώρα ήρθε η ώρα να πω: Καμία άλλη παράταση στο στημένο παιχνίδι, καμία άλλη Βουλή με μισθωμένους δούλους, δε θα φέρει αποτέλεσμα. Δούλοι όλων των ταξικών στρωμάτων Ενωθείτε, ακόμα κι εσείς που είστε δούλοι του Καπιταλισμού, που σας διάλεξε ως επίλεκτους να τον υπηρετείτε, και νιώθετε μέσα σας την αδικία αυτού του συστήματος που σας θέλει αποξενωμένους από τον ίδιο σας τον εαυτό. Ας έχουμε όλοι ένα αφεντικό: τη συνείδησή μας. Ας γίνουμε όλοι δούλοι του εαυτού μας. Ας γίνουμε δούλοι ο ένας του άλλου χωρίς τη μεσολάβηση των αφεντικών. Μη παίρνετε λεφτά μη δίνετε λεφτά. Δωρεάν προσφορά εργασίας από όλους για όλους. Απασχόληση για όλους. Τέχνες και Γράμματα για όλους. Ώρες εργασίας ανάλογα με τις αντοχές και την ελεύθερη βούληση του καθένα. Είμαστε νοήμονα όντα με εξελιγμένο εγκέφαλο, αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το αφαιρέσει κανείς με κανένα Νόμο. Είμαστε σε ένα προηγμένο πολιτισμό και μπορούμε να αυτοδιοικούμαστε, να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας, να μοιράσουμε δίκαια τα αγαθά σε όλους –η αφθονία τους είναι δεδομένη.- Γιατί στην κοινωνία αυτή, στη δίκαιη κοινωνία, η εργασία και η δραστηριότητα με σκοπό το χρηματικό κέρδος δεν θα έχει καμία θέση. Άρα και το Χρήμα, ως ιδέα και ως σύμβολο, πρέπει να σταματήσει να αποτελεί μέσο εξαγοράς χρόνου εργασίας, και μέσο εξαγοράς γενικότερα. Στην Κοινωνία Χωρίς Λεφτά (ΚΧΛ) θα καταργηθεί η δουλεία με οποιαδήποτε έννοια, για πάντα και με μιας, και το χρήμα θα πάψει να είναι το μέσο για την εξαγορά δούλων προς εκμετάλλευση. ΚΑΝΕΙΣ ΑΣ μην πάρει χρήματα από κανένα εργοδότη, δημόσιο ή ιδιωτικό, αλλά θα συνεχίσει να εργάζεται και μα προσφέρει όπου χρειάζεται και για όσο χρειάζεται υπηρεσίες, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει χρήματα για την συγκοινωνία, για τη στέγη του, για τη διατροφή του, για την ένδυσή του, για την εξασφάλιση της υγείας ή της παιδείας και της μόρφωσης. Ας πάρουν τα λεφτά τους να τα πετάξουν στα σκουπίδια και όχι στις τράπεζες αυτοί που δε θα θέλουν να τα αποχωριστούν, απλά δεν θα τα έχουν πλέον ανάγκη και θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα της έλλειψης φτώχειας. Ο καθένας θα πάει στο μανάβη, στο μπακάλη, στον κρεοπώλη, στον παπουτσή κλπ να πάρει τα αγαθά που χρειάζεται. Δε θα πληρώνει ενοίκιο, ΔΕΗ, ΕΡΤ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, ΦΟΡΟΥΣ, δε θα παζαρέψει κανένας οικονομολόγος τη ζωή του για ένα αυτοκίνητο, για ένα δάνειο για ένα σπίτι, για ένα πρόβλημα υγείας. Όλα θα τα έχει πληρώσει με την εργασία του. Ο καθένας στην Κοινωνία χωρίς λεφτά, θα ρυθμίζει τις ανάγκες του και θα σταματήσει να είναι υπερκαταναλωτικό Όν, γιατί: Θα σέβεται τον εαυτό του, η αξία του και ο θαυμασμός των άλλων δεν θα εξαρτάται από το πόσα χρήματα βγάζει, τι αυτοκίνητο οδηγεί, σε ποιο resort κάνει διακοπές… Θα σέβεται και τις ανάγκες των άλλων, θα σέβεται τον διπλανό του, την γειτονιά του, τον πλανήτη που τον φιλοξενεί. Ε, και σε όποιον δεν του αρέσει και προτιμάει ένα κόσμο χωρισμένο σε Πλούσιους και Φτωχούς, ας πάει να ζήσει σε άλλον Πλανήτη, να γίνει Πλανητάρχης… και ότι άλλο θελήσει! Εδώ είναι η ΓΗ και κατοικείται από έλλογα όντα. Γιατί πώς γίνεται ο ΕΝΑΣ εργοδότης που του έλαχε να παίζει αυτό το ρόλο να δέχεται η λογική του και η συνείδησή του, αυτός να ξοδεύει ένα χιλιάρικο ευρώ την ημέρα για τα μικροέξοδά του, και να δίνει στους εργαζόμενους ένα χιλιάρικο το μήνα και να μην τους φτάνει για να ζήσουν; Αυτός όμως έχει 365 χιλιάδες ευρώ το χρόνο να καταθέσει στην Τράπεζα αν θέλει, εισπράττοντας τα «νόμιμα κέρδη του», για τη διαβίωσή του, ενώ στους δούλους του, δίνει 12.000 το χρόνο και αυτό γιατί του το επιβάλει η εργατική νομοθεσία και η διεκδικήσεις των συνδικαλιστών για τη δικαιοσύνη των εργατικών διεκδικήσεων, ενώ στην πραγματικότητα η εργατική νομοθεσία υπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτικών διεκδικήσεων. Τέλος πάντων, αυτές οι κατ΄ευφημισμόν φράσεις του πολιτικού συστήματος πόσο έξυπνα στημένες είναι! Βεβαίως, ο εργοδότης υφίσταται και τις ζημιές από την πτώση των τιμών λόγω της υπερπαραγωγής των αγαθών, που έχει ως αποτέλεσμα την αλόγιστη κατασπατάληση των φυσικών πόρων και αυτή η ενδεχόμενη μείωση τους κέρδους, χρεώνεται στον εργάτη και αφαιρείται από το ημερομίσθιό του, με την καταβολή ψιχίων αντί μισθών, ημερομισθίων δώρων και επιδομάτων. Γιατί τα κέρδη του επιχειρηματία πρέπει να παραμένουν σταθερά και να έχουν ΜΟΝΟ ανοδική πορεία για να είναι σταθερή η παγκόσμια οικονομία (= η παγκόσμια κυριαρχία των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου). Απαραίτητο εργαλείο της παραπάνω πολύ «λογικής υπόθεσης» είναι να συναινεί και ο εκμεταλλευόμενος για την εκμετάλλευσή του. ΓΙΑ να μη ανησυχούν αδίκως και αρχίσουν να νιώθουν ανασφαλείς, αυτοί οι εκπρόσωποι της επίσημης διεθνούς κουλτούρας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο… ότι κάποτε μπορεί να τελειώσουν οι φυσικοί πόροι και τα αγαθά προς πώληση… (τώρα αρχίζει να τους απασχολεί σοβαρά και ψάχνουνε να βρούνε τη λύση…) ΑΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΔΟΥΛΟΙ… Η πνευματική εξέγερση των δούλων για μια Κοινωνία Χωρίς Λεφτά θα συνεχίζεται… …στους χώρους εργασίας-δουλείας, στους δρόμους, στις πλατείες, στις λαϊκές αγορές, στα εργοστάσια, στα εργοτάξια, στα χωράφια, στις συγκοινωνίες, χωρίς «μεσολαβητές» για την επικοινωνία τους, φτάνει κάποιοι να κάνουν την αρχή. Καλή αρχή για τον καθένα χωριστά μέχρι να γίνουμε οι λίγοι περισσότεροι, κι οι περισσότεροι όλο και πιο πολλοί. Για τη συγγραφή του κειμένου Μια Ρόζα Λούζερ Μπούργκ Δεκέμβριος 2011 ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ To κείμενο αυτό είχε ξεκινήσει να γράφεται από τον Φεβρουάριο του 2011, διανεμήθηκε σε αντίτυπα σε stands σταθμών του Μετρό, μέχρι και τον Ιούνιο. Όποιος/α θέλει να συμμετάσχει στη συγγραφή των Κεφαλαίων του Κειμένου μπορεί να το κάνει ελεύθερα σαν να ήταν δικό του το κείμενο αυτό. Αυτό είναι το νόημά της δημοσίευσής του. Να συγγραφούν τα Κεφάλαιά του από όλους όσους το θελήσουν να συμμετάσχουν, σε ένα βαθμό και σε ότι κομμάτι τους αφορά σε αυτό, δημοσιεύοντάς το ή διανέμοντάς το σε κεντρικά σημεία της πόλης. Σκοπός είναι να συγκεντρωθούν οι απόψεις όλων και να γραφτεί κάθε Κεφάλαιο από όλους όσους τους ενδιαφέρει η υπόθεση αυτή: Τέρμα τα συσσίτια, τέρμα η φτώχια, τέρμα οι εξευτελισμοί της ανθρωπότητας με τεχνητές κρίσεις, δεν θα το φάμε το παραμύθι τους, όχι άλλος Παγκόσμιος Πόλεμος των Αφεντικών, ήρθε η σειρά της Παγκόσμιας Εξέγερσης των Δούλων. Το μοναδικό αφεντικό μας είναι η συνείδησή μας . Παραρτήματα: Ι και ΙΙ Παράρτημα Ι: Απόσπασμα διαλόγου από την ταινία « Το Αυγό του φιδιού» Ξένος Τίτλος Ταινίας: The Serpent’s Egg Ελληνικός τίτλος: Το αυγό του φιδιού Σκηνοθεσία: INGMAR BERGMAN Μουσική: Rolf Wilhelm Έτος: 1983 Πρωταγωνιστές: Liv Ullman & David Caradine ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ: Βερολίνο 1923 Διάλογοι: -Επιστήμονας πειραμάτων: Αναρωτιέσαι πως βρίσκαμε κάποιον να συμφωνήσει σε τέτοιο πείραμα. Κανένα πρόβλημα σε διαβεβαιώ. Ο κόσμος θα έκανε τα πάντα για λίγα χρήματα και φαγητό…. Αυτό είναι απ’ τα πιο πρόσφατα και ενδιαφέροντα πειράματα: στα αντικείμενα χορηγούνται δόσεις Κάπτα Μπλού, ένα άοσμο αέριο. Αρχικά κάνει κόλπα στα κέντρα συμπεριφοράς, δημιουργώντας ανισορροπία σε όλα τα συναισθήματα. Τα αντικείμενα απογυμνώνονται από κοινωνικές άμυνες, χάνουν τις αναστολές τους, παραπαίουν σε διαθέσεις που αλλάζουν γοργά και τους κυριεύουν. Φυσικά επαναλαμβανόμενη έκθεση στο Κάπτα Μπλού προκαλεί μόνιμη βλάβη. Δεν είμαι τέρας Έιμπελ, αυτά που είδες είναι τα πρώτα αβέβαια βήματα μιας απαραίτητης και λογικής ανάπτυξης. Σκέφτηκα να κάψω τα αρχεία, να καταστρέψω τα πορίσματα της δουλειάς μας αλλά μου φάνηκε πολύ μελοδραματικό. Ο νόμος θα κατάσχει τα πορίσματά μας κι ύστερα θα τα αρχειοθετήσει. Σε λίγα χρόνια η επιστήμη θα ζητήσει έγγραφα και θα συνεχίσει τα πειράματά μας σε γιγαντιαία κλίμακα. Είμαστε μπροστά από την εποχή μας, Έιμπελ. Σε μια μέρα ή σε δύο, μπορεί και αύριο, οι εθνικές μονάδες στη νότιο Γερμανία θα επαναστατήσουν με ηγέτη έναν απίστευτα χαμένο τύπο ονόματι Αδόλφο Χίτλερ. Θα είναι κολοσσιαίο φιάσκο. Ο Χερ Χίτλερ δεν έχει διανοητική δυνατότητα και μέθοδο. Δε συνειδητοποιεί τι τρομερές δυνάμεις πρόκειται να συνενώσει… Κοίτα αυτή την εικόνα… Κοίτα αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ανίκανοι για επανάσταση. Έχουν ταπεινωθεί, έχουν φοβηθεί, έχουν καταπιεστεί πάρα πολύ. Αλλά σε δέκα χρόνια, έως τότε τα 10χρονα θα είναι εικοσάχρονα, τα 15χρονα θα είναι 25χρονα. Στο μίσος που κληρονόμησαν από τους γονείς τους, θα προσθέσουν το δικό τους ιδεαλισμό και ανυπομονησία. Κάποιος θα κάνει ένα βήμα μπροστά και θα εκφράσει τα συναισθήματά τους. Κάποιος θα υποσχεθεί ένα μέλλον. Κάποιος θα προβάλει απαιτήσεις. Κάποιος θα μιλήσει για μεγαλοσύνη και θυσία. Οι νέοι και άπειροι θα δώσουν το κουράγιο και την πίστη τους στους κουρασμένους και αβέβαιους. Και ύστερα θα γίνει μια επανάσταση και ο κόσμος μας θα βυθιστεί στο αίμα και στη φωτιά. Σε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω, αυτός ο κόσμος θα φτιάξει μια κοινωνία, απαράμιλλη στην παγκόσμια ιστορία. Η παλιά βασιζόταν σε ρομαντικές ιδέες περί καλοσύνης του ανθρώπου. Ήταν όλα περίπλοκα εφόσον οι ιδέες δεν ταίριαζαν με την πραγματικότητα. Η νέα κοινωνία θα βασίζεται σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των δυνατοτήτων και των περιορισμών του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι δυσλειτουργία, μια ανωμαλία της φύσης. Εδώ είναι που έρχονται τα πειράματά μας. Ασχολούμαστε με τη βασική κατασκευή και την επανασχηματίζουμε. Απελευθερώνουμε τις παραγωγικές και ελέγχουμε τις καταστροφικές δυνάμεις. Εξουδετερώνουμε ότι είναι κατώτερο και αυξάνουμε ότι είναι χρήσιμο. Μια μέρα θα τα πεις σε όποιον θέλει να τ’ ακούσει. Κανείς δε θα σε πιστέψει παρά το γεγονός ότι αν κάνει την παραμικρή προσπάθεια, μπορεί να δει τι τον περιμένει στο μέλλον. Είναι σαν το αυγό του φιδιού: μέσα απ΄τις λεπτές μεμβράνες διακρίνεις καθαρά το ήδη τέλεια σχηματισμένο ερπετό. Παράρτημα ΙΙ: «Απόσπασμα από τη δημοσίευση της συνέντευξης του επαναστάτη, Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα Ο Χιλιανός συγγραφέας που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, σε συνέντευξή του στο ΒΗMagazino στις 12 Ιουνίου 2011 είπε: «Δεν είμαι προφήτης της Αποκάλυψης αλλά αν δεν κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσουμε τον παραλογισμό της κεφαλαιοκρατίας θα οδηγηθούμε σε μια συλλογική αυτοκτονία. Οι επικίνδυνοι πολιτικοί πάντα βολεύονται με το να κολλάνε στους επαναστάτες τη στάμπα του τρελού. Για μένα οι αληθινοί επαναστάτες είναι πολύ συνετοί πολλοί συνεπείς και πολύ ευφυείς» «Την οικονομική κρίση, που είναι παγκόσμια, δεν την έχουν προκαλέσει οι λαοί, ούτε οι πολίτες αλλά ο συμφεροντολογικός πόθος μιας μικρής ομάδας αθλίων, πράγμα το οποίο βοήθησε τους εκπροσώπους μιας ψευτοαριστεράς (τους Σοσιαλδημοκράτες) να πετάξουν τη μάσκα της προοδευτικότητας και να αποδειχτούν υπερασπιστές τόσο της αδικίας όσο και της ανισότητας….» αν κάποιος θα έγραφε τη βιογραφία του, ο ίδιος θα ήθελε να γράψει, για αυτόν: « Ο Λουίς Σεπούλβεδα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, στο κατάλληλο μέρος και στην κατάλληλη στιγμή» Τα Κεφάλαια της Κοινωνίας Χωρίς Λεφτά 1Ο Τo Εμπόριο τροφίμων (Super Markets) Η φιλανθρωπία ήταν και είναι η μάσκα του άθλιου καπιταλιστικού μοντέλου κοινωνίας, όπου οι άνεργοι ταυτίζονται με τους ανήμπορους και οι φτωχότεροι με τους αδύναμους. Κανένας δεν πρέπει να δεχτεί μέσα του αυτή την προβολή εικόνας, που του προβάλει το φιλανθρωπικό κίνημα της Εκκλησίας. Το κίνημα της αθώωσης των υπαιτίων και της αποδυνάμωσης του θύματος. Μην αγοράσετε τίποτε από τους ναούς (Super Markets) της υφαρπαγής του μισθού του εργαζόμενου (με την καθόλα νόμιμη επιδίωξη κέρδους της τάξεως του 1000% επί της τιμής του συσκευασμένου προϊόντος) για τους φτωχότερους πολίτες. Πρέπει να απαιτήσουμε από την Δικαστική εξουσία την έκδοση εντολής -προς τους εν λόγω ναούς- για τη δωρεάν διανομή τροφής σε όσους παραιτηθούν από την απαίτηση πληρωμής τους με μισθό για την εργασία που προσφέρουν. Αυτό σημαίνει ότι με μια υπεύθυνη δήλωση ο εργαζόμενος δηλώνει ότι δεν θέλει να πληρώνεται για την εργασία που προσφέρει και φυσικά απαιτεί να μην καταβάλει σε χρήμα τα βασικά αγαθά που του χρειάζονται για να ζει ως υγιής άνθρωπος (αυτό μεταφράζεται σε θερμίδες με βάση την ιατρική εκτίμηση που προφανώς θα είναι διαφορετική για τον καθένα). Όσο για τους ανέργους, θα μπορούν να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα, προσφέροντας σε όποιον τομέα επιλέξουν με βάση τις δυνατότητές τους. Οι εργοδότες, από τη μεριά τους -εκείνοι που μέχρι εχτές ήταν αφεντικά- μπορούν (αντί να κηρύξουν πτώχευση) να διατηρήσουν το προσωπικό τους χωρίς την καταβολή μισθών, και με υπεύθυνη δήλωσή τους να παραχωρούν την επιχείρησή τους στη διάθεση της κοινότητας της αυτόνομης διαχείρισης πόρων και αγαθών, με μόνη απαίτηση την συμμετοχή τους στην εξασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους ίδιους. Οι εργοδότες που δεν θέλουν να συμμετέχουν σε αυτό μπορούν να πάρουν τα λεφτά τους και να τα παν στην Ελβετία, και μετά να πάνε κάπου να κρυφτούνε γιατί θα υπάρχει η γενικότερη κατακραυγή για όσους χρησιμοποιούν ακόμα το χρήμα ως μέσο εξαγοράς ανθρώπων και αγαθών. Είναι τόσο απλό! Στην κοινωνία της ανθρωπιάς, η χρήση του χρήματος δεν θα θεωρείται «εκπόρνευση» μόνο από μέρους του εισπράτοντος αλλά και από μέρους του καταβάλλοντος, θα θεωρείται παρότρυνση προς ανήθικες πράξεις και από μέρους του. Δυστυχώς η εποχή της αθωότητας τελείωσε προ πολλών αιώνων. Το χρήμα από μέσο ανταλλαγής έγινε μέσο εξαγοράς συνειδήσεων. Προτείνω λοιπόν να βρούμε πολλά αυγά και να φτιάξουμε μια τεράστια ομελέτα για την αποζημίωση της προσπάθειας της Αρχιεπισκοπής και να τη στείλουμε με delivery στους παπάδες που θα πεινάνε οι καημένοι. Επίσης προτείνω να γίνει μια ομάδα σε κάθε γειτονιά που θα παίρνει τρόφιμα δωρεάν από τo super market και θα τα μοιράζει σε ηλικιωμένους που ζουν με πενιχρές συντάξεις και τους κόψανε και το ΕΚΑΣ. Αν κάποιοι από αυτούς παραιτηθούν από την απαίτηση συνταξιοδότησης με υπεύθυνη δήλωσή τους δεν θα καταβάλουν δαπάνες σε χρήμα για καμία ανάγκη τους, όπως ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, υγεία, αλλά θα στηρίζονται από το δίκτυο της γειτονιάς και θα προσφέρουν ανάλογα με τις δυνάμεις τους ο καθένας. Το ίδιο θα ισχύσει και για όλους όσους έχουν ανάγκη και θέλουν να εισχωρήσουν σε αυτή την κοινωνία: την Κοινωνία της Ανθρωπιάς. Οι σημερινοί συνταξιούχοι θα είναι οι πρωτοπόροι αυτής της Κοινωνίας. Γιατί ένιωσαν καλά την αδικία, και την εκμετάλλευση, την ύστατη ώρα του απολογισμού των κόπων μιας ζωής! Η προπαγάνδα των Μέσων θέλουν την εξάπλωση της φιλανθρωπίας, επιδιώκουν την καλλιέργεια της παθητικής αποδοχής της βοήθειας, υποβιβάζοντας εκείνον που δέχεται βοήθεια, και ανυψώνοντας εκείνον που προσφέρει βοήθεια. Στην Κοινωνία της ανθρωπιάς, λέμε όχι στην παθητική αποδοχή βοήθειας, αυτή η βοήθεια θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και στην ισότιμη προσφορά του βοηθούμενου. Ο φιλάνθρωπος και ο σκέτος άνθρωπος σε ανάγκη θα είναι ισότιμοι και ισάξιοι. Και τι άλλη απόδειξη χρειάζεται και ο πιο αδαής για να πειστεί για το ότι τα Μ. Μ.