Ο λαός δεν κατανοεί την τρέχουσα κατάσταση. Βρίσκεται χωμένος στο χάρτινο κάστρο του που δημιούργησε για να λέει πως ζει. Δεν εννοώ φυσικά το σπιτικό με τα ντουβάρια, αλλά ως άνθρωπος. Έκτισε τον χάρτινο άνθρωπο κατ΄επιλογήν εξωθεσμικών επιλογών, μιμούμενος αυτά που του σέρβιραν, χωρίς δικές του βάσεις και αρχές. Δεν μου αρέσει να ομολογώ, ότι ακόμα και τώρα δεν έχει παρεκλύνει από αυτήν την θέση ούτε εκατομμυριοστό. Επιλέγει το χάρτινο σπίτι του, ως εύκολη λύση, χωρίς να προσπαθεί να ψάξει να βρει την νέα του ανάγκη και να την προασπίσει. Έτσι αποκτά την θέα του ανθρωπάκου, που πέρα από το χάρτινο σπίτι του δεν έχει μάθει κάτι άλλο. Ίσως πολλοί να πιστεύουν πως πρέπει να πιάσει πάτο για να αναγεννηθεί. Μάλλον να είναι έτσι, αφού ως φυσικός νόμος, πρώτα πρέπει να φτάσεις έσχατος για να ξεκινήσεις πρώτος. Πρώτα να γνωρίσεις τον πάτο για να ψάξεις την αρχή. Δηλαδή ως γνώση και επίγνωση, ως μόνος τρόπος εκτίμησης αυτού και του αντίθετού του και όχι ως ταπείνωση ή κάποια μορφή υποταγής. Α. Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΦΕΛΕΙΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΙ ΤΗΣ Ένας λαός χωρίς πολιτική στόχευση, χωρίς πραγματικά ανατρεπτική στρατηγική, που θα επιμένει να αναζητά «σωτήρες» και δεκανίκια, και όχι τη χειραφέτηση της υποθηκευμένης του αξιοπρέπειας, θα είναι ένας ανεμοδαρμένος λαός – εξάρτημα σε μια επικίνδυνη γεωπολιτική σκακιέρα που δεν αστειεύεται όσο οι αφελείς αγαπητικοί και θιασώτες της. του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Αναλύσεις επί αναλύσεων για την πολυσυζητημένη σύνοδο κορυφής, αλλά κανείς δεν θέτει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων… Πρόκειται για μια σύνοδο που επί της ουσίας διαψεύδει τις προσδοκίες των αφελών. Όλων εκείνων που πίστεψαν πως οι πολιτικές συμμορίες που χειραγωγούν τους λαούς σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των ισχυρών αφεντικών τους, θα μαζευτούν για να δρομολογήσουν λύσεις προς όφελος των κοινωνιών. Τα πολιτικά λαμόγια της Ευρώπης όμως έχουν μια και μοναδική εντολή να εκτελέσουν. Να βυθίσουν στην απόλυτη φτώχεια τους λαούς, και να εξασφαλίσουν αλώβητο από τον ανεξέλεγκτο κανιβαλισμό, το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι της πίτας για λογαριασμό των εντολοδόχων τους. Και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε. Δεύτερο: Σ αυτό το νυφοπάζαρο του οξύτατου ανταγωνισμού, τα πολιτικά λαμόγια της Ευρώπης αντάμωσαν συσπειρωμένα στον ανελέητο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει σε βάρος των κοινωνιών, αλλά και ταυτόχρονα αντιπαρατιθέμενα και ταμπουρωμένα πίσω από τις ιδιαίτερές τους επιδιώξεις στα πλαίσια του εγγενούς ανταγωνισμού τους. Όλα δείχνουν πως οι οξυμμένες αντιθέσεις τους δεν τιθασεύονται, και όταν τα «τεχνικά μέτρα» στερέψουν – αφού άλλωστε είναι καταδικασμένα σε μηδενικό και πάντως αυστηρά πρόσκαιρο αποτέλεσμα – οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να προετοιμάζονται για το χειρότερο. Και αυτό είναι ο πόλεμος και η καταστροφή μέσα από την οποία φιλοδοξεί το εφιαλτικό τους σχέδιο να ανατροφοδοτήσει τον ανταγωνισμό της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας. Ας γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι: Οι αντιπαραθέσεις τους για την έκταση και την ταυτότητα της τροποποίησης των ευρωπαϊκών συνθηκών, δεν οφείλονται σε κάποιες επιμέρους διαθέσεις εφαρμογής πολιτικών προστατευτισμού προς όφελος των ίδιων των λαών τους... Συνιστούν αντίθετα τμήμα των επεξεργασμένων τους στρατηγικών, που θα διατηρούν ως κυρίαρχες τις πολιτικές της γενικευμένης κοινωνικής δυστυχίας, επιδιώκοντας παράλληλα είτε να μην απολέσουν είτε ακόμη και να προσαυξήσουν τα ιδιαίτερα ωφελήματα για λογαριασμό των νταβατζήδων και των ισχυρών συμπλεγμάτων τα οποία υπηρετούν. Το να επιχειρεί για παράδειγμα η Μεγάλη Βρετανία να εμποδίσει την Γερμανική επεκτατικότητα από την επιδίωξή της να πατήσει την μπότα της στην ισχυρότερη χρηματοπιστωτική αγορά της Ευρώπης (βλέπε City του Λονδίνου), αυτό δε συνιστά αντιπαράθεση με επίκεντρο τη μέριμνα για την κοινωνία. Με δύο λόγια… Κανείς και ποτέ δε συζήτησε για πολιτικές που θα απαλλάξουν οριστικά τις κοινωνίες από το βραχνά της