Ε υποστηρίζουν το έργο της Αρχιεπισκοπής, προωθώντας την Κοινωνία της Υποκρισίας (απαξιώνοντας εμμέσως τους φτωχούς) , της Ανισότητας και της Εκμετάλλευσης, στέλνοντας το απίστευτα ύπουλο και χυδαίο μήνυμα στους Χριστιανούς έλληνες, μέσω ραδιοφώνου: «Αυτά τα Χριστούγεννα, ας γίνουμε πάλι άνθρωποι» (!!!) Σε αυτή την κοινωνία του 21ου αι. οι άνθρωποι θα φοράνε την ανθρώπινη μάσκα τους εποχικά και κατά παρότρυνση του καθεστώτος των ΜΜΕ θα επιστρέφουν στην αλλοτριωμένη τους φύση (σε αυτή που τόσο κόπιασαν να του την καλλιεργήσουν). Προς θεού, το ραδιοφωνικό μήνυμα είναι σαφές: Μη τυχόν και περάσουν τα Χριστούγεννα και μείνει η μάσκα κολλημένη σε κανένα ξεχασμένο… 2ο Τo Εμπόριο ιδεών και αξιών: με την ευγενική υποστήριξη των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης Στην Κοινωνία της ανθρωπιάς με τη δημόσια προβολή της προσωπικής ιστορίας του κάθε ανθρώπου που θέλει να εκθέσει τις σκέψεις του και να συζητήσει με τους συνανθρώπους του για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, κάθε Κυριακή στην πλατεία της κάθε γειτονιάς του θα μπει τέρμα στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα μέσα μαζικοποίησης της κοινωνίας (βλέπε και άκου τα ραδιόφωνα να προπαγανδίζουν το σύνθημα του «όλοι μαζί μπορούμε», και βάζει τους φραγκάτους και τους μισθοσυντήρητους, στο ίδιο τσουβάλι. Εννοείται, βέβαια, ότι απευθύνεται στους δεύτερους, για να προστατέψει τους πρώτους από την μήνη της κοινωνίας των ανθρώπων, που δυστυχώς τρώνε το παραμύθι ότι βρέθηκε η Αρχιεπισκοπή για να παρηγορήσει τους πεινασμένους και να «καλύψει» με τα πελώρια φτερά της αυτά τα πολυεθνικά αρπακτικά, σαν η κλώσα τα κλωσσόπουλα. Τι συγκινητικό αλήθεια! Αυτή η απίστευτη αποκάλυψη (ή αλλιώς το ξεβράκωμα) της Αρχιεπισκοπής και η απροκάλυπτη στράτευσή της για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μαφίας της εμπορίας και διακίνησης τροφίμων είναι καταρχήν θεάρεστος πράξις και άκρως πατριωτική, κι από την άλλη σου σκίζει την καρδιά αυτή η αυτοθυσία! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την απαίτηση προς τη Δικαστική εξουσία, για την επιβολή της φτωχής ένδυσης των Μητροπολιτάδων και της λιτής διακόσμησης των εκκλησιαστικών ναών από μέσα και απ’ έξω, γιατί προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και τους ακόλαστους σε κολασμένες σκέψεις. Όσοι δε ναοί ξεπερνούν τα 50 τ.μ, κάλλιστα θα πρέπει να διαμορφωθούν ως κατοικίες αστέγων, για να μη μένει κανένας στο δρόμο, ούτε για μια κρύα νύχτα. 3Ο Το Εμπόριο των ονείρων: Τραπεζικά Δάνεια και πιστωτικές κάρτες Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Αλλά και ανούσια αν είναι δανεική. Γι’ αυτό και μας δάνεισαν στην αρχή χωρίς να τους το ζητήσεις, μετά «θα μου ‘ρθεις από μόνος σου» που λεν κι οι έμποροι στα πρεζόνια. Κι έτσι χωρίς την παρέμβαση κανενός Εισαγγελέα, παρασύρθηκε στην δανειοληψία ολόκληρη η χώρα, για να κερδίσει την πλαστική απόλαυση της ζωής που του πλασάρανε οι διαφημίσεις …οι οποίες παρεμπιπτόντως ανεβάζουν το κασέ της αμοιβής των «δημοσιογράφων»-παρουσιαστών, και τις τιμές των διαφημιζόμενων προϊόντων, στα ύψη. Και όλα αυτά με ένα κουμπί μπορείς να τα σβήσεις, αν απεξαρτηθείς… Τότε θα δεις ότι παραλίγο να χάσεις το νόημα της ζωής σου, ψάχνοντας για δεύτερη δουλειά για να ξεχρεώσεις τα δάνεια που πήρες, χωρίς καν να τα χρειάζεσαι, χωρίς να κάνανε τη ζωή σου καλύτερη όπως σου υποσχόταν… η διαφήμιση. Και αφού πείστηκε ο κάθε κακομοίρης να πάρει κι ένα σπίτι, ήρθε η ώρα που η Τράπεζα, εκείνη που τον αγαπούσε κι ήθελε να τον κάνει ευτυχισμένο, σαν γυναίκα διπρόσωπη, ζητάει τώρα να λιμοκτονήσεις ή να αυτοκτονήσεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου, που κινδυνεύει από τα πληρωμένα σκυλιά που σε παίρνουν τηλέφωνο για να σε απειλήσουν μέχρι και με τελεσίγραφο για την άμεση εξόφληση όλου του ποσού! Δίκαια πράγματα δηλαδή, με την ευλογία της Αρχιεπισκοπής και των Νόμων της Βουλής. Δηλαδή, κλέφτης είναι εκείνος που ορίζει ο Νόμος …ή αλλιώς… «όπως ο νόμος ορίζει…» όταν το θύμα υφαρπαγής συναινεί με όλες τις προτάσεις του αρπαγέα, αυτός ο τελευταίος απαλλάσσεται της οποιαδήποτε ηθικής ευθύνης φέρει για την εξαπάτηση του θύματός του… 4Ο Το Εμπόριο της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή στο απώτερο μέλλον… Γενεές και γενεές μεγάλωσαν περιμένοντας το πλοίο να φανεί… και το πλοίο δε φάνηκε ακόμα. Γενεές και γενεές δώσανε μάχες, αγωνίστηκαν, χάσανε τη ζωή τους για να αλλάξουν την κοινωνία ….Στην ανθρώπινη κοινωνία δεν υπάρχει λόγος να πολεμήσεις, η να αγωνιστείς για κάτι άλλο έξω από εσένα, ή με κάποιον άλλο έξω από εσένα, στην ανθρώπινη κοινωνία έχεις να πολεμήσεις και να νικήσεις τον ίδιο σου τον Εαυτό, αυτόν που σου φτιάξανε οι άλλοι, για να γίνεις αυτός, κι αυτή που πραγματικά είσαι. Ίσως μια μέρα να ωριμάσουμε τόσο ώστε τα όνειρά μας να τα φτιάχνουμε μόνοι μας, με τα δικά μας υλικά. Να τα ζούμε στο παρόν μας, και όχι να τα μεταθέτουμε στο μέλλον…. Αυτό θα είναι εύκολο αν κλείσουμε πρώτα την τηλεόραση, και αν μετά αρχίσουμε να αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας σε ότι ακούμε από στόμα δημοσιογράφου, βουλευτή, υπουργού, πρωθυπουργού, και παπά… 5Ο Το Εμπόριο των δημόσιων αγαθών: Υγείας, Παιδείας, Ενέργειας, Μεταφορών και το αγαθό της αληθινής Επικοινωνίας. Η βαθιά ριζωμένη φασιστική προπαγάνδα επιβάλλει την μίζερη αισθητική της και σαρώνει όλους τους δημόσιους χώρους, από τις δημόσιες υπηρεσίες με τα γκρι γραφεία και τα γκρι σχολεία μας, από τις αφιλόξενες εισόδους στις υπηρεσίες υγείας, ένα καθεστώς του γκρι μας περιέβαλε πάντα από χούντας, και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα στις πλατείες με την υψηλή αισθητική του μπετόν αρμέ και γύρω-γύρω με περίφραξη από σίδερα τύπου φυλακής, βλέπε τα σημερινά πάρκα-παιδικές χαρές που παίζουν τα παιδιά σου, τα οποία πρέπει στην ελληνική επικράτεια να μεγαλώνουν με τα σίδερα και με τις πέτρες, με σκληρά υλικά …για να ξαναγίνονται άνθρωποι κάθε Χριστούγεννα όταν μεγαλώσουν και γίνουν αυτό που λέμε σήμερα Έλληνας (=κακοποιημένος από κούνιας). Και τι να σου κάνουν κι αυτοί οι Δήμαρχοι θύματα των εργολάβων είναι κι αυτοί, των εργολάβων που τους έθρεψε και τους γαλούχησε η χούντα και επιβάλλουν την αισθητική τους ακόμα και στους αρχιτέκτονες… που δυστυχώς -ντρέπομαι που θα το πω- αλλά γίνονται υποχείριά τους όταν χτίζουν πολυκατοικίες και δημόσια έργα. Οι κεντρικές πλατείες είναι αφιλόξενες για τον κάτοικο της περιοχής, επιβάλλεται φασιστικά (=γιατί ποτέ δε ρωτήθηκε κανένας κάτοικος της περιοχής του για το πώς θα ήθελε να φτιαχτεί η πλατεία της γειτονιάς του) και με την σύμφωνη γνωμοδότηση των εκλεγμένων αρχόντων μας προς τους εργολάβους που την ανέλαβαν, ότι η πλατεία είναι φτιαγμένη για το σκοπό που εξυπηρετεί όλους μας: τσιμέντο όσο χρειάζεται για να καλυφθούν και οι μίζες, και λίγο χορτάρι και 2 με 3 δεντράκια μην έχει και κανένας παράπονο. Γιατί σε αυτό το όλοι κρύβεται η βαθύτερη ρίζα του φασισμού. Σε αυτό το όλοι μας, χτίζουν τους σκοπούς τους οι αρχιτέκτονες του σκότους και οι καλοί τους υποστηρικτές οι δημοσιογράφοι, μας πείθουν (αφού έχουν πείσει πρώτα τους εαυτούς τους) επαναλαμβάνοντας καθημερινά, ότι αυτό το όλοι λέγεται δημοκρατία. Αληθινή επικοινωνία μεταξύ των πολιτών σε δημόσιους κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους από τους ίδιους με τη δική τους αισθητική (που δεν θα είναι ίδια η μια με την αισθητική της άλλης διπλανής περιοχής ή και γειτονιάς) για να αποφασίζουν για τα θέματα που τους αφορούν, μέσα από την αληθινή επαφή μεταξύ τους και όχι μέσω της ψευδαίσθησης της επικοινωνίας που προσφέρει το θαυματουργό κουτί που λέγεται τηλεόραση ή αλλιώς μέσο μαζικής αποβλάκωσης, που ανεβάζει τις τιμές των προϊόντων λόγω της υψηλού κόστους διαφήμισής τους που μετά χρεώνεται στον καταναλωτή. Κι επειδή από τον διαφημιστή πληρώνεται ο καναλάρχης, για να προβάλει το προϊόν, βλέποντας τηλεόραση και αγοράζοντας τα διαφημιζόμενα προϊόντα χρηματοδοτείς -εκτός από τα επιπλέον ευρώ που επιβαρύνεται το προϊόν λόγω της διαφήμισης- και την αμοιβή του «δημοφιλούς» δημοσιογράφου του καναλιού. Κι όλα αυτά αγοράζοντας ένα οποιοδήποτε προϊόν που διαφημίζεται… κι όλα αυτά πατώντας ένα κουμπί… αποβλακώνεσαι, αποχαυνώνεσαι, και από πάνω χρηματοδοτείς με τον ιδρώτα σου, τα υπερκέρδη των πολυεθνικών και τον τεράστιο μισθό της τάδε παρουσιάστριας ή του τάδε δημοσιογράφου (που τυγχάνουν από ότι ξέρω άλλοτε φιλάνθρωποι και άλλοτε φιλόζωοι). Η καπιταλιστική ιδεολογία επιβάλει για να δικαιούσαι τα δημόσια αγαθά, να τα πληρώνεις, να τα αγοράζεις, να τα αποτιμάς σε χρήμα. Η καπιταλιστική ιδεολογία επιβάλλει να έχεις λεφτά για να ζήσεις σαν άνθρωπος, κι από τα δικά σου τα λεφτά να γίνουν αυτοί πλούσιοι, κι εσύ να μένεις σε δυάρι με 5 άτομα, κι αυτός σε βίλα ένας. 6ο Η εξαρτημένη εργασία και η ανεργία Η αξία του ανθρώπου -περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνία στην ελληνική επικράτεια- κρίθηκε από την απάντηση στην κρίσιμη ερώτηση, αξιολόγησης της προσωπικότητας του ατόμου: «πόσα βγάζει;» Πάνω στην έννοια λεφτά-χρήμα χτίστηκαν όλες οι αξίες της ελληνικής κοινωνίας επισύροντας στο γκρεμό πολλές αρετές και ανθρώπινες αξίες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτοί που τις διατήρησαν είτε να διώκονται σαν μάρτυρες της εποχής της δίωξης των χριστιανών από τους Ρωμαίους, είτε να απαξιώνονται από το καθεστώς των επιτυχημένων και να αποκαλούνται loosers. Όσο για την επί χρήμασι προσφορά υπηρεσιών και επιστημονικής γνώσης (από την ιατρική μέχρι την εφαρμοσμένη τεχνολογία την έρευνα και την παραγωγή ενέργειας), δεν θεωρήθηκε ποτέ πορνεία, ή άσκηση ελευθερίου επαγγέλματος από μέρους του επιστήμονα που προσφέρει με μισθό ή με χρηματική αμοιβή τη γνώση του, που κι αυτός με τη σειρά του αγόρασε από άλλους, για να καταξιωθεί στα μάτια της κοινωνίας που τον οικοδόμησε με μπετόν αρμέ από τα παιδικά του χρόνια (στα τσιμεντένια κουτιά που λέγονται σχολεία). Στο λεξικό της αστικής κουλτούρας Πορνεία ασκεί μόνο ο άνθρωπος που πουλάει το σώμα του για σεξουαλική εκμετάλλευση, και όχι αυτός που πουλάει τη γνώση του, την τέχνη του ή τον εαυτό του για ένα μισθό, για ένα κουστούμι, για ένα ξεροκόμματο. Αποτέλεσμα της παραπάνω αντίληψης είναι ο άνεργος να νιώθει άχρηστος, να νιώθει αποβεβλημένος από το σύστημα εκμετάλλευσης που τον καθιστούσε «χρήσιμο» και εκμεταλλεύσιμο! Και αντί να ενωθούν όλοι οι άνεργοι και να προσφέρουν δωρεάν εργασία στη γειτονιά, στους χώρους, στους ανθρώπους της γειτονιάς τους, αντί να νιώσουν περήφανοι και ελεύθεροι να σκεφτούν πριν δράσουν και να εκμεταλλευτούν αυτοί την κατάσταση, απομονώνονται, και μερικοί αφού πάθουν κατάθλιψη, αυτοκτονούν. Αυτοί εκεί πάνω χαίρονται και νιώθουν ότι κερδίζουν το παιχνίδι. Κάθε αυτοκτονία τους δίνει δικαίωση, τους δίνει οξυγόνο για να ζουν. Λένε μέσα τους, οι αδύναμοι δεν έχουν θέση σε αυτόν τον κόσμο, στον κόσμο μας, όπως τον φτιάξαμε εμείς. Γιατί εμείς πρώτοι θάψαμε τον εαυτό μας σε βαθύ μπουντρούμι και τον αγνοούμε, και τον θάψαμε ζωντανό για να γίνουμε αυτό που είμαστε τώρα, αδίστακτοι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης ανάγκης για επιβίωση… 7ο Οι βασικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου για τροφή, στέγη, ενδυμασία, υγιεινές συνθήκες διαβίωσης και οι βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου για πνευματική τροφή, για προσφορά και δημιουργία. Ο ευνουχισμός των βασικότερων αναγκών του ανθρώπου ήταν πολύ εύκολη υπόθεση: Αφενός, μέσω της εμπορευματοποίησή τους, μέσω της επιβολής της κουλτούρας της αστικής τάξης και με τη συναίνεση των πάσης φύσης καλλιτεχνών, λογοτεχνών, και διανοούμενων που την υπηρετούν (ενώ αυτοί πιστεύουν για τους εαυτούς τους ότι υπηρετούν τη γνώση και την τέχνη, ή έτσι τουλάχιστον λένε στην τηλεόραση όταν δίνουν λαμπρές συνεντεύξεις, άλλοι το τραβάνε και λίγο παραπέρα και δηλώνουν ότι υπηρετούν και το λαό ταυτόχρονα!), και αφετέρου, με τον παράλληλο αποκλεισμό ανθρώπων που δεν έχουν τα φράγκα να την αγοράσουν αυτήν την αστική κουλτούρα των ενυδρείων, των θερμοκηπίων, των γυμναστηρίων, των εργαστηρίων και των στούντιο). Για αυτούς τους τελευταίους φρόντισαν να μην έχουν χρόνο ούτε να ξύσουν το κεφάλι τους, για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες… Για αυτό το λόγο αυτό και οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου σε παγκόσμια κλίμακα δεν καλύπτονται, όχι από έλλειψη, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ: αν ο άνθρωπος θα είχε εξασφαλίσει τις βασικές του ανάγκες, δεν θα επέτρεπε σε κανένα να του κάτσει στο σβέρκο, (από καλλιτέχνη μέχρι πολιτικό), για να του πουλάει και κοινωνική ευαισθησία από πάνω! Συνεχίζεται…. στις γειτονιές, στις πλατείες, στις καρδιές μας… ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ Τα Κεφάλαια αυτά ξεκίνησαν να γράφονται από τότε που ξεκίνησε και η ιδέα της απεξάρτησης του ίδιου του συγγραφέα από την έννοια «χρήμα» και συνεχίζουν να γράφονται από μόνα τους λόγω των εξελίξεων στην Μετά Κρίση εποχή που διανύουμε… Για το λόγο αυτό: όποιος και όποια επιθυμεί μπορεί να βάλει ένα λιθαράκι στη συγγραφή του Κεφαλαίου που τον/την ενδιαφέρει, ώστε να βγει ένα συλλογικό αποτέλεσμα, απόψεων και προτάσεων. Οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες που πρέπει να είμαστε έτοιμοι θεωρητικά πριν μας φορέσουν το παραμύθι της κρίσης, και πριν πείσουν τις μάζες και εμάς τους ίδιους, ότι η κρίση αυτή ήταν μια ευκαιρία για την ανθρωπότητα, να ξεχειλίσουν τα φιλανθρωπικά συναισθήματα, και να ανθίσει εκεί κατά την Άνοιξη η ελεημοσύνη για τους πτωχούς, εκείνους που χτυπήθηκαν από την κρίση (που κατασκεύασαν οι ίδιοι: πολιτικοί και τραπεζίτες)! Για όποιον καταλαβαίνει το ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟ του ραδιοφωνικού μηνύματος ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Σε απλή μετάφραση αυτό σημαίνει : ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ…(ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ… ) PLEASE, ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΗ ΦΑΤΕ ΤΗ ΦΟΛΑ ΤΗΣ «ΚΡΙΣΗΣ»! http://filologos10.wordpress.com/ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ MATRIX ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ !

Η ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΗΣ
   Οι «ΑΣΤΟΙ» του 21^ου αιώνα, με τα παγκοσμιοποιητικά τους οράματα και με την πλήξη τους από την αίσθηση του υπερκορεσμού των επιθυμιών τους για υλικές απολαύσεις.

Μετά και την τελευταία αρχαιοελληνική προτομή για τη διακόσμηση της πολυτελούς κατοικίας τους, τώρα για αυτούς αλλού βρίσκεται η απόλαυση: στην εκμετάλλευση των ανθρώπινων ζωών, στον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου είδους, με όρους οικονομικούς, με παράλληλη διερεύνηση της δυνατότητας επαναξιοποίησης των συνθηκών δουλείας με τις -όσο δεν παίρνει άλλο- ευνοϊκότερες (για τους ίδιους εννοείται) ρυθμίσεις εκμετάλλευσης.

Η Απόλαυση πλέον για αυτούς είναι η απαξίωση της όποιας ανθρώπινης προδιάθεσης για προσφορά, για δημιουργία, για έκφραση, για συμμετοχή, για πνευματική τροφή, για έλλειψη φόβου και ανασφάλειας, για αυτοπροσδιορισμό και αυτοδιάθεση.

Η Απόλαυση τώρα για αυτούς είναι η καταπάτηση των ανθρώπινων αξιών και η εκμηδένιση  του ανθρώπου, ως μοναδικό πρόσωπο και ον αυτεξούσιο.

Στη θέση του αυτόνομου προσώπου που δρα και σκέφτεται αυτόβουλα γιατί έχει αυτοσυνείδηση επικράτησε η έννοια του μαζανθρώπου και επιβλήθηκε η τηλεοπτική περσόνα, ως σημείο αναφοράς του τρόπου «δραν και λαλείν».

Όσο για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της «πλειοψηφίας» των μαζών, επεφύλαξαν τον καλύτερο ρόλο στους «έρημους κι απρόσωπους», το ρόλο της -για γέλια- εξασφάλισης του λαϊκού συμφέροντος, απασχολώντας τους, με το αζημίωτο φυσικά, ως μαριονέτες για τη διασκέδαση του υπερεθνικού club της πλουτοκρατίας.

Με την έναρξη δε του 21^ου αιώνα, η αστική τάξη, προχώρησε και στην άμεση εκτέλεση της Θεωρίας της Παγκοσμιοποίησης προχωρώντας με γρήγορα βήματα στην εφαρμογή της άποψης ότι: το μέσο χειραγώγησης του μαζανθρώπου είναι ο φόβος για την καθημερινή του επιβίωση!

Οι ΜΕΣΟΑΣΤΟΙ, που έχουν  επιτέλους  μια βίλα με πισίνα, γιατροί μέτοχοι σε Πολυκλινικές, δικηγόροι με δικηγορικές εταιρείες, μεγαλέμποροι και μεσάζοντες, αρχιτέκτονες, εργολάβοι οικοδομών, βιοτέχνες, εκδότες, καλλιτέχνες , εκμεταλλευτές ακινήτων, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, στελέχη πολυεθνικών, χρηματιστές, όλοι εργάζονται σκληρά και αφιερώνουν τη ζωή τους, ίσως και την τελευταία τους πνοή μέχρι να κορεστεί η ανάγκη τους για χρήμα και μέχρι να νιώσουν ότι τώρα πια που η ρόδα γυρίζει και κόβει μονέδα μόνο για αυτούς, κι αφού συνειδητοποιήσουν ότι έχασαν τη ζωή τους και ότι ξέχασαν να τη ζήσουν, κι αφού είναι έτσι φτιαγμένος ο κόσμος, κι αφού αυτοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για αυτό, πεθαίνουν, κι ας μην έζησαν πραγματικά τη ζωή που ήθελαν να ζήσουν, ήσυχοι κι ευτυχισμένοι… Αρκεί που αποδείξανε στον εαυτό τους και στους άλλους ότι αυτοί τα καταφέρανε γιατί ήταν οι καλύτεροι και ικανότεροι, ενώ οι άλλοι ήταν οι ανίκανοι και ανάξιοι!

Αποδείξανε πως είναι αυτοί που (αν και ξόανα) θα τους καμαρώσει ο δάσκαλος τους του Δημοτικού, όταν θα τους συναντήσει, και που θα τους συγχαρεί που τα καταφέρανε και γίνανε «κάποιοι» κι ας ήτανε και στούρνοι. Ε, κι αν δεν γίνανε ως άνθρωποι ανθρωπινότεροι, αυτό δεν το προσέχει και κανένας. Ενώ το χρήμα που σε κάνει αξιοζήλευτο, που σε κάνει «κάποιο» όλοι το αναγνωρίζουν ακόμα και οι δάσκαλοι του Νηπιαγωγείου!  Κι όσο πιο πολύ χρήμα βγάζεις τόσο πιο αξιοσέβαστος  θεωρείσαι, και όλο και πιο πολύ σε θαυμάζουν και σε ζηλεύουν οι άλλοι (αυτοί που στο χωριό σου πεινάγανε και τους τρέχανε τα σάλια όταν θα έτρωγες μπροστά τους μια ζεστή φρατζόλα), μέχρι που βγάζεις τόσο χρήμα που δεν έχεις τι να το κάνεις και στο τέλος αγοράζεις και την πιο ακριβή, την μαλαματένια λεκάνη τουαλέτας, για να ακουμπάς τον πετυχημένο .ώλο σου… κι εκεί εκπληρώνεται ο προορισμός σου σε αυτή τη ζωή… Κι αν κάπου βαθιά μέσα σου δεν νιώθεις την παραμικρή συγκίνηση για τη φτώχεια των άλλων, τόσο το καλύτερο, το χαίρεσαι διπλά: μια που δεν είσαι στη θέση τους, και μια που δεν έμεινε κάτι από την ανθρώπινη συνείδηση μέσα σου…

Αλλά και πόσοι σαν κι εσένα δεν πεθάνανε με το όραμα να σε φτάσουν και τους τσάκισε ο σκληρός και ανελέητος ανταγωνισμός και μείνανε στα μισά του δρόμου.

Ακολουθούν οι ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ, οι στυλοβάτες του συστήματος της δουλείας, με τα μικροαστικά τους όνειρα, εξ’ ου και το παιδί πρέπει να μάθει οπωσδήποτε αγγλικά, να πάει φροντιστήριο για να μπει στο πανεπιστήμιο, για να γίνει κάτι στη ζωή του, πάση θυσία! Να πάει φροντιστήριο, να ανταγωνιστεί το συμμαθητή του, να πάει στο πιάνο του, στην κιθάρα, στο μπαλέτο, στο καράτε του! Να μάθει γράμματα για να ανοίξει ένα μαγαζάκι, ή για να βρει μια δουλίτσα, και αν βρει δουλειά και στο δημόσιο ε, τότε εκπληρώθηκαν οι προσδοκίες της μάνας. Τότε, χαλάλι για τις αγωνίες, για τα έξοδα, για τις στερήσεις, και αν είναι εργατικός και υπάκουος και δέχεται να τον καταπιέζουν τα αφεντικά του χωρίς να διαμαρτύρεται, αυτό είναι η μεγαλύτερη δικαίωση. Μεγάλωσες ένα καλό παιδί! Εξάλλου το ίδιο θα κάνει κι αυτός μόλις γίνει αφεντικό. Απλώς δεν το κατάφερε ακόμα.

Σε αυτή την τάξη ανήκει και μια ξεχωριστή κατηγορία:

οι ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ή αλλιώς οι ΜΑΖΑΝθΡΩΠΟΙ  αυτοί που κάποιοι σημαντικοί Άλλοι -ενίοτε τηλεοπτικές περσόνες- πρέπει να τους λένε ΠΩΣ να ζουν… ΤΙ να σκέφτονται… και κυρίως ΤΙ να ονειρεύονται για το μέλλον των παιδιών τους. Συνήθως οι οδηγίες διοχετεύονται μέσω μιας τηλεοπτικής συνέντευξης με επιστήμονες, επαγγελματίες καλλιτέχνες, επαγγελματίες δημοσιογράφους, με καθηγητές Πανεπιστημίου, έως και με πρώην φωτομοντέλα νυν πετυχημένες παρουσιάστριες με πολυετή καριέρα. Απώτερος στόχος η αποκωδικοποίηση του παγκόσμιου μηνύματος: Κάνε τα στραβά τα μάτια και συνέχισε να τρως κουτόχορτο, έτσι τα κατάφερα κι εγώ, και έφτασα εδώ που με βλέπεις. (αλλιώς δεν θα με έβλεπες γιατί θα με είχε φάει η μαρμάγκα της ανωνυμίας).

ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΠΛΟΥΤΙΣΑΝΤΕΣ, Κοινώς «τα λαμόγια» όλης της χώρας, με δοσοληψίας και προμήθειες, με τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος, μεγαλογιατροί που χτίσανε βίλες με φακελάκια, μεγαλοδικηγόροι που «φάγανε» τα χωράφια των γονιών των πρεζονιών για 10 αναβολές και μια αποφυλάκιση, δικαστικοί, υπεύθυνοι διακίνησης σωματεμπορίας, ναρκωτικών, όπλων, ζητιάνων, προμηθευτές που λυμαίνονται τον κρατικό προϋπολογισμό και μοιράζοντας μίζες, φαρμακοβιομήχανοι, διοικητές και πρόεδροι δημοσίων οργανισμών, εργολάβοι οικοδομών και συμβολαιογράφοι στεγαστικών δανείων στην υπηρεσία της κρατικής στεγαστικής πολιτικής που είναι στην απόλυτη υπηρεσία των Τραπεζών, οι οποίες υποθηκεύουν ένα σπίτι για €200.000, στο συμβόλαιο αγοράς (με μια καθόλα νόμιμη συμβολαιογραφική πράξη φαίνεται ότι αγοράστηκε €50.000) ο δανειζόμενος στη συνέχεια κυνηγιέται από την Τράπεζα για την υπόλοιπη ζωή του για να ξεχρεώσει το τοκογλυφικό δάνειο που πήρε, ενώ ο εργολάβος δεν φορολογείται για αυτό το ποσό που εισέπραξε αλλά για αυτό που φαίνεται στο συμβόλαιο!

Αυτοί οι τελευταίοι ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ αποτελούσαν από χούντας -και πιο πριν- τον «κορμό» ή αλλιώς το «στήριγμα» της ελληνικής οικονομίας, και παρατηρείται ότι έχουν πάντα καλές σχέσεις με τους παπάδες (βλέπε χρυσοποίκιλτα καμπαναριά-δωρεές, σε κάθε εκκλησία) και με τους βουλευτάδες (βλέπε άδειες οικοδομών και ένταξη στα σχέδια πόλεων).

   Οι ΕΡΓΑΤΕΣ –οικοδόμοι, που υπομένουν ακόμα τον καπιταλιστικό ζυγό τελώντας υπό ομηρεία στο Κόμμα, ιδεολογικά αιχμάλωτοι, θυσιαζόμενοι στο βωμό της εκπροσώπησης του προλεταριάτου για όλη τους τη ζωή θύματα τα πρώτα θύματα της κρεατομηχανής, που κόβει στα μέτρα του επιχειρηματικού υπερκέρδους, τις ώρες εργασίας και την κοστολόγησή της. Που θα βάλει τον καλύτερό του εαυτό στην οικοδομή που προορίζεται για τον πλούσιο αγοραστή και την πιο πρόχειρη και βιαστική δουλειά για τον φτωχό αγοραστή, με εντολή του αφεντικού που τον πιέζει να μην κάνει τη δουλειά που θέλει εκείνος σωστά για να φανεί και να αναδειχτεί η ακριβή οικοδομή σε σχέση με τη φτηνότερη, γιατί έτσι επιτάσσει η «ΛΟΓΙΚΗ» (ή μάλλον  ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ) του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ή αλλιώς της άδικης κατανομής αγαθών και χρήματος αφού οι πολλοί εργάζονται σκληρά και οι λίγοι συσσωρεύουν την υπεραξία της εργασίας τους, του κόπου τους και του μόχθου τους (βλέπε Το Κεφάλαιο του Μαρξ, που έγινε και της μόδας εν έτει 2011 ΜΚ).

   Οι ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ και οι ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, οι ΥΠΝΩΤΙΣΤΕΣ της Λαϊκής Εξέγερσης, οι ΕΚΤΟΝΩΤΕΣ της σύγκρουσης των συμφερόντων. Αχ, αυτοί οι ΘΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ της Κοινωνικής Ειρήνης μεταξύ εργοδοτών-εκμεταλλευτών και εργαζομένων-εκμεταλλευόμενων,  τι κόπους εγκεφαλικής ουσίας έχουν καταξοδέψει στο να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, στο να κουκουλώνουν σκανδαλάκια και σκάνδαλα, στο να υπερασπίζονται το δίκιο του εργάτη υπέρ του εργοδότη! Αχ, αν δεν υπήρχανε αυτοί οι διαπραγματευτές της υπεραξίας μας, αυτοί οι κοιλιόδουλοι νταβατζήδες -εκλεγμένοι εκπρόσωποι- της ανάγκης μας για λίγη ζωή, λίγο ψωμί και λίγο κρασί. Το με πόση επιτυχία έχουν κρατήσει και οι μεν και οι δε τις «ισορροπίες» για να μη γίνει αυτός ο Κοινωνικός Πόλεμος, αποδεικνύεται περίτρανα από το πόσο ακριβά πούλησαν το τομάρι τους στην κυρίαρχη ιδεολογία, με συγκεκριμένα και μετρήσιμα ανταλλάγματα. Μόνο εύγε έχω να πω και τίποτε άλλο. Τύφλα να’ χουν οι Αρχιεπίσκοποι και οι Μητροπολίτες!

   Οι ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΩΝ,  ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ, και ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΩΝ, αυτοί οι τελευταίοι άνοιξαν τα μεγαλύτερα SUPERMARKET, ενώ οι πρώτοι γίνανε Πολιτικοί, Δικαστικοί, μεγαλοεκδότες, και οι μεσαίοι γίνανε Τραπεζίτες.

   Οι ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ-ΥΠΗΡΕΤΕΣ δύο αφεντάδων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ της συντεταγμένης Πολιτείας, με γνώμονα τις επιταγές του «καθεστώτος» (του εδραιωμένου καλά από χούντας) και όχι με γνώμονα το συμφέρον του πολίτη-κακομοίρη (εκτός κι αν έχει πάρει τηλέφωνο ο βολευτής του για τη σχετική εξυπηρέτηση) και εφαρμόζονται όχι με βάση το πνεύμα του Νόμου αλλά με βάση το πνεύμα(!) του εκάστοτε προϊσταμένου του διορισμένου -με καμία αξιολογική κρίση- για να υπηρετεί το καθεστώς και όχι το Σύνταγμα και τους Νόμους όπως ορκίστηκε όταν τον διορίσανε! Αυτοί είναι και οι άξιοι να προωθηθούν, οι άλλοι δέχονται καθημερινούς εξευτελισμούς με υπονοούμενα και ψυχολογικές-ηθικές επιθέσεις, πιέσεις και αποκλεισμούς (από σεμινάρια και επιτροπές), παραγκωνίζονται, απομονώνονται. Αυτό είναι το γνωστό στην Επιστήμη της Ψυχολογίας ως mobbing και επικρατεί σε όλο τον Δημόσιο Τομέα της Ελληνικής Δημοκρατίας!

Οι ΕΦΟΡΙΑΚΟΙ, οι καλύτεροι σερβιτόροι (με το απαραίτητο φιλοδώρημα) κάθε είδους συμφερόντων οικονομικών κυκλωμάτων που δρούν ανεξέλεγκτα και που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις τουλάχιστον μέχρι και το τελευταίο σωτήριο εκλογικό έτος 2009 ΠΚ (προ κρίσης). Γιατί εν έτει 2011 ΜΚ (μετά κρίσης) τέρμα οι εγχώριοι νταβατζήδες, τώρα τις ανεβοκατεβάζουν οι Γερμανοί απ’ ευθείας.

   Οι ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ και οι απόντες εγχώριοι διανοούμενοι, Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που χάθηκαν στην ανάλυση και που επέλεξαν να διδάξουν την επιστήμη τους και όχι να την υπηρετήσουν.

Οι ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ Μέσης και Ιδιωτικής Εκπαίδευσης, που επέλεξαν την Ιδιωτική Οδό (όχι του Ελύτη πάντως) του φροντιστηρίου και της εξαγοράς της γνώσης με τα γρόσια.

   Οι ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ  Συνταξιούχοι, με πενιχρές συντάξεις, που περιμένουν ακόμα να δικαιωθούν οι αγώνες τους για μια καλύτερη ζωή. Προ κρίσης, γιατί Μετά κρίσης τους κόψανε ακόμα και αυτή την εξευτελιστική αποζημίωση για τους κόπους μιας ζωής.

Η πρώτη μάχη Μετά κρίσης για τον υποβιβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κερδήθηκε πολύ εύκολα, με τόσο ανίσχυρους και εξαθλιωμένους αντιπάλους, που από περηφάνια, θα προτιμήσουν να λιμοκτονήσουν από το να βγούνε στη ζητιανιά, ή να τρέχουν στα συσσίτια. Και μη ξεχνάμε και το ρατσισμό της επίσημης ελληνικής φασιστικής πολιτείας για τα γηρατειά και την ανημπόρια.

   Οι ΕΡΗΜΙΤΕΣ, οι Μοναχοί, οι ξέμπαρκοι Άνεργοι, οι Αντιρρησίες συνείδησης, τα «απόβλητα» του συστήματος: οι Φυλακισμένοι, οι Τοξικομανείς, οι Άστεγοι, οι Πόρνες, οι Ψυχασθενείς, οι Ανάπηροι εργατικών ατυχημάτων, οι Τρόφιμοι ιδρυμάτων, Φοιτητές και Μαθητές, που ζουν ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ στο περιθώριο από τον ισότιμο διάλογο.

   Τα αθώα ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ καταστολής και ασφάλειας: Οι Έλληνες Αστυνομικοί και οι Ελληνίδες Αστυνομικίνες (και προς Θεού όχι άλλο οι Μπάτσοι!)

Ποιος άλλος βρέθηκε να τους υπερασπιστεί (εκτός από μια έρευνα γνωστής κοινωνικής ερευνήτριας και ψυχολόγου), αυτά τα θύματα κακοποίησης που είτε από ανάγκη, είτε γιατί από παιδιά θέλανε όταν θα μεγαλώσουν να κυνηγάνε τους «κακούς», και από το φόβο τους ταυτίστηκαν μαζί τους και καταδιώκουν όποιον απειλεί να τους ξυπνήσει την θαμμένη τους πληγή και την χαμένη αθωότητά τους; Πρέπει να θλιβόμαστε για αυτούς που σκοτώσανε πρώτα τον εαυτό τους και μετά σκοτώσανε από μίσος για τις ανθρώπινες καρδιές που είναι ακόμα ζωντανές. Αυτοί που έχουν υποστεί την μέγιστη κακοποίηση μέσω της εκπαίδευσής τους, αυτοί επιλέγονται ως ειδική φρουρά, γιατί είναι και οι πιο κατάλληλοι. Τους εξευτελίζουν, τους ισοπεδώνουν, τους κάνουν να χεστούν από το φόβο τους και μετά τους αμολάνε σαν τα σκυλιά. Έχουν χάσει την επαφή τους πλέον με την ανθρώπινη υπόσταση και δρούνε πιο πολύ με τα ενστικτώδη αντανακλαστικά του κακοποιημένου ζώου. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ. ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ.

Μετά τους αστυνομικούς να και οι ΚΛΕΦΤΕΣ ή αλλιώς οι ΚΑΚΟΠΟΙΟΙ. Γιατί κανείς δεν τους είπε όταν ήταν παιδιά ότι δεν είναι απαραίτητο ο κακός να είναι και κακοποιός ή και το αντίστροφο, και ο καλός να μην είναι κακοποιός. Αν και οι ίδιοι πίστεψαν ότι είναι πολύ κακοί άνθρωποι και πράξανε αναλόγως.

Οι υπηρετούντες ως  μόνιμοι ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ στα Σώματα Στρατού, γιατί από μικροί θέλανε να πολεμήσουν τον εχθρό για να υπερασπιστούν τη «Μαμά Πατρίδα», γιατί κανείς δεν τους είπε ότι ο εχθρός που έπρεπε να πολεμήσουν (εκεί γύρω στα 3 χρόνια τους) ήτανε μέσα τους και ότι μόνο τότε ο «Εξωτερικός» εχθρός θα είναι ακίνδυνος!

Οι κάθε λογής προαγωγοί ταλέντων και παραγωγοί τηλεοπτικών εκπομπών, που υπέστησαν μειωτική συμπεριφορά, και νιώσανε τόσο φτυσμένοι από τον περίγυρο λόγω της ταξικής τους καταγωγής που τώρα παίρνουν το αίμα τους πίσω προσφέροντας άρτο και θεάματα στο αδηφάγο από πλήξη και ανία φιλοθεάμων κοινό, που σε πιο δύσκολους καιρούς έχει περισσότερη ανάγκη γιατί ξεχνιέται με κάτι τέτοια.

Προαγωγοί-χρηματοδότες νέων μουσικών «ταλέντων» για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, νονοί της νύχτας, μεσολαβητές στην σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών που έρχονται να βρουν εργασία, και παιδιών θυμάτων κακοποίησης από την ίδια την οικογένειά τους. Αξιοσέβαστοι πελάτες και παιδεραστές στο απυρόβλητο των μέσων μαζικής ενημέρωσης (εκτός κι αν δε γίνεται αλλιώς, γιατί βούιξε όλο το χωριό…)

Μετανάστες θύματα εκμετάλλευσης -ζητιάνοι με τη μεσολάβηση Ελληνάρα ρατσιστή- συνεργάτη του κυκλώματος, που τους σιχαίνεται και ψηφίζει να φύγουν από τη χώρα, γιατί μας κλέβουν τις δουλειές… Ακολουθούν οικονομικοί μετανάστες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο σε σπίτι Ελληνάρα ρατσιστή που δε θέλει ούτε να τους βλέπει και ψηφίζει ανάλογα, και πολιτικοί πρόσφυγες που προσπαθούν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους.

Οι ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ που σίγουρα υπάρχουν σε κάθε μια από όλες τις παραπάνω κατηγορίες, και που μέχρι σήμερα τηρούν τη «ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ»

Και  Τέλος

ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ, δηλαδή όσοι και όσες από όλους μας, αρχίζουν ίσως να το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ως έτσι,

(ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ)

Να μια καλή αρχή.

Να είσαι δούλος του εαυτού σου.

Να έχεις αφεντικό τη συνείδησή σου.

Να υπηρετείς τον εαυτό σου.

Να μην έχεις ανάγκη να σου υπαγορεύουν τι να πιστεύεις, σε τι να ελπίζεις, γιατί να ζεις.

Δες για πρώτη φορά τον εαυτό σου στον καθρέφτη με τα δικά σου μάτια.

Τι θα βλέπανε επάνω σου εκείνοι που σε φτιάξανε και σίγουρα που θα σε καμαρώνουνε;

Εσύ τι βλέπεις μέσα σου; (όχι έξω σου). Ταιριάζει αυτό που βλέπεις μέσα σου με αυτό που βλέπεις από έξω;

Νιώθεις λίγο λυπημένος αλλά και χαρούμενος,  λίγο αναστατωμένος, αλλά  και ικανοποιημένος;

Αν ναι, τότε μπράβο σου, μάλλον θα σκέφτεσαι ότι είσαι ο «ιδανικός» δούλος, προσαρμόζεσαι είτε «αναρχικά» είτε «δουλικά»,  είτε και τα δύο, και το «απολαμβάνεις», σαν τον Σαίξπηρ που το δήλωνε ειρωνικά φορώντας τον κρίκο-σκουλαρίκι στη μύτη του για να το διακωμωδήσει, για να αντέχει ψυχικά …υπηρετώντας πάντα τη βασιλική αυλή.

Αν δεν νιώθεις έτσι, τότε την έχεις άσχημα.

Γιατί θα σε τρώνε μάλλον οι τύψεις σου, που κάθε μέρα φοράς αυτόν τον μανδύα του δούλου, που σε προστατεύει μεν, αλλά σου τρώει τα σωθικά, και το ξέρεις… μέχρι να εμφανιστεί το πρόβλημα υγείας που θα σε ταλαιπωρεί για όλη σου τη ζωή, ή ίσως να σου στοιχίσει και την ίδια σου τη ζωή, έτσι ξαφνικά, μια ζωή μες τη δουλεία… χωρίς διέξοδο.

Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα τα πράγματα για σένα. Θα μπορούσε να είσαι δούλος, να συμπεριφέρεσαι ως τέτοιος,  και να μην το «ξέρεις» ή να μη το δέχεσαι, ξεπλένοντας την συνείδησή σου, σε αγώνες ταξικούς, σε διαδηλώσεις μαζικές, σε πορείες, σε διαμαρτυρίες, ψηφίζοντας επαναστατικά, και μπορεί να βυθίζεσαι κάθε φορά που σε προδίδουν στην όλο και πιο βαθιά απόγνωση, που την εκφράζεις με ένα εκκωφαντικά καταπιεσμένο ουρλιαχτό, από την αδικία που νιώθεις στο πετσί σου. Γιατί να

βρεθώ σε αυτή τη θέση;

Αναρωτήθηκες ποτέ, ΑΝ:

-Έγινες αυτό που ήθελες εσύ ή αυτό που θέλανε οι άλλοι;

-Πρόλαβες ποτέ να πεις αυτό που σκέφτεσαι, ή έλεγες πάντα αυτό που θέλανε να ακούσουνε οι άλλοι;

-Έδωσες ποτέ απάντηση στην ερώτηση:

Γιατί έζησα τη ζωή που δεν ήθελα;

Και αντί για αυτό, έζησα μια ζωή για να με καμαρώνουν /να με ζηλεύουν /να με θαυμάζουν /να με αποδέχονται /να με επιβραβεύουν  οι άλλοι/να μη με απορρίπτουν οι άλλοι/να μη με φοβούνται οι άλλοι/να με εκτιμήσουν οι άλλοι και κυρίως τα αφεντικά… είτε είναι πρόσωπα, είτε είναι το Κόμμα…

-Έδωσες ποτέ απάντηση στην ερώτηση

Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι «άλλοι»;

Γιατί είναι τόσο σημαντικοί για σένα;

-Eίναι μήπως αυτοί που μας υπόσχονται κάθε φορά ότι:

Θα μας δώσουν την απέραντη αγάπη τους, όπως μας το υποσχότανε και κάποιοι άλλοι στην παιδική μας ηλικία, αλλά με όρους…

Στο σημείο αυτό θα παραθέσω το απόσπασμα από  τη νουβέλα του John Baley «Iris»:

Η εκπαίδευση δε φέρνει ευτυχία, ούτε κι η ελευθερία.

Δεν γινόμαστε ευτυχισμένοι γιατί είμαστε ελεύθεροι, αν είμαστε…

ή επειδή μορφωθήκαμε, αν μπορέσαμε να μορφωθούμε

Μέσω της εκπαίδευσης καταλαβαίνουμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι

Μας ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά. Μας λέει που κρύβονται οι χαρές.

Μας πείθει ότι υπάρχει μια μόνο ελευθερία που να έχει σημασία:

Εκείνη που να μας δίνει τη βεβαιότητα, την πεποίθηση να βαδίσουμε στο μονοπάτι που ανοίγει ο μορφωμένος νους μας…»

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όλων μας που οι δύο εαυτοί παλεύουν μεταξύ τους, ο αληθινός κι ο ψεύτικος. Πρέπει να πολεμήσεις τον έναν για να βιώσεις τον άλλον. Όχι παθητικά, αλλά με την πεποίθηση ότι δεν μπορώ να κάθομαι απαθής και να κοιτάω τι θα γίνει μετά, ότι τίποτα δεν αλλάζει αν δεν έχεις τον έλεγχο της σκέψης …αυτόν τον έλεγχο που διεκδικούν οι παγκόσμιοι άρχοντες να έχουν… γιατί ο πόλεμος δεν είναι πρωτίστως ταξικός…  είναι πρωτίστως ψυχολογικός!

Ήταν εκείνο το πρωί που ένα παιδί «του δρόμου» μου ζήτησε λεφτά για να αγοράσει κάτι να φάει από ένα τυροπιτάδικο… Το παιδί των 7 ετών με πλησίασε, ήταν καλά ντυμένο, ένα ζητιανάκι όχι τόσο εξαθλιωμένο ακόμα… μου είπε με όλη την ειλικρίνεια των ματιών του: «πεινάω, θέλω κάτι να φάω». Έλεγε την αλήθεια ακόμα. Τον κοίταξα καλά στα μάτια… δεν είχα λεφτά… όπως σχεδόν πάντα… δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τον αφήσω στο έλεος των συνανθρώπων μου… για αυτό μπήκα στο τυροπιτάδικο και είπα αποφασισμένη στον ιδιοκτήτη-αφεντικό, «δώστου κάτι να φάει, αλλά θα διαλέξει μόνος του, χωρίς λεφτά! Γιατί πεινάει και βάσει νόμου, που έγινε αφού σκοτώσανε (τα αθώα θύματα, βλέπε ανωτέρω) έναν αλλοδαπό, γιατί έκλεψε μια φρατζόλα ψωμί από φούρνο το1987 νομίζω, από τότε δικαιούται κάθε κακομοίρης που πεινάει να ζητήσει ένα πιάτο φαί! Το είχα τυπώσει στο μυαλό μου και να που ήρθε η στιγμή να το εφαρμόσω…

Είδα την ανθρώπινη περηφάνια να κατοικεί ακόμα μέσα του… να κατοικεί ακόμα μέσα του η αίσθηση αξιοπρέπειας.

-«Αλήθεια, δεν πλήρωσες λεφτά;» με ρώτησε και πλημμύρισε το βλέμμα του περηφάνια για το ότι ήταν γεγονός ότι δεν τον ελέησα! Ότι είχε δικαίωμα να επιβιώσει σε αυτή την κοινωνία του 2011, χωρίς λεφτά!

Μετά έρχεται στο μυαλό μου, η εποχή της ντροπής του να είσαι φτωχός, που έζησε όλη η ελληνική κοινωνία… και την επάνοδό της την εποχή Σημίτη, που φτιάχτηκε η τάξη των νεόπτωχων, που ένας δικηγόρος φορώντας κοστούμι πέθανε από το κρύο (ήταν μια νύχτα με πολύ  χαμηλή θερμοκρασία) στο παγκάκι μιας εκκλησίας γιατί ενώ δέχτηκε το δωρεάν γεύμα της ενορίας με όσο εξευτελισμό μπορεί αυτό να εμπεριέχει, γιατί ντρεπόταν για τον εαυτό του και δεν απεκάλυψε σε κανέναν από ντροπή ότι δεν είχε σπίτι να μείνει… γιατί δεν πλήρωσε το ενοίκιο, ότι δεν είχε ρεύμα γιατί δεν είχε λεφτά να πληρώσει τους λογαριασμούς, με αποτέλεσμα να βρεθεί νεκρός από το κρύο σε ένα παγκάκι με τη βαλίτσα εργασίας, εν έτει 2004…χρυσές εποχές!

Από τότε μπήκε μέσα μου η ιδέα για την ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΧΩΡΙΣ ΛΕΦΤΑ.

Πάντα πίστευα ότι αυτοί που πρέπει να ντρέπονται είναι οι πλούσιοι κι όχι να είναι αξιοζήλευτοι και αξιοσέβαστοι αλλά κατάπτυστοι και  αξιοθρήνητοι…

Αυτοί που σε εχθρεύονται και σε σκοτώνουν είναι αξιολύπητοι, μην τους φοβάστε είναι τα υποχείρια του συστήματος, οι σκύλοι που γαυγίζουν, και τίποτε παραπάνω. Αν τους δείξεις πόσο τους λυπάσαι για τη θέση που βρέθηκαν… τουλάχιστον δεν θα σε μισήσουν, αλλά μπορεί να μπουν και στη δική σου θέση, μπορεί ακόμα να μπουν και στη θέση του εαυτού τους και να θυμηθούν ποιοι ήταν και πώς  βρέθηκαν εκεί… που είναι σήμερα: δούλοι δούλων… υπόδουλοι των απάνθρωπων ενστίκτων και της αδίστακτης πλευράς της ανθρώπινης φύσης, που από φόβο δέχτηκαν να υπηρετούν… κι όχι από ανάγκη ή από λογική σκέψη.

Έτσι εγκαταστάθηκε η αδικία σαν «αποδεκτή» πράξη, σαν «δικαιολογημένη» ενέργεια, σαν ανθρώπινη συνθήκη… ανθρώπινης κοινωνίας.

Πόσες τέτοιες αδικίες καταγράψαμε μέσα μας και δεν θέλαμε να τις δούμε… για να αποφύγουμε τον πόνο της ευθύνης για τη θέση που βρέθηκε ο εαυτός μας…

Κλείναμε τα μάτια ίσως για να μην αισθανθούμε συνυπαίτιοι για τη θέση που βρέθηκαν οι ανωτέρω…

Και μετά ερχότανε τα κανάλια. Γιατί ήταν εδώ; Για να καθαγιάζουν την κάθε προσωπική στάση απαξίας σε περιθωριακά κοινωνικά φαινόμενα (έτσι τα βαφτίζανε), την στάση απραξίας του ατόμου και της καθολικής αδράνειας του κοινωνικού συνόλου, εφόσον είναι εδώ για να σου προσφέρουν μια σπουδαία εκδούλευση: το δωρεάν πλύσιμο συνειδήσεως.

Αυτό το τελευταίο γίνεται ως εξής : Πιάνουν ένα θέμα (π.χ εργατικό ατύχημα), το κοσκινίζουν, το ζυμώνουν, το ψήνουν και το σερβίρουν έτοιμο για να το φας. Μόλις το φας, δίνεις άφεση αμαρτιών σε όλους, πιστεύεις ότι ούτε λίγο ούτε πολύ όλοι έχουν δίκιο από τη μεριά τους να σκέφτονται και να πράττουν έτσι και αφού τεχνηέντως σε έχουν πείσει ότι εσύ έχεις την τελική ευθύνη για ότι σου συμβαίνει… αρπάζεις την πρώτη ευκαιρία, στο επόμενο κανάλι ή στην επόμενη διαφήμιση και  παρηγοριέσαι που είναι κι άλλοι σαν κι εσένα και δεν είσαι ο μόνος!

Αυτή η επίρριψη της ευθύνης στο ίδιο το θύμα, αυτή η ενοχή που νιώθεις θέλεις δε θέλεις, σε αδρανοποιεί και σε κάνει να σκέφτεσαι, «εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» σε κάνει να μη διαμαρτύρεσαι για εκείνον που πραγματικά είναι υπαίτιος π.χ ο ανέντιμος και ασυνείδητος εργοδότης, αλλά καταναλώνεσαι σε ένα σωρό δικαιολογίες… και εξάλλου τώρα αρχίζει και το αγαπημένο σου σήριαλ… δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς περισσότερο το θέμα… Κι ύστερα κοιμάσαι αποκαμωμένος γιατί εκείνοι ξέρουν να σε «κρατάνε απασχολημένο» γιατί έτσι χειραγώγησαν γενιές και γενιές αναισθητοποιημένων μαζανθρώπων.

Τη συνταγή την ξέρουνε καλά μετά τη μεταπολίτευση…

Αυτή τη φράση χρησιμοποίησε μια νέα εργαζόμενη, 25 χρονών, που δούλευε σε ένα εστιατόριο στη Ν. Υόρκη 10 ώρες την ημέρα! Αυτή ήταν η πραγματική αιτία, και η σύμβαση εργασίας ήταν το νοητικό κατασκεύασμα, ή μάλλον το συμβόλαιο παραχώρησης προς εκμετάλλευση του χρόνου που διαθέτεις σαν ελεύθερος άνθρωπος… (αυτό τους ενδιαφέρει πραγματικά) και όχι η εργασία που μπορείς να προσφέρεις ποσοτικά, δηλαδή δεν σε πληρώνουν ανάλογα με το πόσους πελάτες εξυπηρετείς αλλά με το πόσο χρόνο σου τρώνε από τη ζωή σου, έστω κι αν εξυπηρετείς έναν πελάτη κάθε μέρα…! Τον χρόνο σου θέλουν τα αφεντικά! Όχι την ποσότητα της εργασίας σου, που με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να έχει υπερδεκαπλασιαστεί σε σχέση με το παρελθόν…

Και αντί να συζητάμε για μείωση των ωρών εργασίας, μιλάμε για το αν θα πουλήσουμε το τομάρι μας για 800 ευρώ, ή για 1300 ευρώ το μήνα (η ρηξικέλευθη πρόταση του ΚΚΕ που συντάραξε τον καπιταλισμό συθέμελα!).

Και αντί να μαζεύουμε τα λεμόνια από τις γειτονιές μας που σαπίζουν κάθε καλοκαίρι πάνω στα δέντρα, πάμε στο μανάβη και αγοράζουμε τα μισοσάπια τα εισαγόμενα από την Αφρική, γιατί ντρεπόμαστε να ανέβουμε σε ένα δέντρο να κόψουμε τον καρπό του, είτε γιατί δεν τολμάμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να είναι ποτέ εφικτό να αποκτήσουμε τα αγαθά που χρειαζόμαστε χωρίς να δώσουμε λεφτά για αυτά!

Ας δούμε λοιπόν τι αγοράζουμε με το Χρήμα:

1. Αγοράζουμε είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, δηλαδή αγοράζουμε την ασφάλεια της επιβίωσης.
2. Αγοράζουμε το νερό, το φως , το τηλέφωνο, τις συγκοινωνίες, την εξασφάλιση στέγης, δηλαδή αγοράζουμε τις βασικές ανάγκες διαβίωσης ενός ανθρώπινου πολιτισμού.
3. Αγοράζουμε σύγχρονα μέσα τεχνολογίας, αυτοκίνητα, μηχανές, σκάφη, για την ανάγκη να νιώσουμε τη χαρά ενός παιδιού που παίζει με τα παιχνίδια του ή για να νιώσουμε τη χαρά της επαφής με την εξέλιξη του πολιτισμού, τη χαρά της επαφής με τη φύση.
4. Αγοράζουμε δώρα για τους άλλους, για τους γονείς μας, για τα παιδιά μας, αγοράζουμε την ανάγκη να νιώθουμε σημαντικοί στα μάτια των άλλων.
5. Αγοράζουμε εισιτήρια για θέατρο, για κινηματογράφο, για συναυλίες σπουδαίων καλλιτεχνών, αγοράζουμε την πνευματική μας τροφή που είναι απαραίτητη για την καλλιέργεια του νου και της σκέψης.
6. Αγοράζουμε εισιτήρια για τα γήπεδα, αγοράζουμε το σεξ, για την εξασφάλιση της απόλαυσης και της έκφρασης / εκτόνωσης των ανθρώπινων ενστίκτων.
7. Αγοράζουμε τη δόξα, αγοράζουμε τον θαυμασμό των άλλων, τη ζήλεια, ακόμα και το μίσος τους, εξαργυρώνοντας έτσι την κενή ουσίας ζωή που ζήσαμε χωρίς κανείς από αυτούς να το ξέρει (αυτό αφορά κυρίως τα ζευγάρια βιομηχάνων που ποζάρουν στα περιοδικά life style, τους σπουδαίους καλλιτέχνες, με και χωρίς εισαγωγικά, τους γενικότερα διάσημους… ανθρώπους του πλανήτη).
8. Αγοράζουμε οτιδήποτε μας υποδεικνύουν ότι θα μας «ανεβάσει στα μάτια των άλλων», και θα μας εξασφαλίσει την αποδοχή τους, ίσως και την αγάπη…

Ας κρατήσουμε σαν σημείωση ότι όλα όσα αγοράζουμε τα παράγουν άλλοι δούλοι, που πληρώνονται εξευτελιστικές τιμές για την ποσότητα και για το χρόνο της εργασίας τους, και ότι αυτά τα αγαθά τα αγοράζουν επίσης δούλοι (εμείς δηλαδή) που διαθέτουν ένα υψηλότερο εισόδημα, που δεν τους φτάνει όμως για να τα αποκτήσουν, και για αυτό μεσολαβούν οι σωτήρες, δηλαδή οι Τράπεζες για να τους βοηθήσουν να ζήσουν τα όνειρά τους, προσφέροντας τη χαρά της απόκτησής τους, με τίμημα όλα τα παρακάτω:  Στην προκειμένη περίπτωση, το παράδοξο είναι ότι οι νταβατζήδες δεν είναι οι Τράπεζες αλλά οι Πολιτικοί, που δεν σου ζητάνε βρε αδερφέ και τίποτε παρά πάνω, παρά μόνο την ψήφο σου… τη συναίνεσή σου στη δουλεία… κι έχουν τον τρόπο τους να σου την πάρουν με το ζόρι, γιατί σε τρομοκρατούν, σε εκβιάζουν, σε στριμώχνουν με επιχειρήματα, σε ενοχοποιούν, σε βγάζουν τεμπέλη, αναρχικό, αντιδραστικό, απροσάρμοστο…, ενώ επιβραβεύουν τα καλά παιδιά, που  με τη βοήθεια της Εκκλησίας και του Θεού… κάνουν το χρέος τους προς την Πατρίδα! (Έτσι έφτασε στο άκρον άωτον της αναισχυντίας, για να διατυπώσει την ειρωνική του φράση, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, λέγοντας : «Υπερυψώθηκαν…. πεσόντες», για τους πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, που σκοτώθηκαν εξαιτίας της  κακής συντήρησης των αεροπλάνων….)