υπερχρέωσης… Όλοι και πάντα συζητούν για τους τρόπους διαχείρισης του ανεξέλεγκτου χρέους που φορτώνουν στις κοινωνίες, προκειμένου να μετατρέπεται σε εργαλείο κερδοφορίας σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των ισχυρών. Κι αυτό γιατί το κεντρικό ζητούμενο όλων, είναι η αξιοποίηση του χρέους όχι μόνο ως εργαλείο ανεξέλεγκτης κερδοφορίας, αλλά κυρίως ως όχημα άλωσης των συνειδήσεων και καθυπόταξης των λαών. Πως απαντούν ωστόσο σ αυτό το θέατρο των πεινασμένων ορνέων, τα δικά μας τσίρκουλα της πολιτικής??? Τι πήγε να διαπραγματευτεί ο δοτός πρωθυπουργός της Ελλάδας σ αυτή τη σύνοδο??? Μήπως πήγε εξοπλισμένος με την εθνική αξιοπρέπεια στη φαρέτρα του να βροντοφωνάξει ένα: «Φτάνει πια… Δεν πρόκειται να θυσιάσω ούτε σταγόνα από τον ιδρώτα του λαού μου σ αυτό το άθλιο παζάρι σας»… Ή μήπως πήγε απόλυτα εναρμονισμένος με τις επιδιώξεις των κέντρων που τον γαλούχισαν και το ραγιαδισμό των προσκυνημένων που τον διόρισα στη θέση του κατοχικού πρωθυπουργού αυτής της χώρας??? Με τι ασχολείται το πολιτικό σύστημα του αντεθνικού δοσιλογισμού στο εθνικό μέτωπο??? Ασχολείται άραγε με την εφαρμογή πολιτικών που θα ανατρέψουν τον «κακό του εαυτό» και μαζί μ αυτόν τις πολιτικές που οδήγησαν τον τόπο στην απόλυτη εξαθλίωση και την πατρίδα μας στη θλιβερή πρωτιά των απεγνωσμένων που αυτοκτονούν σε ολόκληρη την Ευρώπη??? Ή μήπως ασχολείται πεισματικά με την εφαρμογή και τη διεύρυνση των ίδιων αδιεξόδων που οδηγούν τον τόπο στον αφανισμό και μετατρέπουν την πατρίδα μας σε μια απέραντη υποθήκη??? Ήδη βρίσκεται στα σκαριά ένα ακόμη πακέτο αυξημένης υπερχρέωσης ύψους 29 δις, που θα φέρει, νέα αδιέξοδα, νέα εφιαλτικά μέτρα, νέα ισχυρή δόση απόγνωσης γι αυτή την κοινωνία που συνεχίζει να ανέχεται τους άθλιους να διαφεντεύουν την τύχη της και την αξιοπρέπειά της. Συμπέρασμα… Στο τιμόνι της χώρας βρίσκονται ορκισμένοι Νενέκοι, με μοναδικό μέλημα να λένε «Ναι σε όλα» όσα αποφασίζουν και δρομολογούν οι χειραγωγούμενες πολιτικές συμμορίες σε βάρος των λαών αξιοποιώντας και τη λιπόθυμη αξιοπρέπειά μας. Όσο αυτός ο πλανημένος λαός θα συνεχίσει να περιμένει πως η απαλλαγή του από τους δυνάστες του, θα είναι αποτέλεσμα πολιτικών διεργασιών, με τον ίδιο παροπλισμένο στο ρόλο του παθητικού θεατή των εξελίξεων, τόσο ο εφιάλτης της απόγνωσης θα θεριεύει, κι αυτό που θα αφήνει πίσω του θα είναι μόνο ερείπια και δυστυχία παντού. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως μόνο ο καθολικός ξεσηκωμός με στόχο – όχι τις πολιτικές διεργασίες αλλά την πολιτική ανατροπή – μπορεί να ανακόψει αυτή την επικίνδυνη πορεία για τον αφανισμό του τόπου μας. Πρόκειται για την ανάγκη ενός ξεσηκωμού που δε θα ξέρει απλά τι καλείται να ανατρέψει. Θα ξέρει πρωτίστως την ταυτότητα της δικής του πολιτικής απάντησης, προκειμένου να μπει ο τόπος σε μια πραγματικά διαφορετική πορεία. Μέσα από αυτό θα καθοριστούν και οι φυσικοί σύμμαχοι των εξεγερμένων, αλλά και το ποιοι θα είναι οι συνεπείς πολιτικοί συνοδοιπόροι τους σ αυτή την περήφανη διαδρομή. Γιατί σ αυτή τη διαδρομή της περηφάνιας, είναι σαφές πως δε χωράνε ούτε οι πράσινοι δήμιοι όσο και αν επιχειρήσουν να ανακαινιστούν, ούτε οι καιροσκόποι συνοδοιπόροι τους που προτίμησαν να δώσουν διαπιστευτήρια υποταγής στους ισχυρούς και όχι πραγματικό δείγμα φιλότιμου και μπέσας στην κοινωνία που συνεχίζουν να εξαπατούν αδίστακτα στην πρώτη ευκαιρία. Όπως είναι επίσης σαφές, πως αυτή τη διαδρομή δεν μπορούν να την φωτίσουν οι πολιτικοί φαφλατάδες που ανευθυνολογούν και χαριεντίζονται με την πολιτική ανευθυνότητα, τον επιπόλαιο πολιτικό σαλταδορισμό, την αναζήτηση «νησίδων» …ανακούφισης μέσα στο πέλαγος της απόλυτης δυστυχίας και την προκήρυξη διαγωνισμών με στόχο την αναζήτηση «σωτήρων» πρόθυμων να παραιτηθούν από το ρόλο του νταβατζή. Ένας λαός χωρίς πολιτική στόχευση, χωρίς πραγματικά ανατρεπτική στρατηγική, που θα επιμένει να αναζητά «σωτήρες» και δεκανίκια, και όχι τη χειραφέτηση της υποθηκευμένης του αξιοπρέπειας, θα είναι ένας ανεμοδαρμένος λαός – εξάρτημα σε μια επικίνδυνη γεωπολιτική σκακιέρα που δεν αστειεύεται όσο οι αφελείς αγαπητικοί και θιασώτες της. http://ellinikoforum.blogspot.com/ Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ............