Τη διαφορά κόστους παραγωγής και κόστους εργασίας, μέχρι την κατανάλωση, την καρπώνονται: το κράτος, με τη στενή έννοια του όρου εννοείται, δηλαδή οι εκάστοτε κυβερνώντες, που παίρνουν τις μίζες τους για να μη τυχόν γίνει ποτέ ανταγωνιστικός ο δημόσιος τομέας και οι δημόσιες επιχειρήσεις, με αποδιοπομπαίο τράγο τον δημόσιο υπάλληλο και την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, λες κι γεννήθηκε από μόνη της!) οι μεσάζοντες της αγροτικής παραγωγής, οι τράπεζες, οι  προμηθευτές υλικοτεχνικής υποδομής, οι έμποροι, οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, όλα δηλαδή τα αφεντικά μιας σύγχρονης καπιταλιστικής – ανθρώπινης κατ’ επίφαση κοινωνίας.

Kαι ας δούμε τι πουλάμε για το Χρήμα:

1. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την αυτοκυριαρχία μας.
2. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την ελεύθερη διαχείριση του χρόνου μας, εν τέλει τον χρόνο της ζωής μας.
3. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την αυτοδιάθεσή μας.
4. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την ανθρώπινη περηφάνια και αξιοπρέπεια.
5. Πουλάμε -άλλοι σε χαμηλή τιμή κι άλλοι σε υψηλότερη τιμή και άρα διαπραγματευόμαστε- την αυτοσυνείδησή μας, τον εαυτό μας, τη μάνα μας, το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας.
6. Πουλάμε το γιό μας, την κόρη μας, το ματωμένο ήρωα του Πολυτεχνείου, και πιο πάνω από όλα

πουλάμε τον εαυτό μας, την όραση και την ακοή μας, την αίσθηση της δικαιοσύνης, την αντίληψη του ένα κι ένα κάνουν δύο, και λέμε αποκαμωμένοι, συμβιβασμένοι, παραδομένοι στο παράλογο και στην αδικία:

1. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
2. Τουλάχιστον ξέρω ότι το κάνω συνειδητά να τα δέχομαι όλα αυτά, δεν μου το επιβάλει κανένας…
3. Εξάλλου αυτοί (οι εργοδότες) δε με χρειάζονται άλλο και με κάνουν ότι θέλουν τώρα.
4. Με έχουν στο χέρι τους με απολύουν ότι ώρα θέλουν.
5. Εξάλλου τώρα συνήθισα έτσι, νομίζω ότι μου αρέσει έτσι όπως είμαι γιατί «ο φόβος φυλάει τα έρμα», κι εγώ είμαι λογικός, δε ρισκάρω τα κεκτημένα μου… υλικά αγαθά. Τα δικαιώματα όμως;

Αυτοί μου τα δώσανε, αυτοί μου τα παίρνουν πίσω. Εξάλλου έχω παραχωρήσει την εκπροσώπησή μου στο Κόμμα, στους Συνδικαλιστές, στους θεσμοφύλακες της κοινωνικής ειρήνης υπό το κράτος της τρομοκρατίας των εργοδοτών, των αφεντικών που υπηρετούν πιστά τόσα χρόνια και χρόνια, και χρόνια, και χρόνια ….και βάλε ακόμα για πόσα… Τι να κάνουμε;

Κάνουμε διαδηλώσεις, πορείες, φωνάζουμε, διαμαρτυρόμαστε, καίμε, σπάμε, σπαταλάμε ενέργεια σε δράσεις εκτόνωσης… τα βάζουμε με τον εχθρό που είναι έξω από εμάς, όχι μέσα μας. Και τέλος λέμε:

1.  Εξάλλου έχω παραχωρήσει την εκπροσώπησή μου στη Βουλή κι ας έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στις δυνάμεις μου, στη λογική μου.
2. Τώρα είναι πολύ αργά… για ότι μου συμβαίνει παίρνω εγώ όλη την ευθύνη στις αχαμνές μου πλάτες και συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν δούλος σας…

Αυτό ακριβώς το τελευταίο από παράγοντας ανασταλτικός μπορεί να γίνει το εφαλτήριο της αντίστροφης μέτρησης για τα αφεντικά:

7. Αντί για έχω όλη την ευθύνη, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου, για τις σκέψεις μου, για τις πράξεις μου, είμαι εγώ υπεύθυνος γα το παρόν μου, για το μέλλον μου.

6. Αντί να με εκπροσωπούν «έρημοι κι απρόσωποι» και χρυσοπληρωμένοι δούλοι δούλων κι αυτοί, Δηλώνω παρών/παρούσα και είμαι ικανός να παίρνω αποφάσεις για να λύνω μόνος μου τα προβλήματά μου, με την άμεση ψήφο μου σε επίπεδο γειτονιάς, κοινότητας, Δήμου, όπου ο καθένας θα είναι ισότιμος με τον άλλο συνομιλητή.

5. Αντί να με εκπροσωπούν κάποιοι πιο μορφωμένοι και πιο έξυπνοι από εμένα στο Κόμμα, ή στο σωματείο ή στο συνδικάτο, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Είμαι ικανός να μοιράσω δύο γαϊδάρων άχυρο, και να κρατήσω το μερίδιο που μου αναλογεί σε εμένα και να αποδώσω δίκαια τα αγαθά των κόπων τους, και στους συνανθρώπους μου για να πάρουν αυτό που δικαιούνται, ανάλογα με τις πραγματικές τους ανάγκες, για μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή διαβίωση, με έλεγχο της παραγωγής με βάση τη μέτρηση αυτών των συγκεκριμένων αναγκών κατά άτομο, σε κάθε τομέα εργασίας.

4. Αντί να με έχουν στο χέρι τους και με απολύουν ότι ώρα θέλουν, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Αυτοδιορίζομαι υπάλληλος του ανθρώπινου συνόλου και δεν θέλω αμοιβή για αυτό, το χρήμα δεν θα γίνει το σύμβολο της δουλείας μου, αυτοδιορίζομαι εργάτης, τεχνίτης, επιστήμονας, στην υπηρεσία του συνόλου, χωρίς μισθό, χωρίς να με εξαγοράζει κανένας και χωρίς να με εξουσιάζει κανένας.

3. Αντί να αισθάνομαι άχρηστος γιατί οι εργοδότες δε με χρειάζονται άλλο, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Η προσφορά εργασίας με αμοιβή που υπολογίζεται σε χρήμα δεν σε κάνει χρήσιμο αλλά σε κάνει δούλο. Είμαι χρήσιμος όταν η προσφορά της εργασίας μου έχει καλό αποτέλεσμα στο  άμεσο περιβάλλον μου, στον περίγυρο, στους ανθρώπους που τον αποτελούν.

2. Αντί για την πλήρη υποταγή, τώρα ήρθε η ώρα να πω: Ξέρω ότι είμαι δούλος και ποιόν υπηρετώ. Τώρα έχω τη δύναμη αυτό να το αλλάξω και το κάνω συνειδητά δεν μου το επιβάλει κανένας παρά μόνο η κοινή λογική μιας ανθρώπινης κοινωνίας που θα απαγορεύει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την υποταγή, την παράλογη απαίτηση για σπατάλη πόρων, αγαθών, και ανθρώπινων ζωών.

1. Αντί για ηττοπάθεια και αίσθηση αδιεξόδου, στο «δεν μπορώ να κάνω αλλιώς», τώρα ήρθε η ώρα να πω: Καμία άλλη παράταση στο στημένο παιχνίδι, καμία άλλη Βουλή με μισθωμένους δούλους, δε θα φέρει αποτέλεσμα.

Δούλοι όλων των ταξικών στρωμάτων Ενωθείτε, ακόμα κι εσείς που είστε δούλοι του Καπιταλισμού, που σας διάλεξε ως επίλεκτους να τον υπηρετείτε, και νιώθετε μέσα σας την αδικία αυτού του συστήματος που σας θέλει αποξενωμένους από τον ίδιο σας τον εαυτό.

Ας έχουμε όλοι ένα αφεντικό: τη συνείδησή μας.

Ας γίνουμε όλοι δούλοι του εαυτού μας.

Ας γίνουμε δούλοι ο ένας του άλλου χωρίς τη μεσολάβηση των αφεντικών.

Μη παίρνετε λεφτά μη δίνετε λεφτά.

Δωρεάν προσφορά εργασίας από όλους για όλους.

Απασχόληση για όλους.

Τέχνες και Γράμματα για όλους.

Ώρες εργασίας ανάλογα με τις αντοχές και την ελεύθερη βούληση του καθένα.

Είμαστε νοήμονα όντα με εξελιγμένο εγκέφαλο, αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το αφαιρέσει κανείς με κανένα Νόμο.

Είμαστε σε ένα προηγμένο πολιτισμό και μπορούμε να αυτοδιοικούμαστε, να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας, να μοιράσουμε δίκαια τα αγαθά σε όλους –η αφθονία τους είναι δεδομένη.-

Γιατί στην κοινωνία αυτή, στη δίκαιη κοινωνία, η εργασία και η δραστηριότητα με σκοπό το χρηματικό κέρδος δεν θα έχει καμία θέση.

Άρα και το Χρήμα, ως ιδέα και ως σύμβολο, πρέπει να σταματήσει να αποτελεί μέσο εξαγοράς χρόνου εργασίας, και μέσο εξαγοράς γενικότερα.

Στην Κοινωνία Χωρίς Λεφτά (ΚΧΛ) θα καταργηθεί η δουλεία με οποιαδήποτε έννοια, για πάντα και με μιας, και το χρήμα θα πάψει να είναι το μέσο για την εξαγορά δούλων προς εκμετάλλευση.

ΚΑΝΕΙΣ ΑΣ μην πάρει χρήματα από κανένα εργοδότη, δημόσιο ή ιδιωτικό, αλλά θα συνεχίσει να εργάζεται και μα προσφέρει όπου χρειάζεται και για όσο χρειάζεται υπηρεσίες, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει χρήματα για την συγκοινωνία, για τη στέγη του, για τη διατροφή του, για την ένδυσή του, για την εξασφάλιση της υγείας ή της παιδείας και της μόρφωσης. Ας πάρουν τα λεφτά τους να τα πετάξουν στα σκουπίδια και όχι στις τράπεζες αυτοί που δε θα θέλουν να τα αποχωριστούν, απλά δεν θα τα έχουν πλέον ανάγκη και θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα της έλλειψης φτώχειας.

Ο καθένας θα πάει στο μανάβη, στο μπακάλη, στον κρεοπώλη, στον παπουτσή κλπ να πάρει τα αγαθά που χρειάζεται.

Δε θα πληρώνει ενοίκιο, ΔΕΗ, ΕΡΤ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, ΦΟΡΟΥΣ, δε θα παζαρέψει κανένας οικονομολόγος τη ζωή του για ένα αυτοκίνητο, για ένα δάνειο για ένα σπίτι, για ένα πρόβλημα υγείας. Όλα θα τα έχει πληρώσει με την εργασία του.

Ο καθένας στην Κοινωνία χωρίς λεφτά, θα ρυθμίζει τις ανάγκες του και θα σταματήσει να είναι υπερκαταναλωτικό Όν, γιατί:

Θα σέβεται τον εαυτό του, η αξία του και ο θαυμασμός των άλλων δεν θα εξαρτάται από το πόσα χρήματα βγάζει, τι αυτοκίνητο οδηγεί, σε ποιο resort κάνει διακοπές…

Θα σέβεται και τις ανάγκες των άλλων, θα σέβεται τον διπλανό του, την γειτονιά του, τον πλανήτη που τον φιλοξενεί.

Ε, και σε όποιον δεν του αρέσει και προτιμάει ένα κόσμο χωρισμένο σε Πλούσιους και Φτωχούς, ας πάει να ζήσει σε άλλον Πλανήτη, να γίνει Πλανητάρχης… και ότι άλλο θελήσει!

Εδώ είναι η ΓΗ και κατοικείται από έλλογα όντα.

Γιατί πώς γίνεται ο ΕΝΑΣ εργοδότης που του έλαχε να παίζει αυτό το ρόλο να δέχεται η λογική του και η συνείδησή του, αυτός να ξοδεύει ένα χιλιάρικο ευρώ την ημέρα για τα μικροέξοδά του, και να δίνει στους εργαζόμενους ένα χιλιάρικο το μήνα και να μην τους φτάνει για να ζήσουν; Αυτός όμως έχει 365 χιλιάδες ευρώ το χρόνο να καταθέσει στην Τράπεζα αν θέλει, εισπράττοντας τα «νόμιμα κέρδη του», για τη διαβίωσή του, ενώ στους δούλους του, δίνει 12.000 το χρόνο και αυτό γιατί του το επιβάλει η εργατική νομοθεσία και η διεκδικήσεις των συνδικαλιστών για τη δικαιοσύνη των εργατικών διεκδικήσεων, ενώ στην πραγματικότητα η εργατική νομοθεσία υπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτικών διεκδικήσεων. Τέλος πάντων, αυτές οι κατ΄ευφημισμόν φράσεις του πολιτικού συστήματος πόσο έξυπνα στημένες είναι!

Βεβαίως, ο εργοδότης υφίσταται και τις ζημιές από την πτώση των τιμών λόγω της υπερπαραγωγής των αγαθών, που έχει ως αποτέλεσμα την αλόγιστη κατασπατάληση των φυσικών πόρων και αυτή η ενδεχόμενη μείωση τους κέρδους, χρεώνεται στον εργάτη και αφαιρείται από το ημερομίσθιό του, με την καταβολή ψιχίων αντί μισθών, ημερομισθίων δώρων και επιδομάτων. Γιατί τα κέρδη του επιχειρηματία πρέπει να παραμένουν σταθερά και να έχουν ΜΟΝΟ ανοδική πορεία για να είναι σταθερή η παγκόσμια οικονομία (= η παγκόσμια κυριαρχία των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου). Απαραίτητο εργαλείο της παραπάνω πολύ «λογικής υπόθεσης» είναι να συναινεί και ο εκμεταλλευόμενος για την εκμετάλλευσή του.

ΓΙΑ να μη ανησυχούν αδίκως και αρχίσουν να νιώθουν ανασφαλείς, αυτοί οι εκπρόσωποι της επίσημης διεθνούς κουλτούρας της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο… ότι κάποτε μπορεί να τελειώσουν οι φυσικοί πόροι και τα αγαθά προς πώληση… (τώρα αρχίζει να τους απασχολεί σοβαρά και ψάχνουνε να βρούνε τη λύση…)

ΑΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΩΤΑ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΔΟΥΛΟΙ…

Η πνευματική εξέγερση των δούλων για μια Κοινωνία Χωρίς Λεφτά θα συνεχίζεται…

…στους χώρους εργασίας-δουλείας, στους δρόμους, στις πλατείες, στις λαϊκές αγορές, στα εργοστάσια, στα εργοτάξια, στα χωράφια, στις συγκοινωνίες, χωρίς «μεσολαβητές» για την επικοινωνία τους, φτάνει κάποιοι να κάνουν την αρχή.

Καλή αρχή για τον καθένα χωριστά μέχρι να γίνουμε οι λίγοι περισσότεροι, κι οι περισσότεροι όλο και πιο πολλοί.

Για τη συγγραφή του κειμένου

Μια Ρόζα Λούζερ Μπούργκ

Δεκέμβριος  2011

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

• To κείμενο αυτό είχε ξεκινήσει να γράφεται από τον Φεβρουάριο του 2011, διανεμήθηκε σε αντίτυπα σε stands σταθμών του Μετρό, μέχρι και τον Ιούνιο. Όποιος/α θέλει να συμμετάσχει στη συγγραφή των Κεφαλαίων του Κειμένου μπορεί να το κάνει ελεύθερα σαν να ήταν δικό του το κείμενο αυτό.
• Αυτό είναι το νόημά της δημοσίευσής του. Να συγγραφούν τα Κεφάλαιά του από όλους όσους το θελήσουν να συμμετάσχουν, σε ένα βαθμό και σε ότι κομμάτι τους αφορά σε αυτό, δημοσιεύοντάς το ή διανέμοντάς το σε κεντρικά σημεία της πόλης.
• Σκοπός είναι να συγκεντρωθούν οι απόψεις όλων και να γραφτεί κάθε Κεφάλαιο από όλους όσους τους ενδιαφέρει η υπόθεση αυτή:

Τέρμα τα συσσίτια, τέρμα η φτώχια, τέρμα οι εξευτελισμοί της ανθρωπότητας με τεχνητές κρίσεις, δεν θα το φάμε το παραμύθι τους, όχι άλλος Παγκόσμιος Πόλεμος των Αφεντικών, ήρθε η σειρά της Παγκόσμιας Εξέγερσης των Δούλων.

Το μοναδικό αφεντικό μας είναι η συνείδησή μας .

Παραρτήματα: Ι και ΙΙ

Παράρτημα Ι: Απόσπασμα διαλόγου από την ταινία « Το Αυγό του φιδιού»

Ξένος Τίτλος Ταινίας: The Serpent’s Egg

Ελληνικός τίτλος: Το αυγό του φιδιού

Σκηνοθεσία: INGMAR BERGMAN

Μουσική: Rolf  Wilhelm

Έτος: 1983

Πρωταγωνιστές: Liv Ullman & David Caradine

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ: Βερολίνο 1923

Διάλογοι:

-Επιστήμονας πειραμάτων: Αναρωτιέσαι πως βρίσκαμε κάποιον να συμφωνήσει σε τέτοιο πείραμα. Κανένα πρόβλημα σε διαβεβαιώ. Ο κόσμος θα έκανε τα πάντα για λίγα χρήματα και φαγητό….

Αυτό είναι απ’ τα πιο πρόσφατα και ενδιαφέροντα πειράματα: στα αντικείμενα χορηγούνται δόσεις Κάπτα Μπλού, ένα άοσμο αέριο. Αρχικά κάνει κόλπα στα κέντρα συμπεριφοράς, δημιουργώντας ανισορροπία σε όλα τα συναισθήματα. Τα αντικείμενα απογυμνώνονται από κοινωνικές άμυνες, χάνουν τις αναστολές τους, παραπαίουν σε διαθέσεις που αλλάζουν γοργά και τους κυριεύουν. Φυσικά επαναλαμβανόμενη έκθεση στο Κάπτα Μπλού προκαλεί μόνιμη βλάβη.

Δεν είμαι τέρας Έιμπελ, αυτά που είδες είναι τα πρώτα αβέβαια βήματα μιας απαραίτητης και λογικής ανάπτυξης.

Σκέφτηκα να κάψω τα αρχεία, να καταστρέψω τα πορίσματα της δουλειάς μας αλλά μου φάνηκε πολύ μελοδραματικό. Ο νόμος θα κατάσχει τα πορίσματά μας κι ύστερα θα τα αρχειοθετήσει. Σε λίγα χρόνια η επιστήμη θα ζητήσει έγγραφα και θα συνεχίσει τα πειράματά μας σε γιγαντιαία κλίμακα. Είμαστε μπροστά από την εποχή μας, Έιμπελ. Σε μια μέρα ή σε δύο, μπορεί και αύριο, οι εθνικές μονάδες στη νότιο  Γερμανία θα επαναστατήσουν με ηγέτη έναν απίστευτα χαμένο τύπο ονόματι Αδόλφο Χίτλερ. Θα είναι κολοσσιαίο φιάσκο.

Ο Χερ Χίτλερ δεν έχει διανοητική δυνατότητα και μέθοδο. Δε συνειδητοποιεί τι τρομερές δυνάμεις πρόκειται να συνενώσει…

Κοίτα αυτή την εικόνα… Κοίτα αυτούς τους ανθρώπους. Είναι ανίκανοι για επανάσταση. Έχουν ταπεινωθεί, έχουν φοβηθεί, έχουν καταπιεστεί πάρα πολύ. Αλλά σε δέκα χρόνια, έως τότε τα 10χρονα θα είναι εικοσάχρονα, τα 15χρονα θα είναι 25χρονα. Στο μίσος που κληρονόμησαν από τους γονείς τους, θα προσθέσουν το δικό τους ιδεαλισμό και ανυπομονησία. Κάποιος θα κάνει ένα βήμα μπροστά και θα εκφράσει τα συναισθήματά τους. Κάποιος θα υποσχεθεί ένα μέλλον. Κάποιος θα προβάλει απαιτήσεις. Κάποιος θα μιλήσει για μεγαλοσύνη και θυσία. Οι νέοι και άπειροι θα δώσουν το κουράγιο και την πίστη τους στους κουρασμένους και αβέβαιους.

Και ύστερα θα γίνει μια επανάσταση και ο κόσμος μας θα βυθιστεί στο αίμα και στη φωτιά. Σε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω, αυτός ο κόσμος θα φτιάξει μια κοινωνία,  απαράμιλλη στην παγκόσμια ιστορία.

Η παλιά βασιζόταν σε ρομαντικές ιδέες περί καλοσύνης του ανθρώπου. Ήταν όλα περίπλοκα εφόσον οι ιδέες δεν ταίριαζαν με την πραγματικότητα.

Η νέα κοινωνία θα βασίζεται σε μια ρεαλιστική εκτίμηση των δυνατοτήτων και των περιορισμών του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι δυσλειτουργία, μια ανωμαλία της φύσης. Εδώ είναι που έρχονται τα πειράματά μας. Ασχολούμαστε με τη βασική κατασκευή και την επανασχηματίζουμε.

Απελευθερώνουμε τις παραγωγικές και ελέγχουμε τις καταστροφικές δυνάμεις. Εξουδετερώνουμε ότι είναι κατώτερο και αυξάνουμε ότι είναι χρήσιμο.

Μια μέρα θα τα πεις σε όποιον θέλει να τ’ ακούσει.

Κανείς δε θα σε πιστέψει παρά το γεγονός ότι αν κάνει την παραμικρή προσπάθεια, μπορεί να δει τι τον περιμένει στο μέλλον.

Είναι σαν το αυγό του φιδιού: μέσα απ΄τις λεπτές μεμβράνες διακρίνεις καθαρά το ήδη τέλεια σχηματισμένο ερπετό. 

Παράρτημα ΙΙ: «Απόσπασμα από τη δημοσίευση της

συνέντευξης του επαναστάτη, Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα

Ο Χιλιανός συγγραφέας που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, σε συνέντευξή του στο ΒΗMagazino στις 12 Ιουνίου 2011 είπε:

«Δεν είμαι προφήτης της Αποκάλυψης αλλά αν δεν κάνουμε ότι μπορούμε για να σταματήσουμε τον παραλογισμό της κεφαλαιοκρατίας θα οδηγηθούμε σε μια συλλογική αυτοκτονία. Οι επικίνδυνοι πολιτικοί πάντα βολεύονται με το να κολλάνε στους επαναστάτες τη στάμπα του τρελού.

Για μένα οι αληθινοί επαναστάτες είναι πολύ συνετοί πολλοί συνεπείς και πολύ ευφυείς»

«Την οικονομική κρίση, που είναι παγκόσμια, δεν την έχουν προκαλέσει οι λαοί, ούτε οι πολίτες αλλά ο συμφεροντολογικός πόθος μιας μικρής ομάδας αθλίων, πράγμα το οποίο βοήθησε τους εκπροσώπους μιας ψευτοαριστεράς (τους Σοσιαλδημοκράτες) να πετάξουν τη μάσκα της προοδευτικότητας και να αποδειχτούν υπερασπιστές τόσο της αδικίας όσο και της ανισότητας….»

αν κάποιος θα έγραφε τη βιογραφία του, ο ίδιος θα ήθελε να γράψει, για αυτόν:

« Ο Λουίς Σεπούλβεδα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει,

στο κατάλληλο μέρος και στην κατάλληλη στιγμή»

Τα Κεφάλαια της Κοινωνίας Χωρίς Λεφτά

1^Ο  Τo Εμπόριο τροφίμων (Super Markets)

Η φιλανθρωπία ήταν και είναι η μάσκα του άθλιου καπιταλιστικού μοντέλου κοινωνίας, όπου οι άνεργοι ταυτίζονται με τους ανήμπορους και οι φτωχότεροι με τους αδύναμους. Κανένας δεν πρέπει να δεχτεί μέσα του αυτή την προβολή εικόνας, που του προβάλει το φιλανθρωπικό κίνημα της Εκκλησίας. Το κίνημα της αθώωσης των υπαιτίων και της αποδυνάμωσης του θύματος.

Μην αγοράσετε τίποτε από τους ναούς (Super Markets) της υφαρπαγής του μισθού του εργαζόμενου (με την καθόλα νόμιμη επιδίωξη κέρδους της τάξεως του 1000% επί της τιμής του συσκευασμένου προϊόντος) για τους φτωχότερους πολίτες. Πρέπει να απαιτήσουμε από την Δικαστική εξουσία την έκδοση εντολής -προς τους εν λόγω ναούς- για τη δωρεάν διανομή τροφής σε όσους παραιτηθούν από την απαίτηση πληρωμής τους με μισθό για την εργασία που προσφέρουν. Αυτό σημαίνει ότι με μια υπεύθυνη δήλωση ο εργαζόμενος δηλώνει ότι δεν θέλει να πληρώνεται για την εργασία που προσφέρει και φυσικά απαιτεί να μην καταβάλει σε χρήμα τα βασικά αγαθά που του χρειάζονται για να ζει ως υγιής άνθρωπος (αυτό μεταφράζεται σε θερμίδες με βάση την ιατρική εκτίμηση που προφανώς θα είναι διαφορετική για τον καθένα). Όσο για τους ανέργους, θα μπορούν να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα, προσφέροντας σε όποιον τομέα επιλέξουν με βάση τις δυνατότητές τους.

Οι εργοδότες, από τη μεριά τους -εκείνοι που μέχρι εχτές ήταν αφεντικά- μπορούν (αντί να κηρύξουν πτώχευση) να διατηρήσουν το προσωπικό τους χωρίς την καταβολή μισθών, και με υπεύθυνη δήλωσή τους να παραχωρούν την επιχείρησή τους στη διάθεση της κοινότητας της αυτόνομης διαχείρισης πόρων και αγαθών, με μόνη απαίτηση την συμμετοχή τους στην εξασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους ίδιους.

Οι εργοδότες που δεν θέλουν να συμμετέχουν σε αυτό μπορούν να πάρουν τα λεφτά τους και να τα παν στην Ελβετία, και μετά να πάνε κάπου να κρυφτούνε γιατί θα υπάρχει η γενικότερη κατακραυγή για όσους χρησιμοποιούν ακόμα το χρήμα ως μέσο εξαγοράς ανθρώπων και αγαθών. Είναι τόσο απλό!

Στην κοινωνία της ανθρωπιάς, η χρήση του χρήματος δεν θα θεωρείται «εκπόρνευση» μόνο από μέρους του εισπράτοντος αλλά και από μέρους του καταβάλλοντος, θα θεωρείται παρότρυνση προς ανήθικες πράξεις και από μέρους του. Δυστυχώς η εποχή της αθωότητας τελείωσε προ πολλών αιώνων. Το χρήμα από μέσο ανταλλαγής έγινε μέσο εξαγοράς συνειδήσεων.

Προτείνω λοιπόν να βρούμε πολλά αυγά και να φτιάξουμε μια τεράστια ομελέτα για την αποζημίωση της προσπάθειας της Αρχιεπισκοπής και να τη στείλουμε με delivery στους παπάδες που θα πεινάνε οι καημένοι.

Επίσης προτείνω να γίνει μια ομάδα σε κάθε γειτονιά που θα παίρνει τρόφιμα δωρεάν από τo super market και θα τα μοιράζει σε ηλικιωμένους που ζουν με πενιχρές συντάξεις και τους κόψανε και το ΕΚΑΣ. Αν κάποιοι από αυτούς παραιτηθούν από την απαίτηση συνταξιοδότησης με υπεύθυνη δήλωσή τους δεν θα καταβάλουν δαπάνες σε χρήμα για καμία ανάγκη τους, όπως ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, υγεία, αλλά θα στηρίζονται από το δίκτυο της γειτονιάς και θα προσφέρουν ανάλογα με τις δυνάμεις τους ο καθένας.

Το ίδιο θα ισχύσει και για όλους όσους έχουν ανάγκη και θέλουν να εισχωρήσουν σε αυτή την κοινωνία: την Κοινωνία της Ανθρωπιάς. Οι σημερινοί  συνταξιούχοι θα είναι οι πρωτοπόροι αυτής της Κοινωνίας. Γιατί ένιωσαν καλά την αδικία, και την εκμετάλλευση, την ύστατη ώρα του απολογισμού των κόπων μιας ζωής!

Η προπαγάνδα των Μέσων θέλουν την εξάπλωση της φιλανθρωπίας,  επιδιώκουν την καλλιέργεια της παθητικής αποδοχής της βοήθειας, υποβιβάζοντας εκείνον που δέχεται βοήθεια, και ανυψώνοντας εκείνον που προσφέρει βοήθεια. Στην Κοινωνία της ανθρωπιάς, λέμε όχι στην παθητική αποδοχή βοήθειας, αυτή η βοήθεια θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και στην ισότιμη προσφορά του βοηθούμενου. Ο φιλάνθρωπος και ο σκέτος άνθρωπος σε ανάγκη θα είναι ισότιμοι και ισάξιοι. Και τι άλλη απόδειξη χρειάζεται και ο πιο αδαής για να πειστεί για το ότι τα Μ. Μ.Ε υποστηρίζουν το έργο της Αρχιεπισκοπής, προωθώντας την Κοινωνία της Υποκρισίας (απαξιώνοντας εμμέσως τους φτωχούς) , της Ανισότητας και της Εκμετάλλευσης, στέλνοντας το απίστευτα ύπουλο και χυδαίο μήνυμα στους Χριστιανούς έλληνες, μέσω ραδιοφώνου: «Αυτά τα Χριστούγεννα, ας γίνουμε πάλι άνθρωποι» (!!!)

Σε αυτή την κοινωνία του 21^ου αι. οι άνθρωποι θα φοράνε την ανθρώπινη μάσκα τους εποχικά και κατά παρότρυνση του καθεστώτος των ΜΜΕ θα επιστρέφουν στην αλλοτριωμένη τους φύση (σε αυτή που τόσο κόπιασαν να του την καλλιεργήσουν). Προς θεού, το ραδιοφωνικό μήνυμα είναι σαφές: Μη τυχόν και περάσουν τα Χριστούγεννα και μείνει η μάσκα κολλημένη σε κανένα ξεχασμένο…

2^ο  Τo Εμπόριο ιδεών και αξιών: με την ευγενική υποστήριξη των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης

Στην Κοινωνία της ανθρωπιάς με τη δημόσια προβολή της προσωπικής ιστορίας του κάθε ανθρώπου που θέλει να εκθέσει τις σκέψεις του και να συζητήσει με τους συνανθρώπους του για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, κάθε Κυριακή στην πλατεία της κάθε γειτονιάς του θα μπει  τέρμα στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα μέσα μαζικοποίησης της κοινωνίας (βλέπε και άκου τα ραδιόφωνα να προπαγανδίζουν το σύνθημα του «όλοι μαζί μπορούμε», και βάζει τους φραγκάτους και τους μισθοσυντήρητους, στο ίδιο τσουβάλι. Εννοείται, βέβαια,  ότι απευθύνεται στους δεύτερους, για να προστατέψει τους πρώτους από την μήνη της κοινωνίας των ανθρώπων, που δυστυχώς τρώνε το παραμύθι ότι βρέθηκε η Αρχιεπισκοπή για να παρηγορήσει τους πεινασμένους και να «καλύψει» με τα πελώρια φτερά της αυτά τα πολυεθνικά αρπακτικά, σαν η κλώσα τα κλωσσόπουλα. Τι συγκινητικό αλήθεια!

Αυτή η απίστευτη αποκάλυψη (ή αλλιώς το ξεβράκωμα) της Αρχιεπισκοπής και η απροκάλυπτη στράτευσή της για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μαφίας της εμπορίας και διακίνησης τροφίμων είναι καταρχήν θεάρεστος πράξις και άκρως πατριωτική, κι από την άλλη σου σκίζει την καρδιά αυτή η αυτοθυσία! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την απαίτηση προς τη Δικαστική εξουσία, για την επιβολή της φτωχής ένδυσης των Μητροπολιτάδων και της λιτής διακόσμησης των εκκλησιαστικών ναών από μέσα και απ’ έξω, γιατί προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και τους ακόλαστους σε κολασμένες σκέψεις. Όσοι δε ναοί ξεπερνούν τα 50 τ.μ, κάλλιστα θα πρέπει να διαμορφωθούν ως κατοικίες αστέγων, για να μη μένει κανένας στο δρόμο, ούτε για μια κρύα νύχτα.