Ο λαός δεν κατανοεί την τρέχουσα κατάσταση. Βρίσκεται χωμένος στο χάρτινο κάστρο του που δημιούργησε για να λέει πως ζει.  Δεν εννοώ φυσικά το σπιτικό με τα  ντουβάρια, αλλά ως άνθρωπος.  Έκτισε τον χάρτινο άνθρωπο κατ΄επιλογήν εξωθεσμικών επιλογών, μιμούμενος αυτά που του σέρβιραν, χωρίς δικές του βάσεις και αρχές.  Δεν μου αρέσει να ομολογώ, ότι ακόμα και τώρα δεν έχει παρεκλύνει από αυτήν την θέση ούτε εκατομμυριοστό.  Επιλέγει το χάρτινο σπίτι του, ως εύκολη λύση, χωρίς να προσπαθεί να ψάξει να βρει την νέα του ανάγκη και να την προασπίσει.  Έτσι αποκτά την θέα του ανθρωπάκου, που πέρα από το χάρτινο σπίτι του δεν έχει μάθει κάτι άλλο.   Ίσως πολλοί να πιστεύουν πως πρέπει να πιάσει πάτο για να αναγεννηθεί.  Μάλλον να είναι έτσι, αφού ως φυσικός νόμος, πρώτα πρέπει να φτάσεις έσχατος για να ξεκινήσεις πρώτος. Πρώτα να γνωρίσεις τον πάτο για να ψάξεις την αρχή.  Δηλαδή ως γνώση και επίγνωση, ως μόνος τρόπος εκτίμησης αυτού και του αντίθετού του και όχι ως ταπείνωση ή κάποια μορφή υποταγής.   Α.  

 Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΦΕΛΕΙΣ ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΙ ΤΗΣ

Ένας λαός χωρίς πολιτική στόχευση, χωρίς πραγματικά ανατρεπτική στρατηγική, που θα επιμένει να αναζητά «σωτήρες» και δεκανίκια, και όχι τη χειραφέτηση της υποθηκευμένης του αξιοπρέπειας, θα είναι ένας ανεμοδαρμένος λαός – εξάρτημα σε μια επικίνδυνη γεωπολιτική σκακιέρα που δεν αστειεύεται όσο οι αφελείς αγαπητικοί και θιασώτες της.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αναλύσεις επί αναλύσεων για την πολυσυζητημένη σύνοδο κορυφής, αλλά κανείς δεν θέτει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων…

Πρόκειται για μια σύνοδο που επί της ουσίας διαψεύδει τις προσδοκίες των αφελών.

Όλων εκείνων που πίστεψαν πως οι πολιτικές συμμορίες που χειραγωγούν τους λαούς σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των ισχυρών αφεντικών τους, θα μαζευτούν για να δρομολογήσουν λύσεις προς όφελος των κοινωνιών.

Τα πολιτικά λαμόγια της Ευρώπης όμως έχουν μια και μοναδική εντολή να εκτελέσουν.

Να βυθίσουν στην απόλυτη φτώχεια τους λαούς, και να εξασφαλίσουν αλώβητο από τον ανεξέλεγκτο κανιβαλισμό, το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι της πίτας για λογαριασμό των εντολοδόχων τους. Και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε.

Δεύτερο: Σ αυτό το νυφοπάζαρο του οξύτατου ανταγωνισμού, τα πολιτικά λαμόγια της Ευρώπης αντάμωσαν συσπειρωμένα στον ανελέητο πόλεμο που έχουν εξαπολύσει σε βάρος των κοινωνιών, αλλά και ταυτόχρονα αντιπαρατιθέμενα και ταμπουρωμένα πίσω από τις ιδιαίτερές τους επιδιώξεις στα πλαίσια του εγγενούς ανταγωνισμού τους.

Όλα δείχνουν πως οι οξυμμένες αντιθέσεις τους δεν τιθασεύονται, και όταν τα «τεχνικά μέτρα» στερέψουν – αφού άλλωστε είναι καταδικασμένα σε μηδενικό και πάντως αυστηρά πρόσκαιρο αποτέλεσμα – οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να προετοιμάζονται για το χειρότερο.