3^Ο  Το Εμπόριο των ονείρων: Τραπεζικά Δάνεια και πιστωτικές κάρτες

Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Αλλά και ανούσια αν είναι δανεική. Γι’ αυτό και μας δάνεισαν στην αρχή χωρίς να τους το ζητήσεις, μετά «θα μου ‘ρθεις από μόνος σου» που λεν κι οι έμποροι στα πρεζόνια. Κι έτσι χωρίς την παρέμβαση κανενός Εισαγγελέα, παρασύρθηκε στην δανειοληψία ολόκληρη η χώρα, για να κερδίσει την πλαστική απόλαυση της ζωής που του πλασάρανε οι διαφημίσεις …οι οποίες παρεμπιπτόντως ανεβάζουν το κασέ της αμοιβής των «δημοσιογράφων»-παρουσιαστών, και τις τιμές των διαφημιζόμενων προϊόντων, στα ύψη. Και όλα αυτά με ένα κουμπί μπορείς να τα σβήσεις, αν απεξαρτηθείς…

Τότε θα δεις ότι παραλίγο να χάσεις το νόημα της ζωής σου, ψάχνοντας για δεύτερη δουλειά για να ξεχρεώσεις τα δάνεια που πήρες, χωρίς καν να τα χρειάζεσαι, χωρίς να κάνανε τη ζωή σου καλύτερη όπως σου υποσχόταν… η διαφήμιση.

Και αφού πείστηκε ο κάθε κακομοίρης να πάρει κι ένα σπίτι, ήρθε η ώρα που η Τράπεζα, εκείνη  που τον αγαπούσε κι ήθελε να τον κάνει ευτυχισμένο, σαν γυναίκα διπρόσωπη, ζητάει τώρα να λιμοκτονήσεις ή να αυτοκτονήσεις για να σώσεις την αξιοπρέπειά σου, που κινδυνεύει

από τα πληρωμένα σκυλιά που σε παίρνουν τηλέφωνο για να σε απειλήσουν μέχρι και με τελεσίγραφο για την άμεση εξόφληση όλου του ποσού!

Δίκαια πράγματα δηλαδή, με την ευλογία της Αρχιεπισκοπής και των Νόμων της Βουλής. Δηλαδή, κλέφτης είναι εκείνος που ορίζει ο Νόμος …ή αλλιώς…  «όπως ο νόμος  ορίζει…» όταν το θύμα υφαρπαγής συναινεί με όλες τις προτάσεις του αρπαγέα, αυτός ο τελευταίος απαλλάσσεται της οποιαδήποτε ηθικής ευθύνης φέρει για την εξαπάτηση του θύματός του…

4^Ο  Το Εμπόριο της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή στο απώτερο   

       μέλλον…

Γενεές  και γενεές μεγάλωσαν περιμένοντας το πλοίο να φανεί… και το πλοίο δε φάνηκε ακόμα. Γενεές και γενεές δώσανε μάχες, αγωνίστηκαν, χάσανε τη ζωή τους για να αλλάξουν την κοινωνία ….Στην ανθρώπινη κοινωνία δεν υπάρχει λόγος να πολεμήσεις, η να αγωνιστείς για κάτι άλλο έξω από εσένα, ή με κάποιον άλλο έξω από εσένα, στην ανθρώπινη κοινωνία έχεις να πολεμήσεις  και να νικήσεις τον ίδιο σου τον Εαυτό, αυτόν που σου φτιάξανε οι άλλοι, για να γίνεις αυτός, κι αυτή που πραγματικά είσαι.  Ίσως μια μέρα να ωριμάσουμε τόσο ώστε τα όνειρά μας να τα φτιάχνουμε μόνοι μας, με τα δικά μας υλικά. Να τα ζούμε στο παρόν μας, και όχι να τα μεταθέτουμε στο μέλλον…. Αυτό θα είναι εύκολο αν κλείσουμε πρώτα την τηλεόραση, και αν μετά αρχίσουμε να αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας σε ότι ακούμε από στόμα δημοσιογράφου, βουλευτή, υπουργού, πρωθυπουργού, και παπά…

5^Ο  Το Εμπόριο των δημόσιων αγαθών:  Υγείας, Παιδείας,   

       Ενέργειας, Μεταφορών και το αγαθό της αληθινής

       Επικοινωνίας.

Η βαθιά ριζωμένη φασιστική προπαγάνδα επιβάλλει την μίζερη αισθητική της και σαρώνει όλους τους δημόσιους χώρους, από τις δημόσιες υπηρεσίες με τα γκρι γραφεία και τα γκρι σχολεία μας, από τις αφιλόξενες εισόδους στις υπηρεσίες υγείας, ένα καθεστώς του γκρι μας  περιέβαλε πάντα από χούντας, και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα στις πλατείες με την υψηλή αισθητική του μπετόν αρμέ και γύρω-γύρω με περίφραξη από σίδερα τύπου φυλακής, βλέπε τα σημερινά πάρκα-παιδικές χαρές που παίζουν τα παιδιά σου, τα οποία πρέπει στην ελληνική επικράτεια να μεγαλώνουν με τα σίδερα και με τις πέτρες, με σκληρά υλικά …για να ξαναγίνονται άνθρωποι κάθε Χριστούγεννα όταν μεγαλώσουν και γίνουν αυτό που λέμε σήμερα Έλληνας (=κακοποιημένος από κούνιας). Και τι να σου κάνουν κι αυτοί οι Δήμαρχοι θύματα των εργολάβων είναι κι αυτοί, των εργολάβων που τους έθρεψε και τους γαλούχησε η χούντα και επιβάλλουν την αισθητική τους ακόμα και στους αρχιτέκτονες… που δυστυχώς -ντρέπομαι που θα το πω- αλλά γίνονται υποχείριά τους όταν χτίζουν πολυκατοικίες και δημόσια έργα. Οι κεντρικές πλατείες είναι αφιλόξενες για τον κάτοικο της περιοχής, επιβάλλεται φασιστικά (=γιατί ποτέ δε ρωτήθηκε κανένας κάτοικος της περιοχής του για το πώς θα ήθελε να φτιαχτεί η πλατεία της γειτονιάς του) και με την σύμφωνη γνωμοδότηση των εκλεγμένων αρχόντων μας προς τους εργολάβους που την ανέλαβαν, ότι η πλατεία είναι φτιαγμένη για το σκοπό που εξυπηρετεί όλους μας: τσιμέντο όσο χρειάζεται για να καλυφθούν και οι μίζες, και λίγο χορτάρι και 2 με 3 δεντράκια μην έχει και κανένας παράπονο. Γιατί σε αυτό το όλοι κρύβεται η βαθύτερη ρίζα του φασισμού. Σε αυτό το όλοι μας, χτίζουν τους σκοπούς τους οι αρχιτέκτονες του σκότους και οι καλοί τους υποστηρικτές οι δημοσιογράφοι, μας πείθουν (αφού έχουν πείσει πρώτα τους εαυτούς τους) επαναλαμβάνοντας καθημερινά, ότι αυτό το όλοι λέγεται δημοκρατία.

Αληθινή επικοινωνία μεταξύ των πολιτών σε δημόσιους κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους από τους ίδιους με τη δική τους αισθητική (που δεν θα είναι ίδια η μια με την αισθητική της άλλης διπλανής περιοχής ή και γειτονιάς) για να αποφασίζουν για τα θέματα που τους αφορούν, μέσα από την αληθινή επαφή μεταξύ τους και όχι μέσω της ψευδαίσθησης της επικοινωνίας που προσφέρει το θαυματουργό κουτί που λέγεται  τηλεόραση ή αλλιώς μέσο μαζικής αποβλάκωσης,

που ανεβάζει τις τιμές των προϊόντων λόγω της υψηλού κόστους διαφήμισής τους που μετά χρεώνεται  στον καταναλωτή. Κι επειδή από τον διαφημιστή πληρώνεται ο καναλάρχης, για να προβάλει το προϊόν,  βλέποντας τηλεόραση και αγοράζοντας τα διαφημιζόμενα προϊόντα χρηματοδοτείς -εκτός από τα επιπλέον ευρώ που επιβαρύνεται το προϊόν λόγω της διαφήμισης- και την αμοιβή του «δημοφιλούς» δημοσιογράφου του καναλιού. Κι όλα αυτά αγοράζοντας ένα οποιοδήποτε  προϊόν που διαφημίζεται… κι όλα αυτά πατώντας ένα κουμπί… αποβλακώνεσαι, αποχαυνώνεσαι, και από πάνω χρηματοδοτείς με τον ιδρώτα σου, τα υπερκέρδη των πολυεθνικών και τον τεράστιο μισθό της τάδε παρουσιάστριας ή του τάδε δημοσιογράφου (που τυγχάνουν από ότι ξέρω  άλλοτε φιλάνθρωποι και άλλοτε φιλόζωοι).

Η καπιταλιστική ιδεολογία επιβάλει για να δικαιούσαι τα δημόσια αγαθά, να τα πληρώνεις, να τα αγοράζεις, να τα αποτιμάς σε χρήμα.

Η καπιταλιστική ιδεολογία επιβάλλει να έχεις λεφτά για να ζήσεις σαν άνθρωπος, κι από τα δικά σου τα λεφτά να γίνουν αυτοί πλούσιοι, κι εσύ να μένεις σε δυάρι με 5 άτομα, κι αυτός σε βίλα ένας.

6^ο Η εξαρτημένη εργασία και  η ανεργία

Η αξία του ανθρώπου -περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνία στην ελληνική επικράτεια- κρίθηκε από την απάντηση στην κρίσιμη ερώτηση, αξιολόγησης της προσωπικότητας του ατόμου: «πόσα βγάζει;» Πάνω στην έννοια λεφτά-χρήμα χτίστηκαν όλες οι αξίες της ελληνικής κοινωνίας επισύροντας στο γκρεμό πολλές αρετές και ανθρώπινες αξίες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα αυτοί που τις διατήρησαν είτε να διώκονται σαν μάρτυρες της εποχής της δίωξης των χριστιανών από τους Ρωμαίους, είτε να απαξιώνονται από το καθεστώς των επιτυχημένων και να αποκαλούνται loosers.

Όσο για την επί χρήμασι προσφορά υπηρεσιών και επιστημονικής γνώσης (από την ιατρική μέχρι την εφαρμοσμένη τεχνολογία την έρευνα  και την παραγωγή ενέργειας), δεν θεωρήθηκε ποτέ πορνεία, ή άσκηση ελευθερίου επαγγέλματος από μέρους του επιστήμονα που προσφέρει με μισθό ή με χρηματική αμοιβή τη γνώση του, που κι αυτός με τη σειρά του αγόρασε από άλλους, για να καταξιωθεί στα μάτια της κοινωνίας που τον οικοδόμησε με μπετόν αρμέ από τα παιδικά του χρόνια (στα τσιμεντένια κουτιά που λέγονται σχολεία).

Στο λεξικό της αστικής κουλτούρας Πορνεία ασκεί μόνο ο άνθρωπος που πουλάει το σώμα του για σεξουαλική εκμετάλλευση, και όχι αυτός που πουλάει τη γνώση του, την τέχνη του ή τον εαυτό του για ένα μισθό, για ένα κουστούμι, για ένα ξεροκόμματο.

Αποτέλεσμα της παραπάνω αντίληψης είναι ο άνεργος να νιώθει άχρηστος, να νιώθει αποβεβλημένος από το σύστημα εκμετάλλευσης που τον καθιστούσε «χρήσιμο» και εκμεταλλεύσιμο! Και αντί να ενωθούν όλοι οι άνεργοι και να προσφέρουν δωρεάν εργασία στη γειτονιά, στους χώρους, στους ανθρώπους της γειτονιάς τους, αντί να νιώσουν περήφανοι και ελεύθεροι να σκεφτούν πριν δράσουν και να εκμεταλλευτούν αυτοί την κατάσταση, απομονώνονται, και μερικοί αφού πάθουν κατάθλιψη, αυτοκτονούν.

Αυτοί εκεί πάνω χαίρονται και νιώθουν ότι κερδίζουν το παιχνίδι. Κάθε αυτοκτονία τους δίνει δικαίωση, τους δίνει οξυγόνο για να ζουν. Λένε μέσα τους, οι αδύναμοι δεν έχουν θέση σε αυτόν τον κόσμο, στον κόσμο μας, όπως τον φτιάξαμε εμείς. Γιατί εμείς πρώτοι θάψαμε τον εαυτό μας σε βαθύ μπουντρούμι και τον αγνοούμε, και τον θάψαμε ζωντανό για να γίνουμε αυτό που είμαστε τώρα, αδίστακτοι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης ανάγκης για επιβίωση…

7^ο  Οι βασικές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου για τροφή, στέγη, ενδυμασία, υγιεινές συνθήκες διαβίωσης και οι βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου για πνευματική τροφή, για προσφορά και δημιουργία.

Ο ευνουχισμός των βασικότερων αναγκών του ανθρώπου ήταν πολύ εύκολη υπόθεση:

Αφενός, μέσω της  εμπορευματοποίησή τους, μέσω της επιβολής της κουλτούρας της αστικής τάξης και με τη συναίνεση των πάσης φύσης καλλιτεχνών, λογοτεχνών, και διανοούμενων που την υπηρετούν (ενώ αυτοί πιστεύουν για τους εαυτούς τους ότι υπηρετούν τη γνώση και την τέχνη, ή έτσι τουλάχιστον λένε στην τηλεόραση όταν δίνουν λαμπρές συνεντεύξεις, άλλοι το τραβάνε και λίγο παραπέρα και δηλώνουν ότι υπηρετούν και το λαό ταυτόχρονα!), και αφετέρου, με τον παράλληλο  αποκλεισμό ανθρώπων που δεν έχουν τα φράγκα να την αγοράσουν αυτήν την αστική κουλτούρα των ενυδρείων, των θερμοκηπίων, των γυμναστηρίων, των εργαστηρίων και των στούντιο).

Για αυτούς τους τελευταίους φρόντισαν να μην έχουν χρόνο ούτε να ξύσουν το κεφάλι τους, για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες… Για αυτό το λόγο αυτό και οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου σε παγκόσμια κλίμακα δεν καλύπτονται, όχι από έλλειψη, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ:

αν ο άνθρωπος θα είχε εξασφαλίσει τις βασικές του ανάγκες, δεν θα επέτρεπε σε κανένα να του κάτσει στο σβέρκο, (από καλλιτέχνη μέχρι πολιτικό), για να του πουλάει και κοινωνική ευαισθησία από πάνω!

Συνεχίζεται….

στις γειτονιές, στις πλατείες, στις καρδιές μας… 

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Τα Κεφάλαια αυτά ξεκίνησαν να γράφονται από τότε που ξεκίνησε και η ιδέα της απεξάρτησης του ίδιου του συγγραφέα από την έννοια «χρήμα» και συνεχίζουν να γράφονται από μόνα τους λόγω των εξελίξεων  στην Μετά Κρίση εποχή που διανύουμε… Για το λόγο αυτό:

όποιος και όποια επιθυμεί μπορεί να βάλει ένα λιθαράκι στη συγγραφή του Κεφαλαίου που τον/την ενδιαφέρει, ώστε να βγει ένα συλλογικό αποτέλεσμα, απόψεων και προτάσεων. Οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες που πρέπει να είμαστε έτοιμοι θεωρητικά πριν μας φορέσουν το παραμύθι της κρίσης, και πριν πείσουν τις μάζες και εμάς τους ίδιους,  ότι η κρίση αυτή ήταν μια ευκαιρία για την ανθρωπότητα, να ξεχειλίσουν τα φιλανθρωπικά συναισθήματα, και να ανθίσει εκεί κατά την Άνοιξη η ελεημοσύνη για τους πτωχούς, εκείνους που χτυπήθηκαν από την κρίση (που κατασκεύασαν οι ίδιοι: πολιτικοί και τραπεζίτες)!

Για όποιον καταλαβαίνει το ΣΗΜΑΙΝΟΜΕΝΟ του ραδιοφωνικού  μηνύματος ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Σε απλή μετάφραση αυτό σημαίνει :

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ…(ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ  ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ… )

PLEASE, ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΗ ΦΑΤΕ ΤΗ ΦΟΛΑ ΤΗΣ «ΚΡΙΣΗΣ»!

http://filologos10.wordpress.com/