Και αυτό είναι ο πόλεμος και η καταστροφή μέσα από την οποία φιλοδοξεί το εφιαλτικό τους σχέδιο να ανατροφοδοτήσει τον ανταγωνισμό της ανεξέλεγκτης κερδοφορίας.

Ας γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι:

Οι αντιπαραθέσεις τους για την έκταση και την ταυτότητα της τροποποίησης των ευρωπαϊκών συνθηκών, δεν οφείλονται σε κάποιες επιμέρους διαθέσεις εφαρμογής πολιτικών προστατευτισμού προς όφελος των ίδιων των λαών τους...

Συνιστούν αντίθετα τμήμα των επεξεργασμένων τους στρατηγικών, που θα διατηρούν ως κυρίαρχες τις πολιτικές της γενικευμένης κοινωνικής δυστυχίας, επιδιώκοντας παράλληλα είτε να μην απολέσουν είτε ακόμη και να προσαυξήσουν  τα ιδιαίτερα ωφελήματα για λογαριασμό των νταβατζήδων και των ισχυρών συμπλεγμάτων τα  οποία υπηρετούν.

Το να επιχειρεί για παράδειγμα η Μεγάλη Βρετανία να εμποδίσει την Γερμανική επεκτατικότητα από την επιδίωξή της να πατήσει την μπότα της στην ισχυρότερη χρηματοπιστωτική αγορά της Ευρώπης (βλέπε City του Λονδίνου), αυτό δε συνιστά αντιπαράθεση με επίκεντρο τη μέριμνα για την κοινωνία.

Με δύο λόγια…

Κανείς και ποτέ δε συζήτησε για πολιτικές που θα απαλλάξουν οριστικά τις κοινωνίες από το βραχνά της υπερχρέωσης…

Όλοι και πάντα συζητούν για τους τρόπους διαχείρισης του ανεξέλεγκτου χρέους που φορτώνουν στις κοινωνίες, προκειμένου να μετατρέπεται σε εργαλείο κερδοφορίας σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των ισχυρών.

Κι αυτό γιατί το κεντρικό ζητούμενο όλων, είναι η αξιοποίηση του χρέους όχι μόνο ως εργαλείο ανεξέλεγκτης κερδοφορίας, αλλά κυρίως ως όχημα άλωσης των συνειδήσεων και καθυπόταξης των λαών.

Πως απαντούν ωστόσο σ αυτό το θέατρο των πεινασμένων ορνέων, τα δικά μας τσίρκουλα της πολιτικής???

Τι πήγε να διαπραγματευτεί ο δοτός πρωθυπουργός της Ελλάδας σ αυτή τη σύνοδο???

Μήπως πήγε εξοπλισμένος με την εθνική αξιοπρέπεια στη φαρέτρα του να βροντοφωνάξει ένα: «Φτάνει πια… Δεν πρόκειται να θυσιάσω ούτε σταγόνα από τον ιδρώτα του λαού μου σ αυτό το άθλιο παζάρι σας»…

Ή μήπως πήγε απόλυτα εναρμονισμένος με τις επιδιώξεις των κέντρων που τον γαλούχισαν και το ραγιαδισμό των προσκυνημένων που τον διόρισα στη θέση του κατοχικού πρωθυπουργού αυτής της χώρας???

Με τι ασχολείται το πολιτικό σύστημα του αντεθνικού δοσιλογισμού στο εθνικό μέτωπο???

Ασχολείται άραγε με την εφαρμογή πολιτικών που θα ανατρέψουν τον «κακό του εαυτό» και μαζί μ αυτόν τις πολιτικές που οδήγησαν τον τόπο στην απόλυτη εξαθλίωση και την πατρίδα μας στη θλιβερή πρωτιά των απεγνωσμένων που αυτοκτονούν σε ολόκληρη την Ευρώπη???

Ή μήπως ασχολείται πεισματικά με την εφαρμογή και τη διεύρυνση των ίδιων αδιεξόδων που οδηγούν τον τόπο στον αφανισμό και μετατρέπουν την πατρίδα μας σε μια απέραντη υποθήκη???

Ήδη βρίσκεται στα σκαριά ένα ακόμη πακέτο αυξημένης υπερχρέωσης ύψους 29 δις, που θα φέρει, νέα αδιέξοδα, νέα εφιαλτικά μέτρα, νέα ισχυρή δόση απόγνωσης γι αυτή την κοινωνία που συνεχίζει να ανέχεται τους άθλιους να διαφεντεύουν την τύχη της και την αξιοπρέπειά της.

Συμπέρασμα…

Στο τιμόνι της χώρας βρίσκονται ορκισμένοι Νενέκοι, με μοναδικό μέλημα να λένε «Ναι σε όλα» όσα αποφασίζουν και δρομολογούν οι χειραγωγούμενες πολιτικές συμμορίες σε βάρος των λαών αξιοποιώντας και τη λιπόθυμη αξιοπρέπειά μας.

Όσο αυτός ο πλανημένος λαός θα συνεχίσει να περιμένει πως η απαλλαγή του από τους δυνάστες του, θα είναι αποτέλεσμα πολιτικών διεργασιών, με τον ίδιο παροπλισμένο στο ρόλο του παθητικού θεατή των εξελίξεων, τόσο ο εφιάλτης της απόγνωσης θα θεριεύει, κι αυτό που θα αφήνει πίσω του θα είναι μόνο ερείπια και δυστυχία παντού.

Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως μόνο ο καθολικός ξεσηκωμός με στόχο – όχι τις πολιτικές διεργασίες αλλά την πολιτική ανατροπή – μπορεί να ανακόψει αυτή την επικίνδυνη πορεία για τον αφανισμό του τόπου μας.

Πρόκειται για την ανάγκη ενός ξεσηκωμού που δε θα ξέρει απλά τι καλείται να ανατρέψει. Θα ξέρει πρωτίστως την ταυτότητα της δικής του πολιτικής απάντησης, προκειμένου να μπει ο τόπος σε μια πραγματικά διαφορετική πορεία.

Μέσα από αυτό θα καθοριστούν και οι φυσικοί σύμμαχοι των εξεγερμένων, αλλά και το ποιοι θα είναι οι συνεπείς πολιτικοί συνοδοιπόροι τους σ αυτή την περήφανη διαδρομή.

Γιατί σ αυτή τη διαδρομή της περηφάνιας, είναι σαφές πως δε χωράνε ούτε οι πράσινοι δήμιοι όσο και αν επιχειρήσουν να ανακαινιστούν, ούτε οι καιροσκόποι συνοδοιπόροι τους που προτίμησαν να δώσουν διαπιστευτήρια υποταγής στους ισχυρούς και όχι πραγματικό δείγμα φιλότιμου και μπέσας στην κοινωνία που συνεχίζουν να εξαπατούν αδίστακτα στην πρώτη ευκαιρία.

Όπως είναι επίσης σαφές, πως αυτή τη διαδρομή δεν μπορούν να την φωτίσουν οι πολιτικοί φαφλατάδες που ανευθυνολογούν και χαριεντίζονται με την πολιτική ανευθυνότητα, τον επιπόλαιο πολιτικό σαλταδορισμό, την αναζήτηση «νησίδων» …ανακούφισης μέσα στο πέλαγος της απόλυτης δυστυχίας και την προκήρυξη διαγωνισμών με στόχο την αναζήτηση «σωτήρων» πρόθυμων να παραιτηθούν από το ρόλο του νταβατζή.

Ένας λαός χωρίς πολιτική στόχευση, χωρίς πραγματικά ανατρεπτική στρατηγική, που θα επιμένει να αναζητά «σωτήρες» και δεκανίκια, και όχι τη χειραφέτηση της υποθηκευμένης του αξιοπρέπειας, θα είναι ένας ανεμοδαρμένος λαός – εξάρτημα σε μια επικίνδυνη γεωπολιτική σκακιέρα που δεν αστειεύεται όσο οι αφελείς αγαπητικοί και θιασώτες της.

http://ellinikoforum.blogspot.com/